'n Lewensles

Voordat jy vandag iets negatief en afbrekend vir jou medemens te sê het

...dink aan iemand wat stom is,

Voordat jy vandag kla oor die slegte smaak van die kos

... dink aan diegene wat niks het om te eet nie,

Voordat jy vandag kla oor 'n geliefde wat nie dink, sê en doen soos jy van hulle verwag nie ... dink aan iemand wat by God smeek vir vriende of 'n lewensmaat,

Voordat jy vandag kla oor die ou lewe ..
dink aan 'n kind wat op 'n sterfbed lê,

Voordat jy vandag oor jou kinders kla ...
dink aan die wat begeer om 'Mamma' of 'Pappa' te hoor maar nooit die voorreg sal hê nie,

Voordat jy vandag baklei oor jou vuil en deurmekaar huis wat iemand nie uitgevee het of waar 'n bed nie opgemaak is nie

... dink aan die mense wat op straat bly of onder rommel skuiling moet soek,

Voordat jy vandag kla oor die afstand wat jy werk toe moet ry

... dink aan iemand wat geen vervoer het en werk toe moet loop,

Voordat jy vandag kla oor jou werk en hoe moeg jy is

... dink aan die werkloses of gestremdes wat 'n werk begeer,

Voordat jy daaraan dink om 'n vinger te wys of te oordeel

... onthou dat nie een van ons sonder sonde en tekortkominge is nie.

Ons moet almal verantwoording doen aan een Skepper,

Wanneer negatiewe gedagtes vandag dreig om jou depressief te laat voel

... Glimlag en Dank God dat jy leef,

Die lewe is 'n geskenk

... leef voluit

Wees Vrolik en Lag sonder ophou

Geniet elke oomblik daarvan

Gee baie liefde

want God het hierdie lewe aan jou geskenk!

DIE “RYK MAN” EN DIE KONINKRYK

Laasnag was nou weer een van daardie nagte wat 'n spesifieke gedagte in jou kop is en dit maal en gaan te kere - so was dit die ryk man en die Koninkryk van God (spesifiek die gelykenis van die kameel en die oog van die naald).

Baie keer as mens dink aan ryk dan dink mens net aan geld en besitting maar in die geval was daar heelwat ander dinge wat die persoon "ryk" gemaak het en voorkom het dat hy die Vader se Ryk kon ingaan.

Die volgende prentjie het die heeltyd voor my afgespeel: Daar is ‘n stapper met 'n klomp bagasie op sy rug wat hy dra terwyl hy besig is om die berg te bestyg op sy staptog. Langs die pad is hier en daar ‘n bordjie wat die pad aanwys met die woorde’ “Volg die pad na die Land van die Koning” Op 'n sekere stadium het hy by 'n kom in die berg gekom. Voor hom was die volgende massiewe berg wat hy moes oor. Voor hom is daar 'n baie nou tonnel wat hy moet deurgaan om aan die anderkant uit te kom - die is die enigste manier - hy kan nie om of bo oor nie en aan die anderkant wil hy uitkom. By die tonnel staan daar 'n man wat vir hom vertel dat die is die enigste pad om aan die anderkant uit te kom en hy sal nie glo hoe wonderlik dit aan die anderkant is nie, maar om deur te gaan sal hy al die bagasie moet afpak en daar los want jy kan nie deurgaan met bagasie nie.

Aanvanklik wil die stapper niks weet van enige bagasie aflaai nie want hy kan dit dalk nodig kry aan die anderkant alhoewel die man by die tonnel se ingang hom verseker het dat hy nie die bagasie gaan nodig kry aan die anderkant nie.
Die stapper wil met alle geweld net deur maar elke keer haak die bagasie vas en hy kan nie in die tonnel nie. Die man langs die tonnel vra vir hom of hy hom kan help om van die bagasie af te haal - hy sê ja en laat toe dat net so een stuk bagasie op 'n slag afgehaal word en dan probeer hy weer, maar dit bly dieselfde storie van vashaak en te min spasie. So het dit aangehou totdat die stapper net die klere aan sy lyf gehad het toe kon hy in die tonnel pas om deur te gaan.

Die bagasie wat ons so met ons dra is ons "rykdom" en die rykdom is nie geld of besittings nie maar goed soos hoogmoed, liefdeloosheid, onbarmhartigheid, ens - in die hedendaagse wêreld word dit oral gepredik dat dit bates is wat noodsaaklik is vir die selfbehoud van die eie ek - dus word dit vir die persoon 'n bate - 'n rykdom. Die persoon wat by die tonnel staan is ons Redder Messias wat die bagasie vir ons verwyder - maar Hy het met groot geduld die stapper toegelaat om die bagasie stuk vir stuk af te haal en weer te pas totdat alles afgehaal is.
Die rigtingwyser bordjies is die ander gelowiges, hulle wys net, hulle praat nie, ‘n stille getuie van die pad wat gevolg moet word, die bordjies het geen nota by van haal jou bagasie af nie. Soms raak ons so voortvarend in ons strewe om mense te lei na Christus dat ons maklik die eer vir onself wil neem as ‘n persoon tot bekering kom. Bekering is die werk van die Heilige Gees en ons moet waak om nie op Sy terrein te oortree nie ons moet slegs die pad aanwys, Vader sal die res doen.

Dit het my net weereens laat besef hoe smal is die pad werklik wat lei na die Koninkryk van ons Vader en dat jy nie daar kan ingaan met wêreldse bagasie nie. Daar was ook nie baie stappers om deur te gaan nie.

Dit bly vir my eenvoudig net te wonderlik hoe Vader ons lesse kom leer deur Sy Heilige Gees en dit is vir my ook tekenend dat ons in die laaste dae is want Vader het gesê dat Hy ons deur Sy Heilige Gees self sal kom leer in die laaste dae.

Ek het die beeld wat ek ontvang het aan ‘n vriend vertel en na ‘n lang gesprek het hy die volgende aan my gesê wat baie treffend was: Hy het die meeste van sy bagasie afgepak voor die Meester maar net ingeval iets sou verkeerd loop het hy ‘n tou vasgemaak om sy lyf en aan sekere van die bagasie om dit deur die tonnel te wil sleep sodra hy aan die anderkant uitkom, maar die bagasie bly vashaak binne die tonnel en dit is duidelik dat die tonnel geen bagasie sal duld nie op watter manier jy dit ookal wil deursleep nie.

Die vraag is watter bagasie hou jou vandag terug? En is jy bereid dat Hy vir jou help om dit af te haal?

God Is Onder My Bed

My broer Kevin dink dat God onder sy bed bly. Altans dis wat ek hom een nag hoor sê het. Hy was besig om hardop te bid in sy donker slaapkamer, toe ek buitekant sy kamerdeur stop en luister wat hy bid.

“Is u daar, God? vra hy. Waar is U? Ahh, ek sien. Onder my bed.”

Ek het saggies gegiggel en vinnig na my kamer gegaan. Kevin se unieke uitkyk was al menigmale ‘n groot bron van vermaak vir die ander kinders.

Maar daardie aand was daar iets anders wat baie langer in die lug getalm het as die humor. Vir die eerste keer het ek besef hoe anders is die wêreld waarin Kevin leef as ons sin.

Hy is dertig jaar gelede gebore, verstandelik gestremd as gevolg van geboorte komplikasies.

Afgesien van sy grote (hy is 6 voet 2 duim), is daar bitter min dinge waarin hy ‘n volwassene is. Hy redeneer en kommunikeer met die vermoëns van ‘n 7 jarige en so sal dit sy hele lewe wees.

Hy sal heel waarskynlik altyd glo dat God onder sy bed bly en dat vliegtuie in die lug bly omdat engele hulle dra.

Ek onthou hoe ek al gewonder het of Kevin rêrig besef hy is anders as ander mense.
Is hy nooit ontevrede met sy eentonige lewe nie? Op voordat die son nog op is, weg werk toe na die werkswinkel vir die gestremdes, huis toe en gaan stap met die hond, kom terug om sy gunsteling maaltyd, macaroni en kaas te eet en dan later bed toe.

Die enigste variasie in die standaard roetine is op wasdag wanneer hy soos ‘n valk waghou oor die wasmasjien om die wasgoed te was.

Hy lyk nooit ontevrede nie.

Elke oggend stiptelik 07H05 stap hy uit die huis na die bus, angstig om ‘n dag se eenvoudige werk te gaan doen.

Hy vryf sy hande baie opgewonde terwyl die water op die stoof kook vir aand ete. Twee maal ‘n week bly hy laat op om almal se vuil wasgoed bymekaar te maak vir die volgende dag se was sessie. En Saterdae – oh die opgewondenheid van Saterdae!

Dit is die dag wat my pa vir Kevin lughawe toe vat vir ‘n koeldrank terwyl hy kyk hoe die vliegtuie land en opstyg terwyl onderwyl hy hardop spekuleer waarheen elke passasier oppad is.

Kevin skree terwyl hy sy hande klap. Sy afwagting Vrydag aande is so groot dat hy skaars kan slaap van opgewondenheid oor Saterdae se uitstappie. Ek dink nie Kevin weet daar bestaan iets anders daar buite in die wêreld behalwe sy daaglikse roetine en die naweek uitstappies nie.

Hy weet nie wat dit beteken om ontevrede te wees met sy lewe nie. Sy lewe is eenvoudig.

Hy sal nooit weet wat dit beteken om vasgevang te word deur rykdom of mag nie, hy geen nie om watse maak klere hy dra nie of watse tipe kos hy eer nie.

Hy herken nie verskille in mense nie en behandel almal as sy gelyke en as ‘n vriend.

Sy behoeftes is altyd bevredig en hy bekommer hom nooit dat dit dalk eendag in die toekoms nie sal gebeur nie. Sy hande is altyd besig om iets te doen en nooit ledig nie.

Kevin is altyd baie gelukkig as hy maar net kan werk of besig wees. Wanneer hy die skottelgoedwasser uitpak of die mat stofsuig – sy hart en siel is daarin. Hy skrik nie vir enige taak nie en hy sal ook nie sy taak onvoltooid laat nie. Maar wanneer sy werkies almal klaar is dan weet hy ook hoe om te ontspan. Hy is lief vir werk maar dis nie ‘n obsessie by hom nie.

Sy hart is opreg. Hy glo steeds dat elke persoon die waarheid praat. Beloftes moet gehou word. Wanneer jy verkeerd is vra jy om verskoning in plaas van om te argumenteer. Vry van trots en ongeërg oor voorkoms is Kevin nie bang om te huil wanneer hy seer het nie, kwaad is of jammer is nie. Hy is altyd deursigtig en opreg.

En hy vertrou God onvoorwaardelik. Hy word nie ingeperk deur intellektuele redenasies nie en wanneer hy na Christus kom, kom hy as ‘n kind.

Dit blyk tog of Kevin vir God ken – om rêrig vriende met Hom te wees, op ‘n wyse wat vir ons “geleerdes” onverstaanbaar is om te begryp. Dit lyk of God sy beste metgesel is.

In my oomblikke van vertwyfeling en frustrasie in my geloof beny ek die sekuriteit wat Kevin het in sy eenvoudige geloof.

Dit is dan wanneer ek bereid is om te erken dat hy sekere Heiligs Kennis het wat uitstyg bokant my vrae as ‘n sterfling. Dit is ook dan wanneer ek besef dat hy nie die een met die gestremdheid is nie – maar ek.

My verantwoordelikhede, my vrese, my trots, my omstandighede – hulle almal word gestremdhede as ek hulle nie lê aan die voete van Christus nie. Wie weet of Kevin nie dalk dinge verstaan wat ek nooit sal leer nie?

Ten minste het hy sy hele lewe spandeer in die tipe onskuldigheid, om te bid in die donker en word deurweek in die Goedheid en Liefde van die Vader.

Eendag wanneer die geheimenisse van die hemele geopenbaar word sal ons seker eers werklik besef hoe naby God aan ons harte die heeltyd was en hoe God luister na die eenvoudige gebede van ‘n seun wat glo dat God onder sy bed bly.
Kevin sal beslis nie verbaas wees daaroor nie.

Bloedrivier Gelofte

Gelofte
(Afrikaans)
Hier staan ons
voor die heilige GOD van hemel en aarde
om 'n gelofte aan Hom te doen dat
as Hy ons sal beskerm
en ons vyand in ons hand sal gee,
ons die dag en datum elke jaar as 'n dankdag
soos 'n sabbat sal deurbring,
en dat ons 'n huis tot sy eer sal oprig
waar dit Hom behaag,
en dat ons ook aan ons kinders sal sê dat
hulle met ons daarin moet deel tot
nagedagtenis ook vir die opkomende geslagte
want die eer van Sy naam sal verheerlik word
deur die roem en die eer van oorwinning
aan hom te gee.

Gelofte
(Nederlands)
Mijne Broeders en Mede-landgenoten,
hier staan wij tans op een ogenblik voor een
heilige God van Hemel en aarde om een
belofte aan Hem te beloven,
als Hij met Zijn bescherming met ons zal
wezen, en onze handen zal
geven dat wij hem overwinnen, dat wij die
dag en datum elk jaar
als en verjaardag en een dankdag zoals een
Sabbat in Zijn eer zullen doorbrengen;
en dat wij een tempel to Zijn eer stichten
zullen, waar het Hem zou behagen;
end dat wij het ook aan onzen kinderen
zullen zeggen, dat zij met ons erin moeten
delen, tot gedachtenis ook voor onze
opkomende geslachten.
Want de ere van Zijn Naam daardoor zal
verheelikt worden, dat de roem en eer van
overwinning
aan Hem zal worden gegeven.

Die Dooie Kersie

‘n Man het ‘n klein dogtertjie gehad – sy enigste en die appel van sy oog. Hy het vir haar geleef – sy was sy hele bestaan. Sy het siek geword en self die beste dokters kon haar nie gesond kry nie. Hy het soos ‘n waansinnige geword en sou die hele aarde skuif as hy maar net sy dogtertjie gesond kon kry.

Sy beste pogings en al die geld in die wêreld kon nie die kindjie gesond kry nie en sy is later dood. Die vader was ontroosbaar van droefheid. Hy het ‘n verbitterde kluisenaar geword wat homself afgesluit het van sy vele vriende en familie. Hy het geweier om aan enige aktiwiteit van die gemeenskap deel te neem wat hom in kontak sou bring met sy ou vriende en daar was geen belangstelling om sy lewe terug te verander soos voor die afsterwe van sy geliefde kind nie.
Maar een nag het hy ‘n droom gehad.

Hy was in die Hemel en het gekyk na ‘n prag skouspel van al die klein kinder engele. Hulle het geloop in, wat gelyk het soos ‘n oneindige, lang ry verby die Groot Wit Troon van God. Elke kinder engel het ‘n kersie gedra. Hy het opgemerk dat die een kindjie se kersie was dood gewees.
Toe merk hy eers op dat die kindjie met die dooie kers was sy geliefde dogtertjie. Terwyl die parade van pragtige kinder engele stilstaan hardloop hy na haar en tel haar en sy arms en druk haar styf vas teen hom en vra haar, “Hoe is dit my liefling dat jou kers die enigste een is wat dood is tussen al die engele?” Vader, Hul steek gereeld my kersie aan die brand maar jou trane doof elke keer die vlammetjie uit.”

Net toe word hy wakker van sy droom. Die les was glashelder gewees en die gevolge onmiddellik. Vanaf daardie uur was hy nie meer ‘n kluisenaar nie maar het opgewek gemeng met al sy vriende en familie.
Nie langer sal hy toelaat dat sy trane die kersie van sy geliefde blus nie.

(PSA 56:13) (56:14) want U het my siel gered van die dood—ja, my voete van struikeling—om te wandel voor die aangesig van God in die lig van die lewe.

Ek het Gevra

Ek het gevra vir krag sodat ek kon presteer
Toe maak Hy my swak sodat ek kan leer

Ek het gevra vir gesondheid sodat ek groot dinge kon verrig
Toe gee Hy genade sodat ek kan besef daar is 'n beter plig

Ek het gevra vir rykdom sodat ek geluk kon koop
Toe gee Hy armoede om my van my hoogmoed te stroop

Ek het gevra vir mag sodat ander my kan prys
Toe gee Hy my die wysheid om Sy liefde te kan wys

Ek het gevra vir alles in die lewe sodat ek dit kon geniet
Toe gee Hy my 'n hart wat ten spyte van die lewe vreugde kan bied

Ek het niks ontvang waarvoor ek gevra het nie

Maar in Sy oneindige wysheid, liefde en genade het Hy my meer gegee as waarvoor ek ooit kon hoop.

Want selfs al gaan ek deur donker dieptes hoef ek nou nie meer bang te wees nie.

U is by my.

By U is ek veilig.

U goedheid en liefde is my huis en my hart.

Nou kyk ek op na die berge en weet U is daar.

U sal my beskerm teen alle gevaar.

Nou.

Altyd.

Gestuur deur Kerneels

Middagete saam met God

‘n Klein seuntjie wou graag vir God ontmoet. Hy het geweet dit sal ‘n lang reis wees na God se blyplek en daarom het hy in sy tassie ‘n groot pak aartappelskyfies en ses koeldranke ingepak voordat hy die reis aangepak het.

Nadat hy so drie straatblokke van die huis af weg is ontmoet hy ‘n ou dame in die parkie. Sy was besig om net te staar na die duiwe. Die seuntjie het langs haar gaan plaasneem op die bankie en sy tassie oopgemaak. Hy wou net ‘n sluk van sy koeldrank vat toe hy sien maar die ou dame lyk bra honger. Hy offer toe vir haar van sy aartappelskyfies. Sy het dit baie dankbaar aanvaar en vir hom geglimlag.

Haar glimlag was so mooi vir die seun dat hy dit graag weer sou wou sien en toe offer hy vir haar een van sy koeldranke. Weereens glimlag sy vir hom. Die seun was verheug oor haar glimlag. So het hulle die hele middag gesit, skyfies geëet, koeldrank gedrink en geglimlag maar sonder om ‘n woord vir mekaar te sê.

Toe dit begin skemer raak besef die seun dat hy baie moeg is en staan op om terug te keer na sy huis, na ‘n paar tree draai en om en hardloop vinnig na die ou dame en gee haar ‘n drukkie. Sy gee vir hom haar grootste glimlag ooit.

Die seun se ma was verras met die uitdrukking van blydskap op haar seun se gesig toe hy die huis binnekom. Sy vra toe vir hom, “Wat het jy vandag gedoen wat jou so gelukkig laat lyk?” Hy antwoord, “Ek het middagete saam met God gehad.” Maar voordat sy ma kon reageer, voeg hy by, “ Weet ma wat? Sy het die mooiste glimlag wat ek nog ooit gesien het.”

Intussen het die ou dame , oorstelp van blydskap, ook by haar huis aangekom. Haar seun was verras oor die uitdrukking van vrede wat op sy ma se gesig te bespeur was. Hy vra, “Moeder, wat het jy vandag gedoen wat jou so bly gemaak het?” Sy antwoord, “Ek het aartappelskyfies geëet en koeldrank gedrink saam met God in die parkie.”
Maar voordat hy kon reageer voeg sy by, “Jy weet, hy is baie jonger as wat ek verwag het.”

Te veel kere onderskat ons die krag van ‘n aanraking, ‘n glimlag, ‘n gawe woordjie, ‘n oor wat luister, ‘n opregte kompliment of die kleinste gebaar van omgee wat alles die potensiaal het om ‘n lewe om te keer.
Mense kom in ons lewe vir ‘n rede, ‘n seisoen of ‘n leeftyd! Koester hulle almal met dieselfde entoesiasme!

Geniet ‘n middagete saam met God…..

Die Vullis vragmotor

Hoe gereeld laat jy toe dat ander mense jou gemoedstoestand beïnvloed? Laat jy toe dat ‘n swak bestuurder, ongeskikte kelner, ‘n norse baas of ‘n onsensitiewe medewerker jou dag ruïneer? So iets kan jou hele dag omkrap en jou in ‘n slegte bui laat vir ‘n groot gedeelte van die dag. Maar, dit is waar die onderskeiding van die suksesvolle persoon intree naamlik, hoe vinnig kan jy jou fokus terugkry na so insident op dit wat belangrik is.

Sestien jaar gelede het ek die les geleer, agter in ‘n huurmotor. Dit is wat gebeur het. Ek het ‘n huurmotor gekry en was oppad na die stasie. Terwyl ons in die linkerkantste baan ry, is daar skielik ‘n swart motor wat vanuit ‘n parkeer ruimte voor ons inry. Die huurmotor bestuurder het baie vinnig gerem en die motor het begin gly, ons het die motor met centimeters gemis.

Die bestuurder van die swart motor ruk sy kop agtertoe en begin in die vreeslikste taal ons uit te skel. My huurmotor bestuurder het net vir die ander bestuurder geglimlag en gewaai. Hy was werklik opreg vriendelik met hom. Ek vra toe vir hom, “Hoekom het jy dit gedoen? Die ou het amper jou motor afgeskryf en ons amper hospitaal toe gestuur. Dit is wat die huurmotorbestuurder vir my gesê het wat ek nou noem, “Die Wet van die Vullis vragmotor”.

Baie mense is soos vullis vragmotors. Hulle hardloop rond vol vullis, vol frustrasie, vol woede en vol van teleurstelling. Soos wat die vullis ophoop soek hulle ‘n plek waar hulle dit kan stort. As jy hulle toelaat sal hulle dit op jou stort. Indien iemand dit wel op jou stort moet dit nie persoonlik opneem nie. Glimlag, waai, wens hulle voorspoed toe en gaan aan. Jy sal baie bly wees jy het dit gedoen.

So dit was dit, “Die Wet van Vullis vragmotors”. Ek begin te dink hoeveel keer laat ek toe dat vullis vragmotors reg bo oor my ry? Hoeveel keer neem ek hulle gestorte vullis en versprei dit weer aan ander mense by die werk, by die huis en op straat? Dit was die dag waarop ek besluit het tot hiertoe en nie verder nie, ek gaan dit nie meer doen nie. Ek het begin om die vullis vragmotors raak te sien.

Ek sien hulle nou al aankom, ek sien die vrag vullis wat hulle dra en ek sien dat hulle dit wil kom stort. Soos my huurmotorbestuurder, maak ek dit nie ‘n persoonlik ding nie, ek glimlag net, waai, wens hulle voorspoed toe en beweeg aan.

Die geheim om ‘n gelukkige en suksesvolle dag te ervaar is om nie toe te laat dat ander mense se vullis vragmotors jou lewe oorneem of beheer nie.
Die lewe is te kort om elke oggend met verwyte op te staan, dus ….. wees lief vir diegene wat jou goed behandel en die res, ignoreer hulle en vergeet daarvan.

Die Pad van die Lewe

Die eerste keer het ek God gesien as my regter, wat rekord hou van alles wat ek verkeerd doen, om daardeur te bepaal of ek hemel of hel toe sal gaan wanneer ek sterwe. Hy was daar soos die foto van ‘n president. Ek herken Sy portret wanneer ek dit sien, maar ek ken Hom nie werklik nie.

Later toe ek Christus ontmoet het en Hy in my lewe gekom het, het die lewe gevoel soos ‘n fietsrit, op ‘n tandem fiets. Ek het agtergekom dat Christus op die agterste sitplek was en my help trap het.
Ek kan nie onthou wanneer Hy voorgestel het dat ons plekke moet ruil nie, maar daarna was die lewe nooit weer dieselfde nie.

Terwyl ek beheer oor die fiets gehad het was dit baie vervelig en voorspelbaar…. Dit was die korste afstand tussen twee punte en dis dit. Maar toe Hy die leiding neem het Hy al die opwindende paaie geken om te neem, teen berge op en deur rowwe plekke teen nekbreek spoed, al wat ek kon doen was om vas te hou vir ‘n vale!
Soms het dit gelyk na malligheid maar Hy sê net “Trap!”
Deur geloof het ek net getrap al was ek baie bekommerd en benoud. “Waar neem U my heen?” het ek baie gevra maar Hy het net gelag en geen antwoord gegee en dis hoe ek moes leer om te vertrou.
Ek het vergeet van my vervelige bestaan en het die lewe van opwinding betree.

Wanneer ek sê, “Ek is bang,” sal Hy terug leen en my hand aanraak. Hy het my na mense geneem wat gawes gehad het wat ek benodig. Gawes van gesondmaking, aanvaarding, liefde en blydskap. So baie kosbare gawes om saam te neem op my reis – God sin en myne. Dan is ons weer oppad en Hy sal vir my sê, “Gee weg die gawes aan ander – hulle is nou net ekstra bagasie – daar is nog baie ander gawes om te kom op die pad wat ons nou ry.”
So het ek gemaak, die gawes gegee aan mense wat ek op die pad ontmoet het en ek het gevind dat om te gee het ek meer ontvang en my las was baie ligter.

Eers het ek Hom nie vertrou om volle beheer van my lewe oor te neem nie. Ek het gedink Hy sal dit verwoes en dit ‘n baie saai en eentonige lewe maak – maar ek het ontdek dat Hy weet hoe om die slegste pad in my lewe te hanteer.
Nou leer ek om stil te wees en saam te trap in die vreemdste plekke. Ek begin om die uitsig te geniet, die uitdaging van die rit asook die koele windjie op my gesig met die wonderlikste kameraad – Jesus Christus.

Wanneer dit voel of ek glad nie meer verder kan aangaan nie, hou ek net my oë en geloof op Hom. Hy kyk na my met ‘n pragtige glimlag en sê: “…… Hou aan om te trap.”

(Jes 41:10) Wees nie bevrees nie, want Ek is met jou; kyk nie angstig rond nie, want Ek is jou God. Ek versterk jou, ook help Ek jou, ook ondersteun Ek jou met my reddende regterhand.

Die Strandlopertjie

Sy was maar 'n skamele 6 jaar oud toe ek haar vir die eerste keer ontmoet het. Ek ry gewoonlik die 4 kilometer af strand toe elke keer as ek voel dat die wêreld vir my te klein begin word. Sy was besig om 'n sandkasteel of iets te bou, en toe sy opkyk, kyk ek in die pragtigste blou ogies, so blou soos die see self.
"Hallo", sê sy. Ek antwoord met 'n knik van die kop, nou nie juis in 'n bui om te bodder met 'n klein dogtertjie nie."Ek bou", sê sy. "Ja, so sien ek. Wat bou jy?" Ek gee nou nie juis om wat sy bou nie..... "Aag ek weet nie, ek voel maar net lus om in die sand te speel." Die idee trek my nogal aan, en ek trek my skoene uit. 'n Strandlopertjie sweef verby. "Dis 'n vreugde", sê sy. "Dis 'n wat?" “'n Vreugde.” Mamma sê dat 'n strandlopertjie vir 'n mens vreugde bring." Die strandlopertjie verdwyn oor die duin. "Koebaai vreugde", mompel ek vir myself, "Hallo pyn!" Ek draai om, om te loop. Depressie het aan my geknaag - my lewe was 'n gemors. "Wat is jou naam?" Hierdie dogtertjie gaan nie maklik tou opgooi nie. "Robert", sê ek, "Robert Peterson." "Ek's Wendy ..... ek is ses.""Hallo Wendy" Sy giggel. "Jy's snaaks", sê sy.Ek lag, ten spyte van die donker wolk wat oor my gemoed hang, en ek stap aan. Haar klokhelder giggel-laggie volg my."Kom weer meneer P", skree sy, "kom sodat ons nog 'n gelukkige dag kan hê!"Na 'n paar dae van onbeheerbare Boy Scouts, frustrerende vergaderings en 'n ou kranklike moeder, het die son een oggend so vrolik geskyn dat ek die skottelgoedwater van my hande afgeskud het , en toe sê ek vir myself: "Robert, jy het 'n strandlopertjie nodig."
Die heerlike sout seelug wag vir my, en ek gryp my jas. Die windjie is ysig, maar ek stapaan en probeer die rustigheid van die strand indrink, daardie rustigheid wat ek so bitter nodig het."Hallo meneer P," roep sy my, "wil jy kom speel?" "Wat het jy in gedagte?" Ek voel half vies vir hierdie inbreuk op my gedagtes."Aag, ek weet nie..... wat dink jy?""Wat van kennetjie?" vra ek half sarkasties.Haar klokhelder laggie weerklink oor die strand. "Ek ken nie daai speletjie nie.""Nou maar dan loop ons maar sommer."Ek kyk af na die lewendige klein figuurtjie, en ek kan nie help om die delikate bleek gesiggie raak te sien nie. "Waar bly jy?""Daar anderkant", sê sy, en sy beduie in die rigting van ‘n paar somerhuisies.Dis baie snaaks, dink ek. Om in die winter in somerhuisies te kom bly.... "En waar gaan jy skool?""Ek gaan nie skool toe nie - Mamma sê ons is met vakansie."Sy babbel aanmekaar terwyl ons met die strand afstap, maar my gedagtes is baie vêr weg. As ek later huis toe ry, sê Wendy vir my dat dit 'n baie lekker dag was. Ek glimlag vir haar - snaaks genoeg voel ek ook sommer baie beter.Drie weke later jaag ek af na my strand toe. Dinge het nou net te veel vir my geraak, en ek is nie in 'n bui om eers vir Wendy te groet nie. Ek sien iemand op die somerhuisie se stoep sit - seker Wendy se ma - en ek voel asof ek vir haar wil skree: "Hou jou dogtertjie asseblief vandag tuis!"Ek stap gejaag, maar Wendy haal my in. "Asseblief, nie vandag nie!", snou ek haar toe, "Ek wil vandag alleen wees!" Sy lyk vandag onnatuurlik bleek en uitasem."Hoekom?" vra sy.Ek gaan staan, draai om na haar toe en skree: "Want my ma is dood!" En skielik wonder ek waarom ek dit vir hierdie kind vertel."O", sê sy saggies, "dan is dit 'n slegte dag.""Ja", sê ek, "én gister, én eergister, en ... aag gaan tog net weg!" "Was dit seer?" sy kan net nie ophou nie."Was wát seer?" ek is moedeloos, met die dogtertjie en met myself."Toe sy dood is?""Natuurlik was dit seer!" kap ek terug, sonder om die bedoeling agter haar vraag te verstaan. Ek draai om en stap haastig weg, versonke in my eie see van gedagtes.'n Maand of wat later, toe ek weer op die strand kom, was sy nie daar nie. Ek voel skuldig en skaam oor my gedrag, en ..... ek het haar nogal gemis. Ek stap na die strandhuisie toe en klop aan die deur. 'n Vrou maak oop."Ek is Robert Peterson", sê ek, "ek mis jou dogtertjie só vandag, en ek het net gewonder waar sy is." "O ja, meneer Peterson, kom in asseblief. Wendy het so baie van jou gepraat. Ek is so jammer dat ek toegelaat het dat sy jou pla. As sy 'n oorlas was - dan vra ek om verskoning""Aag nee wat, sy is so 'n borrelende klein dogtertjie." En skielik besef ek dat ek werklik bedoel wat ek sê."Wendy is verlede week dood, meneer Peterson. Sy het bloedkanker gehad - het sy jou nie gesê nie?"Skielik draai die wêreld om my, en ek gryp haastig vir 'n stoel. Ek is sprakeloos..."Sy was so lief vir hierdie strand, en toe sy vra dat ons hierheen kom, toe kon ek nie nee sê nie. Sy het soveel beter hier gelyk, en hier het sy baie gelukkige dae gehad. Maar die laaste paar weke het sy baie vinnig agteruit gegaan." Haar stem bewe. "Sy het iets vir jou gelos..... as ek dit net kan opspoor. Sal jy omgee om 'n bietjie te wag – ek soek dit net gou?"Ek knik my kop - ek soek vir woorde - maar hulle ontbreek. Wat sê ek vir hierdie pragtige jong vrou?Sy gee vir my 'n vuil koevert met "MR. P" op geskryf in groot kinder letters. Binne is 'n tekening in helder kleure - 'n geel strand; 'n blou see en 'n bruin voël, en onderaan die woorde: 'n Strandlopertjie om geluk te bring"Ek kan die trane nie keer nie, en hierdie klip-hart van my wat lankal vergeet het wat dit is om lief te hê, kraak en breek. Ek neem Wendy se ma in my arms: "Ek is so jammer, so bitter, bitter jammer", is al wat ek kan uitkry, oor en oor, en saam huil ons.Daardie kosbare prentjie is geraam, en hang in my studeerkamer. Ses woorde - een vir elke jaar van haar kort lewetjie - sê vir my van harmonie, dapperheid en 'n onvoorwaardelike liefde. 'n Geskenk van 'n dogtertjie met see-blou oë en hare die kleur van die seesand - sy het my geleer van die geskenk van ware liefde.Hierdie ware verhaal is opgeteken deur Robert Peterson. Dit het meer as 20 jaar gelede afgespeel, en hierdie insident het sy lewe onherroeplik verander. Ons kan hieruit leer dat ons tyd moet maak om die lewe te geniet, en tyd moet maak vir mekaar.Die lewe is so gekompliseerd - die gejaag en elke dag se probleme en traumas kan maak dat jy fokus verloor en van die dinge wat rêrig saakmaak vergeet.Gaan gee vir die mense in jou lewe waarvoor jy lief is vandag 'n ekstra drukkie, net om te sê dat jy omgee en vir hulle lief is. En gaan stap 'n draai in die tuin, en ruik aan die blomme. Drink die skeppingswonder van God in, en gee aan Hom die eer.Wendy het nie maar toevallig op Robert se pad gekom nie - daar is nie so 'n ding soos toeval nie. Sy was daar met 'n doel. So bring die Here dinge op ons pad met 'n doel - soms is dit nie lekker nie, soms raak dit daar diep binne in jou bors, waar 'n waslap nie kan was nie, aan jou hart. Maar sien die hand van God daarin, en dank Hom daarvoor. Ek bid vir jou 'n Strandlopertjie-dag toe.

Geskryf deur: Robert Peterson.

MY SEUN

'n Welgestelde man en sy seun was baie lief daarvoor om skaars kunswerke te versamel. Hulle het van alles in hul versameling gehad, van Picasso tot Raphael. Hulle twee sou gereeld saam sit en die grootse kunswerke bewonder.

Toe die Viëtnam oorlog uitbreek, het die seun oorlog toe gegaan. Hy was baie dapper en het gesterf in die geveg terwyl hy besig was om 'n mede soldaat te red. Die vader is in kennis gestel van die afsterwe van sy seun en hy het vreeslik oor sy enigste seun getreur.

Ongeveer 'n maand later was daar 'n klop aan die deur. 'n Jong man het voor die deur gestaan met 'n groot pakkie in sy hand.
Hy sê, " Mnr, u ken my nie, maar ek is die soldaat vir wie u seun sy lewe gegee het. Hy het daardie dag sy lewe vir my gegee toe hy my na veiligheid gedra het en 'n koeël van die vyand hom reg in die hart tref, hy was opslag dood. Hy het baie oor u gepraat en u liefde vir die kuns." Die jong man hou die pakkie uit na die seun se pa. "Ek weet dit is nie baie nie. Ek is nie juis 'n groot kunstenaar nie, maar ek is oortuig dat u seun sou hê dat u die neem."

Die vader neem die pakkie en maak dit oop. Dit was 'n skildery van sy seun wat deur die jongman geskilder is. Hy staar in verwondering hoe die jongman sy seun se persoonlikheid so kon vasvang in die skildery. Die vader was so aangetrokke tot die oë van die skildery dat sy eie oë opgewel het van die trane. Hy bedank die jong man en bied aan om hom te betaal vir die skildery. "Nee meneer, ek kan nooit vergoed vir wat u seun vir my gedoen het nie, hierdie is 'n geskenk aan u."

Die vader het die skildery bokant sy vuurherd geplaas waar hy elke dag daarna kon kyk. Elke keer wat hy besoekers ontvang het neem hy hulle eers om die skildery van sy seun te sien voordat hy enige van die ander vername skilderye in sy versameling aan hulle vertoon.

Die man is 'n paar maande later oorlede en daar sou 'n groot veiling plaasvind van al sy kunswerke. Daar was baie vername mense teenwoordig by die veiling. Hulle was vreeslik opgewonde om sulke vername kunswerke te sien en die geleentheid te kry om op sulke werke te bie en moontlik een in die hande te kry vir hul eie versameling.

Op die afslaers platform is die skildery van die seun. Die afslaer kap met sy hout hamertjie op die podium. "Ons begin die veiling met die skildery van die seun. Wie maak 'n bod vir die skildery?"

Daar was 'n doodse stilte.

Toe roep 'n stem van agter uit die vertrek. "Ons wil die vername skilderye sien... Los die een eers."

Maar die afslaer hou voet by stuk. "Sal iemand 'n aanbod maak op die skildery. Wie sal die bod begin? $100, $200?"

'n Ander geïrriteerde stem. "Ons het nie gekom vir die skildery nie. Ons het gekom om die Van Goghs en die Rembrandts te sien. Gaan aan met die regte veiling!"

Maar steeds hou die afslaer vol. "Die seun! Die seun! Wie sal die seun neem?"

Uiteindelik, 'n stem vanuit die heel agterkant van die lokaal. Dit was die eertydse tuinier van die man en sy seun wat jare vir hulle gewerk het. "Ek sal $10 gee vir die skildery." Aangesien hy baie arm was, was dit al wat hy kon bekostig.

"Ons het $10, wie sit 'n bod in vIr $20?"

"Gee dit aan hom vir $10. Laat ons ander die meesterstukke sien."

"Die bod staan op $10, wil niemand $20 aanbied nie?"

Die mense het begin kwaad word want hulle soek nie die skildery van die seun nie. Hulle soek die meer waardige versamelstukke vir hul versamelings

Die afslaers slaan met sy hamertjie. "Vir die eerste maal, vir die tweede maal, VERKOOP vir $10!"

‘n Man in die tweede ry roep uit, "Laat ons nou met die regte versameling begin!"

Die afslaer plaas sy hamertjie eenkant neer. "Ek is jammer, maar die veiling is verby."

"Wat van die ander skilderye?"

"Ek is jammer. Toe ek aangestel is om die veiling te behartig, is ek ingelig van 'n geheime klousule in die testament. Ek was nie toegelaat om die klousule te openbaar tot nou toe nie. Slegs die skildery van die seun sou aangebied word vir die veiling. Wie ook al die skildery sou koop erf die hele landgoed ingesluit al die ander skilderye.
Die man wat die seun neem kry alles!"

God het Sy Seun 2000 jaar gelede gegee om aan die kruis te sterf. Baie soos die afslaer, is Sy boodskap vandag: "Die seun! Die seun! Wie sal die seun neem?"

Want, jy sien, wie ook al die Seun neem kry alles.

WANT SO LIEF HET GOD DIE WÊRELD GEHAD, DAT HY SY ENIGGEBORE SEUN GEGEE HET, SODAT ELKEEN WAT IN HOM GLO, NIE VERLORE MAG GAAN NIE, MAAR DIE EWIGE LEWE KAN HÊ.......DIT IS LIEFDE

Niemand het dit Gemaak

Baie jare gelede het Isaac Newton ‘n presiese replika gehad van ons sonnestelsel. As die middelpunt was daar ‘n groot goue bal wat die son voorgestel het, verbind daaraan, met dun staal stafies van verskillende lengtes, was daar ‘n hele paar ander kleiner balle. Hulle het Mercurius, Venus, Mars en ander planete verteenwoordig.
Hierdie was almal gekoppel deur middel van ratte en dryf belde wat maak dat al die planete in perfekte harmonie om die “son” wentel.

Eendag terwyl Newton besig was om die model te bestudeer kom ‘n vriend hom besoek wat glad nie glo in die Bybelse weergawe van die skepping nie. Terwyl hy verwonderd toekyk hoe die wetenskaplike die apparaat laat werk, roep die man uit, “Newton, wat ‘n uitsonderlike ding. “Wie het dit vir jou gemaak. Sonder om op te kyk antwoord Isaac Newton hom, “Niemand.” “Niemand?” vra sy vriend. “Dis heeltemal reg ek het gesê niemand! Al die balle, ratte en dryf belde het net bloot toevallig bymekaar uitgekom en wonder bo wonder het hulle sommer begin om in hulle spesifieke bane te roteer en met perfekte tydsberekening.”

Die ongelowige het die boodskap gekry! Dit was dom om te dink dat die model sommer net gebeur het. Maar dit was nog meer sinneloos om die teorie te aanvaar dat die aarde en die wye hemelruim net toevallig ontstaan het.
Hoeveel meer logies is dit nie om te glo wat die Bybel ons leer nie, “(Gen 1:1) In die begin het God die hemel en die aarde geskape.”
Die Woord verklaar ook:
(PSA 14:1) Vir die musiekleier. ‘n Psalm van Dawid. Die dwaas sê in sy hart: Daar is geen God nie. ……..

Die Koopman en sy Vier Vroue

Daar was eens op ‘n tyd ‘n ryk koopman wat vier vrouens gehad het. Hy het die vierde vrou die liefste gehad van almal en het haar oorlaai met die geskenke en die beste lekkernye. Hy het baie goed na haar omgesien en vir haar net die beste gegee.

Hy was baie lief vir sy derde vrou en baie trots op haar en het gedurig met haar gespog voor sy vriende. Maar, die koopman het altyd in vrees geleef dat sy sou wegloop saam met ‘n ander man.

Hy was ook lief vir sy tweede vrou. Sy is ‘n baie bedagsame persoon, altyd geduldig en sy is trouens ook die koopman se vertroueling. Wanneer die koopman probleme ondervind dan is hy vinnig by sy tweede vrou en sy sal hom altyd uithelp en hom bystaan in moeilike tye.

Die koopman se eerste vrou, sy is ‘n baie lojale wederhelfte en het ‘n baie groot bydrae gelewer om die koopman se rykdom te vergroot, sy besigheids belange uit te brei en om die huishouding in stand te hou. Alhoewel hy nie lief was vir haar nie het sy hom oneindig liefgehad. Hy het ook selde van haar notisie geneem.

Eendag toe word die koopman sien en kort voor lank word hy meegedeel dat hy op sterwe lê. Hy dink toe aan die luukse lewe wat hy gelei het en sê vir homself, “Ek is bevoorreg, ek het vier vroue, maar wanneer ek sterwe gaan ek alleen wees. Hoe eensaam sal dit tog nie wees nie!”
Daarop vra hy sy vierde vrou, “Ek het die meeste lief gehad van al my vroue, ek het in oorvloed aan jou die beste gegee van alles. Noudat ek op sterwe lê, sal jy my volg en my in die dood my vergesel?”

“Daar is nie ‘n manier nie!” antwoord die vierde vrou en loop weg sonder ‘n woord verder.
Die antwoord het soos ‘n mes gesny in die koopman se hart.

Die hartseer koopman vra toe sy derde vrou, “ Ek het jou my hele lewe liefgehad, noudat ek besig is om te sterwe, sal jy my volg en my vergesel in die dood?”
“Nee!” antwoord die vrou. “Die lewe is te lekker aan die kant! Ek sal in elk geval weer ‘n ander man trou wanneer jy dood is.”
Die koopman se hart sak in sy skoene en hy voel baie seergemaak deur haar antwoord.

Toe vra hy sy tweede vrou, “ Ek het altyd na nou jou gekom vir hulp en jy het my altyd uitgehelp. Nou het ek weer jou hulp nodig. Wanneer ek doodgaan sal jy my volg en my vergesel in die dood?”
“Ek is jammer, maar die keer sal ek jou nie kan help nie.” Antwoord die tweede vrou. “Die beste wat ek kan doen is om jou te vergesel tot by die graf maar nie in die dood nie.”
Die antwoord het finaal die koopman se hoop en verwagtinge vernietig.

Toe hoor hy ‘n stemmetjie vir hom sê, “Ek sal saam met jou gaan. Ek sal jou volg waar jy ookal gaan.” Die koopman kyk op en daar staan sy eerste vrou.

Sy was vreeslik maer, amper soos iemand wat erg ondervoed is. Baie hartseer sê die koopman, “Ek moes baie beter na jou omgesien het terwyl ek nog die tyd gehad het!”

Eintlik, het ons almal vier vroue in ons lewens……. Die vierde vrou is ons liggaam. Maak nie saak hoeveel tyd, geld en energie ons daarop spandeer om dit mooi te maak nie, dit verlaat ons wanneer ons doodgaan.

Ons derde vrou? Ons besittings, status en rykdom. Wanneer ons doodgaan gaan dit na iemand anders.

Die tweede vrou is ons familie en vriende. Maak nie saak hoe naby hulle aan ons is terwyl ons lewe nie, die verste wat hulle die pad saam met ons kan loop is tot by die graf.

Die eerste vrou is ons siel wat ons soms geweldig afgeskeep in ons soeke na materiële rykdom en sensuele plesier.
Raai wat? Dit is in werklikheid die enigste wat ons sal volg waar ons ookal mag gaan.
Dit sal dalk baie raadsaam wees om ons siel te versorg en te voed NOU in plaas daarvan om te wag totdat ons op ons sterfbed is.

(Mat 16:26) Want wat baat dit ‘n mens as hy die hele wêreld win, maar aan sy siel skade ly? Of wat sal ‘n mens gee as losprys vir sy siel?

Muisvalletjie

‘n Muis loer deur die kraak in die muur terwyl die boer en sy vrou ‘n pakkie oopmaak. “Ek wonder watse lekker kos kan daarin wees” wonder die muis.

Hy was totaal platgeslaan toe hy ontdek dit is ‘n muisvalletjie.

Terwyl hy na die plaaswerf vlug kondig hy voortdurend die waarskuwing aan. “Daar is ‘n muisvalletjie in die huis! Daar is ‘n muisvalletjie in die huis!”

Die hoender skrop en krap in die grond rond, lig haar kop en sê, “Meneer Muis, ek kan agterkom dat hierdie ‘n geweldige bekommernis is vir jou maar dit hou geen gevaar in vir my nie. So moet my nie daarmee pla nie.”

Die muis draai na die vark en vertel hom, “Daar is ‘n muisvalletjie in die huis.” Die vark simpatiseer met die muis, maar sê, “Ek is so jammer Meneer Muis, maar daar is niks wat ek daaraan kan doen nie. Wees verseker ek sal aan jou dink.”

Die muis gaan na die koei en vertel dieselfde storie. Sy sê “Sjoe, Meneer Muis ek is baie jammer vir jou maar dit kan niks aan my doen nie.”
Die muis draai om en gaan terug huistoe, kop omlaag en ‘n gevoel van verwerping om maar alleen die boer se muisvalletjie aan te durf.

Daardie selfde nag is daar ‘n klapgeluid in die huis – soos die klank van ‘n muisvalletjie wat sy prooi vasvang.

Die boer se vrou storm in die huis af om te gaan kyk wat het hulle gevang in die muisvalletjie. In die donkerte het sy nie gesien dit was ‘n baie giftige slang wat se stert vasgevang is in die muisvalletjie nie. Die slang het die boer se vrou gepik. Hy het met haar dadelik na die hospitaal gejaag en later het st weer terug gekom maar met ‘n baie hoë koors.

Almal weet dat die beste raad vir om ‘n koors mee te behandel is vars hoendersop, dus het die boer sy byl geneem na die plaaswerf vir die hoendersop se hoof bestandeel.
Maar sy vrou se siekte het net aangehou en vriende en familie het gekom om te help om haar 24 uur op te pas.

Om aan hulle kos te gee moes die boer die vark slag. Die boer se vrou het nie gesond geword nie en later wel gesterf.

Baie mense het na haar begrafnis gekom en die boer moes die koei slag vir genoeg vleis vir al die mense om te eet.

So, volgende keer wanneer jy hoor iemand het ‘n probleem en dink dit raak jou nie – onthou – wanneer een van ons bedreig word is almal in gevaar.

Elkeen van ons is ‘n belangrike draad in ‘n ander persoon se tapeserie: Ons lewens is saamgeweef vir ‘n rede.

Roomys

Laasweek neem ek my vrou en kinders uit vir ete na die restaurant in ons dorp. My ses jaar oue seun vra toe of hy die tafel gebed kan doen. Terwyl ons ons oë sluit en ons hoofde buig begin hy te bid, “ God is goed. God is groot. Dankie vir die kos en ek sal u nog meer dank as mamma vir ons roomys kry vir nagereg. Amen.”

Saam met die gelag van die mense by die tafel langs ons, hoor ek ‘n vrou opmerk, “Dit is hoe dit so gaan in die land. Kinders van vandag weet nie eers hoe om te bid nie. Vra God vir roomys! Bid jou aan!”

By die aanhoor van die opmerking bars my seun in trane uit en vra my, “Het ek dit verkeerd gedoen? Is God nou kwaad vir my?” Terwyl ek hom vashou en vertroos met die woorde dat daar niks verkeerd was met sy gebed nie en dat God glad nie kwaad is vir hom nie, kom daar ‘n bejaarde man by die tafel aan. Hy knipoog vir my seun en sê “Ek weet dat God gedink het dit was ‘n baie goeie gebed.” “Regtig?” vra my seun. “100% seker.” Met ‘n diep stem fluister hy toe vir my seun “Dis net jammer die tannie het nie vir God gevra vir roomys nie. ‘n Bietjie roomys is soms baie goed vir die siel.”

Na aanleiding van die hele petalje het ek vir die kinders roomys vir nagereg. My seun het vir ‘n oomblik na sy roomys gestaar en toe iets gedoen wat ek vir die res van my lewe sal onthou. Sonder ‘n woord het hy het sy choc sundae opgetel, oorgeloop na die dame wat hom vroeër gekritiseer het oor sy gebed en die roomys voor haar neergesit. Met ‘n groot glimlag op sy gesig sê hy vir haar, “Hier tannie, dit is vir jou. Partymaal is roomys baie goed vir mens se siel en myne is klaar goed.”

(1Pe 3:9) Vergeld geen kwaad met kwaad of skeldwoorde met skeldwoorde nie, maar seën inteendeel, omdat julle weet dat julle hiertoe geroep is, sodat julle seën kan beërwe.

‘n “Liefde” Storie

Eendag lank gelede was daar ‘n eiland waar al die gevoelens gebly het: Blydskap, Hartseer, Kennis en al die ander insluitende Liefde. Eendag word daar aangekondig dat die eiland waarop hulle woon gaan sink en inderhaas het almal begin of vir hulle bootjies voor te berei om die eiland te verlaat.

Liefde wou vasbyt tot op die laaste nippertjie want dit was ‘n lekker eiland en sy wou dit nie graag verlaat totdat sy doodseker was dat die eiland wel sal vergaan nie. Terwyl die eiland besig is om weg te sink in die oseaan besluit Liefde sy sal moet vra vir hulp. Rykdom het verby Liefde gevaar in ‘n luukse boot. Liefde vra, “Rykdom, kan jy my asseblief saam met jou neem?” Rykdom antwoord, “Nee, ek kan nie. Daar is baie goud en silwer op my boot en nie nog plek vir jou ook nie.”

Liefde besluit om vir Ydelheid te vra terwyl die in ‘n pragtige boot verby vaar. “Ydelheid, asseblief help my!” “Jammer Liefde ek kan nie want jy is al sopnat en kan dalk my boot beskadig.” Antwoord Ydelheid.

Hartseer was ook in die omgewing en Liefde besluit om vir die te vra. “Hartseer, laat my saam met jou gaan.” “Ag…… Liefde, ek is so hartseer dat ek liewer by myself wil wees!” antwoord Hartseer.

Blydskap kom ook verby Liefde gevaar, maar sy was so bly dat sy nie eens gehoor het toe Liefde na haar roep nie.

Skielik, was daar ‘n stem hier agter Liefde, “Kom Liefde, ek sal jou neem.” Dit was ‘n bejaarde. Liefde het so geseënd gevoel en was oorstelp van vreugde dat sy skoon vergeet het om die bejaarde se naam te vra.
Toe hulle op droë grond aankom het die bejaarde sy eie koers ingeslaan.

Liefde besef hoeveel sy verskuldig is aan die bejaarde en vra vir Kennis, ‘n ander bejaarde, “Wie het my gehelp?” “Dit was Tyd” antwoord Kennis. “Tyd?” vra Liefde. “Maar hoekom het Tyd my gehelp?”
Kennis glimlag met ‘n trek van diepe wysheid en antwoord, “Omdat, slegs Tyd in staat is om te verstaan hoe groot Liefde is.”

Luister of Wag…..

‘n Jong en suksesvolle sakeman was besig om in die woonbuurt se straat af te ry, heelwat vinniger as wat hy moet, in sy nuwe Jaguar. Hy was die heeltyd op die uitkyk vir kinders wat dalk tussen die geparkeerde motors uithardloop. Hy het so bietjie stadiger gegaan toe hy hom verbeel hy sien iets.

Terwyl hy by die geparkeerde motors verbyry, kom daar geen kinders uit nie, maar instede ‘n baksteen wat teen die motor se deur gegooi word! Hy slaan onmiddellik die remme aan en ry agteruit tot by die plek vanwaar die baksteen gegooi is. Hy spring uit die motor en gryp die seun wat die baksteen gegooi het en druk hom vas teen een van die geparkeerde motors en skreeu, “Hoekom het jy dit gedoen? Is jy mal in jou kop?”

Die sakeman is nou eers besig om stoom op te tel en is buite homself van woede “Dit is ‘n splinternuwe motor daardie en dit gaan ‘n plaas se prys kos om reg te maak!!”

“Asseblief, meneer, asseblief. Ek is verskriklik jammer. Maar ek het nie geweet wat anders om te doen nie!” pleit die seun. “Ek het die baksteen gegooi omdat niemand wil stop…” die trane loop oor die seun se wange terwyl hy beduie na die agterkant van die geparkeerde motor. “Dit is my broer” sê hy. “Hy het by die randsteen afgerol met sy rolstoel en omgeval en kan hom nie opgetel kry nie.” Terwyl die seun snik vra hy die sakeman, “Kan u my asseblief help om hom in sy rolstoel te kry? Hy het seergekry en is te swaar vir my om op te tel.”

Stomgeslaan probeer die sakeman vinnig sluk aan die knop wat in sy keel opwel. Hy tel die jongman op en sit hom weer in sy rolstoel. Hy haal sy sakdoek uit en vee die skrape en sny af om seker te maak die jongman is reg. “Dankie meneer en mag God u ryklik seën” antwoord die dankbare seun. Die man kyk agterna terwyl die seuntjie sy broer huis toe stoot.

Dit was ‘n lang stap terug na sy Jaguar toe ….. ‘n lang, stadige stap. Hy het nooi die duik op die deur laat regmaak nie. Hy het die duik daar gehou om hom te herinner om nie so vinnig deur die lewe te gaan dat iemand nodig het om ‘n baksteen te gooi om jou aandag te trek nie.

God fluiter in jou siel en praat tot jou hart. Soms wanneer jy nie tyd het om te luister na Sy stem nie, moet hy ‘n “baksteen” na jou gooi.
Luister vir die fluister, of wag vir die baksteen….

Vergifnis

Lank gelede het twee broers wat op aangrensende plase geboer het ‘n geweldige rusie met mekaar gehad. Dit was die eerste ernstige struweling in veertig jaar van sy aan sy boerdery, deel van plaas implemente en toerusting, deel van arbeid en goedere soos nodig sonder enige haakplek. Die lang samewerking het tot niet gegaan.
Dir het begin met ‘n klein misverstand en dit het gegroei tot ‘n geweldige rusie en uiteindelik het dit ontplof in ‘n oor en weer verwisseling van kwetsende woorde, gevolg deur weke van stilte.

Een oggend is daar ‘n klop aan die deur van Johan, die ouer broer. Voor die deur het ‘n man gestaan met sy skrynwerkers gereedskapskissie. “Ek soek na ‘n los werkie om te doen vir die volgende paar dae” sê die skrynwerker. “Jy het nie dalk ‘n paar klein werkies wat ek vir jou kan doen hier op die plaas nie?”

“Ja” sê die broer. “Ek het ‘n werk vir jou. Sie jy daardie plaas oorkant die rivier? Dis my buurman, my jonger broer, wat ek glad nie meer wil sien of ken nie. Laas week het hy sy laaigraaf geneem en die spruitjie tussen ons verander in ‘n baie breë rivier tussen ons. Hy het dit gedoen om my te vermaak maar ek sal hom wys dat ek dit nog beter kan doen.
Sien jy daardie hoop houtpale en planke langs die skuur? Ek wil hê jy moet dit neem en vir my ‘n 2 meter hoë heining net voor die rivier opsit tussen my en my broer sodat ek nie nodig het om elke dag in sy plaas vas te kyk nie.”

Die skrynwerker sê “Ek dink ek verstaan die situasie heeltemal. Wys my waar is die spykers en ander gereedskap en ek sal vir jou ‘n werkstuk lewer wat jou tevrede sal stel.”

Die ouer broer moes dorp toe gaan vir voorrade maar voordat hy vertrek help hy eers gou die skrynwerker om al die materiale bymekaar te kry en vertrek dorp toe.

Die skrynwerker was die hele dag druk besig om te meet, te saag en spykers in te kap.

Teen sononder toe die boer van die af terugkeer was die skrynwerker sopas klaar met sy werk.

Die boer se oë het gerek en sy mond oopgehang van verbasing.
Daar is geen heining opgerig nie maar ‘n brug wat strek van die kant van die rivier tot aan die oorkant. “n Pragtige stukkie werk met handreëlings en al. Sy buurman, die jonger broer, kom reeds oor die brug aangestap met uitgestrekte arms.

“Jy is ‘n merkwaardige man om ‘n brug te bou na alles wat ek jou vertel en beveel het om te doen.”

Die twee broers ontmoet mekaar in die middel van die brug en omhels mekaar . Terwyl hulle omdraai sien hulle hoe die skrynwerker sy gereedskapkissie op sy skouer plaas. “Nee, wag! Bly tog ‘n paar dae, ons het nog ‘n paar ander werkies vir jou.” Sê die oudste broer.

“Ek sal graag wil bly” sê die skrynwerker, “maar, ek het nog baie ander brûe om te bou.”

Gevalle Engel

‘n Engel het na satan gekom en vir hom gevra of hy nie ‘n opdrag vir hom het om uit te voer nie. Satan vra hom toe watse soort engel is hy en wat is sy spesialiteit. Hy verklaar toe as volg: “Ek is ‘n gevalle engel en my naam is Vernietiging, ek leer mense vuil taal, woede en onverskilligheid. My spesialiteit is om struweling tussen mense te veroorsaak, veral gelowiges.”

“Ek kan hulle sovêr kry dat hulle behoorlik baklei oor verskillende geloofs sieninge en opinies. Ek het baie, baie mense sovêr gekry om met haat in hul harte rond te loop waar daar eers liefde was.”

“Dit is eintlik verspot maklik om hulle kwaad te kry oor enige iets soos geld, status, kennis, noem dit maar op. Dit is amper asof hulle net wag daarvoor om kwaad te word oor hoe iemand anders leef en glo.”

“Net gister nog het ek twee bure wat al jare vriende en Christene is sovêr gekry om te baklei oor geloofsgenesing en gebed. Jy moes die twee gesien het, wat ‘n skouspel, ek het God laat ween oor die twee. Ek is baie bly dat ek die twee op die spesifieke tydstip kon kry om te baklei want een van hulle se seuns was op die punt om sy hart vir Jesus te gee. Dit was so hitte-te of ons het die seun verloor.”

“Net nou die dag het die ou, Jan, een van sy vriende by die werk saam geneem kerk toe om hom te oortuig om sy lewe vir God te gee. Die man het amper vir Jesus in sy hart ingenooi, man! was dit nou vir jou ‘n gestoei van die eerste waters want jy weet hoe haat ek dit om in die kerk in te gaan. In elk geval, die man het die hele nag oor Jesus gedink en bepeins en die volgende dag terwyl Jan by hom staan het ek ‘n ander man gekry om ‘n argument met Jan te begin. Man, dit was pragtig hoe Jan sy humeur verloor het en nodeloos om te sê, ek het sy vriend terug gekry.”

“Ek het wel een verloor want die seun se moeder wou eenvoudig net nie moed opgee nie. Ek het die outjie behoorlik vas gehad met dwelms, drank, seks en die lekker lewe, maar sy ma wou eenvoudig nie opstaan van haar knieë voor God en ophou bid vir haar seun nie. Een van God se engele het ‘n ander kind gekry om met die seun te praat en so is hy gered.
Kan jy dit glo! Die ander seun was so lief vir die een dat hy saam met hom gehuil het. Hoe kan jy ‘n geveg wen met so ‘n persoon?
Miskien kan ek sy lewe misrabelik maak en hom op die manier terugkry voordat hy ons te veel skade berokken. Gelukkig het ek jare wat ek aan hom kan werk.”

“Ek kan my geluk nie glo hoe maklik dit deesdae geword het om mense sovêr te kry om afvallig te raak van God nie. Vroeër was dit so 1 uit elke 15 en vandag is dit kinderspeletjies om die helfte te kry om lou warm te wees.
Dit is eenvoudig fantasties hoe maklik ek hulle kan kry om hulle liefde te verloor. Die liefde wat maak dat hulle vir ‘n vyand sal sterf as dit hulle sal red.”

“Satan, ons is besig om die stryd te wen, want alhoewel hulle naaste liefde predik en verkondig, leef hulle dit nie uit nie.”

“Ek is verbaas hoe God kan dink dat die mense vir mekaar sal omgee soos met die eerste gemeentes – gelukkig is hulle al lankal weg danksy ons harde werk.
Ai, ek soek ‘n regte uitdaging, Satan, weet jy nie van iemand wat dink dat hulle baie sterk staan nie?

(Psa 15:1) ‘n Psalm van Dawid. HERE, wie mag vertoef in u tent? Wie mag woon op u heilige berg?
(Psa 15:2) Hy wat opreg wandel en geregtigheid doen, en wat met sy hart die waarheid spreek;
(Psa 15:3) wat nie rondgaan met laster op sy tong nie, sy vriend geen kwaad doen en geen smaadrede uitspreek teen sy naaste nie;
(Psa 15:4) in wie se oë die verworpene veragtelik is, maar hy eer die wat die HERE vrees; al het hy gesweer tot sy skade, hy verander nie;
(Psa 15:5) wat sy geld nie gee op woeker en geen omkoopgeskenk aanneem teen die onskuldige nie. Hy wat hierdie dinge doen, sal nie wankel in ewigheid nie.

Die Plaaswerf Eend

‘n Trop wilde eende was besig om in formasie noord te vlieg vir die winter. Hulle het ‘n pragtige V gevorm in die hemelblou lug en is bewonder deur alle mense waaroor hulle gevlieg het.

Eendag het Wallie, een van die wilde eende in die formasie, iets op die grond opgemerk wat sy aandag getrek het. Dit was ‘n plaaswerf met ‘n trop mak eende wat op die plaas gebly het. Hulle het die hele plaaswerf vol gewaggel en baie gelukkig gekwaak en heerlike mielies geëet wat elke dag vir hulle gegee word. Wallie het baie gehou van wat hy sien en het by homself gedink dat daardie mielies darem nou baie lekker sal smaak. Die hele tyd se gevlieg is baie uitputtend en hy sal glad nie omgee om net so bietjie rond te waggel op die plaaswerf nie.

Nadat hy vir so wyle die sakie bepeins het besluit hy om die trop formasie te verlaat en duik hy af na links oppad na die plaaswerf. Hy land tussen die mak eende en begin saam met hulle rond te waggel en baie gelukkig te kwaak. Hy verlustig homself aan die heerlike mielies wat hulle gevoer word. Die res van die trop wilde eend hou aan met hulle tog na die noorde maar dit pla glad nie vir Wallie nie. “Ek sal weer by hulle aansluit wanneer hulle oor ‘n paar maande weer hier verbykom oppad suide toe” sê hy vir homself.

‘n Paar maande het verby gegaan en op ‘n dag merk Wallie die trop wilde eende op wat oppad suide toe is. Hulle lyk so pragtig daar bo in die lug en Wallie het nou al baie moeg begin raak vir die plaaswerf. Die plaaswerf was modderige en oral waar hy waggel is daar net eende vere en gemors. “Dit is tyd om te vertrek” sê Wallie vir homself.

Wallie het verwoed begin om sy vlerke te klap en probeer om in die lug te kom, maar hy het heelwat gewig opgetel van al die mielie etery en hy het vir ‘n lang tyd glad nie sy vlerke geoefen nie.
Uiteindelik kom hy van die grond af maar sy vlug is so laag dat hy teen die een kant omheining van die plaaswerf vasvlieg. Hy val op die grond met ‘n harde slag en sê vir homself “Ag, wat ek sal nog eers wag wanneer hulle oor ‘n paar maande weer noord vlieg en hier verby kom, dan sal ek by hulle aansluit en weer ‘n wilde eend wees.”

Maar toe die trop wilde eende weer oor ‘n paar maande later verby vlieg, het Wallie weeg probeer in die lug kom maar hy het eenvoudig net nie genoeg krag gehad nie. Elke winter en somer het sy wilde eend vriende oorgevlieg en na hom geroep, maar al sy pogings om uit die plaaswerf te kom was tevergeefs.

Later het Wallie glad nie eens meer aandag geskenk aan die wilde eende wat oor die plaaswerf vlieg nie, hy het hulle nie eens meer opgemerk nie. Hy het na alles ook maar net ‘n plaaswerf eend geword.

Soms word ons moeg om die eend te wees wat ons veronderstel is om te wees – navolgers van Jesus Christus. Dit is nie altyd maklik om gehoorsaam te wees aan God nie en om onsself so te dissiplineer om vas te hou maak nie saak hoe lank die tog is nie. Wanneer ons so swak en moedeloos voel dit is wanneer satan ons versoek om uit die formasie te val en aan te sluit by die plaaswerf eende – ‘n wêreldse lewenswyse.

Maar kyk wat het met Wallie gebeur. Hy het gedink hy sal net vir ‘n klein rukkie uit formasie val en hy sou kon vertrek net wanneer hy wou. Maar hy kon nie en dit is hoe dit gaan met sonde in ons lewe. Sonde is ‘n strik en het die manier om ons te verander in mense wat ons nie wil wees nie. Uiteindelik verloor ons kontak met wie ons rêrig is – die seuns en dogters van die Allerheiligste. Ons het plaaswerf eende geword.

(Jas 5:19) Broeders, as een onder julle van die waarheid afgedwaal het en iemand hom bekeer,(Jas 5:20) laat hy weet dat die een wat ‘n sondaar van sy dwaalweg bekeer, ‘n siel uit die dood sal red en ‘n menigte sondes sal bedek.

Die Gekraakte Pot

‘n Waterdraer het twee groot potte gehad wat weerskante vasgemaak was aan ‘n lang paal wat hy oor sy nek gedra het. Een van die potte het ‘n kraak in gehad terwyl die ander een perfek was en sy volle maat water kon lewer na die lang tog van die rivier tot by die meester se huis. Die gekraakte pot het gearriveer by die huis met net die helfte van die hoeveelheid water waarmee dit gevul was.

Vir ‘n volle twee jaar het dit daagliks so voortgeduur dat die waterdraer net een en ‘n halwe pot water lewer aan die meester se huis. Die perfekte pot was natuurlike baie trots op homself oor sy prestasie om te doen dit waarvoor hy gemaak is. Maar die arme gekraakte pot was baie skaam gewees vanweë sy gebreke en was baie mismoedig dat hy net die helfte van sy taak kon verrig waarvoor hy gemaak is.

Na twee jaar, wat die gekraakte pot beskou het as ‘n totale mislukking, eendag by die rivier met die waterdraer gepraat. “Ek is baie beskaamd en ek vir aan jou om verskoning vra.”

“Waarom?” vra die waterdraer. “Waarvoor is jy so skaam?”

“Vir die afgelope twee jaar kon ek net die helfte lewer van my werklike kapasiteit, want die kraak in my kant laat die water uit lek al die pad na die meester se woning. Vanweë my gebrek moet jy al die werk doen en jy kry net die helfte van die waarde vir jou moeite.”

Die waterdraer het baie jammer gevoel vir die gekraakte pot en met deernis sê hy vir hom, “Wanneer ons nou terugkeer na die meester se woning wil ek hê jy moet oplet na die pragtige blomme langs die voetpaadjie.”

Soos wat hulle teen die heuwel opgaan met die voetpaadjie merk die gekraakte pot die son wat skyn op die pragtige wilde blomme aan sy kant van die voetpad en dit hom opgevrolik. Maar aan die einde van die voetpad, by die meester se woning, was hy weer baie hartseer omdat die helfte van sy vrag water verlore gegaan het en hy vra weer die waterdraer baie nederig om verskoning omdat hy so mislukking is.

Die waterdraer sê aan die pot, “ Het jy opgemerk dat daar slegs blomme aan jou kant van die paadjies is en nie aan die kant van die ander pot nie? Omdat ek die heeltyd bewus was van jou gebrek het ek dit aangewend tot voordeel van die meester se woning. Ek het blom saadjies geplant aan jou kant van die paadjie soos ons van die rivier af kom na die meester se woning. Elke dag wat ons van die rivier af gekom het het jou lekkende water die plantjies natgemaak. Vir twee jaar reeds was ek in staat om die pragtigste blomme te pluk om die meester se tafel mee te versier. As jy nie was soos jy nou is nie sou die meester geen blomme gehad het om sy woning mee te versier nie.”

Elke een van ons het ons eie unieke gebreke. Ons is almal gekraakte potte maar as ons God toelaat sal hy ons gebruik ten spyte van ons gebreke om Sy woning te versier. In God se groot ekonomie word niks gemors nie.

Terwyl ons na maniere soek hoe om bruikbaar te wees in Sy koninkryk en God ons oproep tot die werk waarvoor Hy ons benodig moet jy nie bevrees wees vir jou gebreke nie. Erken hulle en laat Hom toe om dit te gebruik sodat jy kan help om prag te skep langs die voetpaadjie wat Hy vir jou uitverkies het.

(2Tim 2:21) As iemand hom dus hiervan deeglik reinig, sal hy ‘n voorwerp tot eer wees, geheilig en bruikbaar vir die Here, toeberei vir elke goeie werk.

Die Brug Opsiener

Eendag was daar ‘n brug wat gestrek het oor ‘n baie groot en breë rivier. Die brug het in die middel op ‘n groot draai punt gerus. Gedurende die grootste gedeelte van die dag was die brug parallel saam met die rivier se walle sodat al die bote en skepe vry aan weerskante van die brug verby kon beweeg. Maar op sekere tye van die dag is daar treine wat oor die brug moet beweeg en dan word die brug dwars gedraai oor die rivier sodat die trein kan oorgaan.

Die brug operateur sit in ‘n klein hout huisie op die wal van die rivier vanwaar hy die kontroles beheer wat die brug laat draai en in plek laat sluit wanneer die trein oorgaan. Een aand terwyl die brug opsiener wag vir die laaste trein van die dag om verby te kom, kyk hy in die vêrte so deur die son se laaste strale en sien die trein se hooflig. Hy staan op en gaan na die brug kontroles en wag dat die trein eers die sekere punt bereik voordat hy die kontrole oorskakel vir die brug om te swaai. Hy swaai die brug in posisie, maar tot sy skok, kom hy agter dat die sluit meganisme wat die brug in posisie hou aan die oorkantste wal nie werk nie. Indien die brug nie behoorlik “gesluit is aan weerskante nie veroorsaak dit dat die brug geweldig rondbeweeg en dat die trein ontspoor en in die rivier beland.

Die ergste van alles was is dat die ‘n passasiers trein was met baie mense aan boord. Instinktief, hardloop hy na die oorkant van die wal waar daar ‘n meganiese sluitstuk is wat hy kan vasdruk om die spoor in plek te hou. Hy sal die heeltyd die meganiese sluitstuk moet vastrek solank as wat die trein die brug kruis. Hy kan al die geraas van die trein se ysterwiele op die spore hoor aankom toe hy die handvatsel van die sluitstuk vasklem en sy hele gewig ingooi agter die sluitstuk om die brug in te sluit. Hy pas die heeltyd druk toe om die meganisme gesluit te hou want baie mense se lewens hang daarvan af of die opsiener die regte ding doen.

Toe, van oorkant die brug waar sy kontrole huisie is hoor hy ‘n geluid wat die sy hart feitlik laat stilstaan. “Pappa, waar is jy?” Sy vier jaar oue seuntjie was besig om oor die brug te kom opsoek na hom. Sy eerste impuls is om vir die seuntjie te skreeu, “Hardloop! Hardloop!”. Maar die trein was reeds te naby en sy klein beentjies sou hom nooit betyds oor die brug kon dra nie. Die opsiener het amper die sluitmeganisme gelos om te hardloop en sy seuntjie te gaan gryp en na veiligheid te dra. Maar hy besef dat hy nie betyds sou kon terugkeer na die sluit meganisme nie. Of die mense op die trein moes sterf of sy liefling seuntjie. Hy het net ‘n oomblik gehad om die besluit te maak.

Die trein spoed vinnig en veilig verby op sy weg sonder dat enige een aanboord bewus was van die tenger gebreekte liggaampie wat meedoënloos deur die trein in die rivier geslinger is. Ook was hulle nie bewus van die gebroke figuur van ‘n wenende vader wat steeds verbete klou aan die sluit meganisme lank nadat die trein verby is. Hulle het hom ook nie opgemerk terwyl hy huis toe stap, meer stadig as wat hy nog ooit huis toe gestap het, om vir sy vrou te vertel hoe hulle seun wreedaardig gesterf het – sodat ander mense kon lewe.

As jy jouself die emosies kan indink wat deur die hart van die opsiener moes gaan, kan jy maar net eers begin om te verstaan die gevoelens van ons Hemelse Vader toe Hy Sy Seun opgeoffer het om die gaping te oorbrug tussen ons en die ewige lewe. Was dit dan enige wonder dat Hy die aarde laat bewe het en die son verduister het toe Sy Seun gesterf het?
Hoe dink jy moet God voel as ons so deur die lewe spoed sonder om te dink aan die offer wat Hy aan ons gebring het deur Sy seun te stuur om te sterf vir ons sondes sodat ons die ewige lewe mag beërwe?
(Joh. 3:16) Want so lief het God die wêreld gehad, dat Hy sy eniggebore Seun gegee het, sodat elkeen wat in Hom glo, nie verlore mag gaan nie, maar die ewige lewe kan hê.

Laste Gee Ons Vlerke

Daar is ‘n baie ou legende wat vertel dat lank gelede het God baie laste gehad wat hy wou verskuif van een plek na ‘n ander plek op aarde, Hy het al die diere gevra om Hom te help.
Maar almal van hulle het een of ander verskoning gehad hoekom hulle nie die laste kon dra nie, die olifant het gedink hy is te waardig vir die taak, die leeu te trots en so het elke dier ‘n ander verskoning gehad.
Eindelik kom die voëls na God en sê: “As U die laste in klein bondeltjies maak sal dit vir ons ‘n baie groot eer wees om die laste te verskuif vir U. Ons is nou wel klein en tingerig maar wil graag help.”

God het die laste in klein bondeltjies verdeel en dit vasgebind op die rug van elke voëltjie en hulle het begin stap na die bestemming wat bedoel was vir die laste. Hulle het vrolik gesing terwyl hulle stap en dit het glad nie gelyk of die gewig van die laste vir hulle in die minste te swaar was nie.
Elke dag het die laste vir hulle ligter en ligter gevoel totdat dit later gelyk het asof die laste die voëls dra en nie die voëls die laste nie.

Toe hulle by hul bestemming arriveer ontdek hulle, nadat die laste afgehaal is, dat daar vlerke op hul rue is waar die laste eens was. Vlerke wat hulle in staat stel om die lug in te vlieg tot by die hoogste boom toppe.

Hulle het geleer hoe om hul laste te dra en hul laste het vlerke geword wat hulle nader gedra het tot God.
Laste wat ons vir ander dra word vlerke van Geloof wat ons ophef in blydskap soos ons nog nooit ervaar het nie.

God se Doel in Alle Dinge

Eendag het ‘n houtkapper sy kleinseun saamgeneem na die woud. Dit sou die kleinseun se eerste ondervinding wees om ‘n Eike boom uit te soek en af te kap. Die bome word later aan die skeepsbouers verkoop. Terwyl hulle stap na die woud verduidelik die houtkapper aan die seun dat die doel van elke boom is saamgevat in sy natuurlike vorm, sommige is reguit en is geskik vir dekplanke van ‘n boot, sommige is effe gebuig en is perfek vir die ronding van ‘n skip se romp en ander is weer lank en reguit, perfek vir maste vir die skepe.
Die houtkapper verduidelik aan sy kleinseun dat as hy die nodige aandag skenk aan al die detail van ‘n boom en met ondervinding die karakter trekke van elke boom kan uitken sal hy dalk ook eendag die houtkapper van die woud kan word.

Terwyl hulle ‘n klein entjie in die woud ingestap het sien die seun ‘n ou Eike boom wat nooit afgekap is nie. Die seun vra sy oupa of hy nie die boom kan afkap nie aangesien dit glad nie gebruik kan word vir skeepsbou nie – al die takke is krom en skeef, die boomstomp is krom, te veel gebuig en verdraaid – “maar dit sal baie ideaal wees vir brandhout by die huis, dan sal dit ten minste goed wees vir iets” sê die seun.
Die houtkapper sê dat hulle maar eers moet konsentreer op die bome wat geskik is vir skeepsbou en dat hulle later kan terugkom na die ou Eike boom..

Na ‘n paar uur van bome afkap het die seun baie moeg geword en sy oupa gevra of hulle nie maar ‘n bietjie kan rus nie. Die houtkapper neem toe die seun na die ou Eike boom waar hulle hulself lekker gemaklik maak teen die boom se ou krom stam en hulle verlustig in die skaduwee wat die krom en skewe takke en blare vir hulle verskaf.
Nadat hulle gerus het verduidelik die houtkapper aan sy kleinseun hoekom dit so belangrik is om bewus te wees van alle dinge en hulle doel te herken in die woud en die wêreld.
Sommige dinge is voor die hand liggend soos die lang, reguit bome, maar ander dinge is nie altyd so duidelik nie en moet nader ondersoek word soos of die boom die regte kromming het wat geskik sal wees vir ‘n skip se romp. Sommige dinge mag voorkom asof hulle geen doel het nie soos die krom en verdraaide ou Eike boom waaronder ons nou sit.

Die houtkapper sê: “ Jy moet leer om elke dag noulettend aandag te gee sodat jy die doel van God met alle dinge in Sy skepping kan ontdek en herken. Neem byvoorbeeld die ou Eike boom, wat jy so vinnig wou afkap omdat dit net goed is vir vuurmaakhout, maar nou rus ons lekker teen sy krom stam in die heerlike skaduwee van sy koelte.
Onthou, seun, nie alles is soos dit met die eerste oog opslag lyk nie. Wees geduldig, gee aandag, herken, ontdek en wees nie haastig om te oordeel nie.”
Rom 2:1 Daarom is jy, o mens wat oordeel, wie jy ook mag wees, sonder verontskuldiging; want waarin jy ‘n ander oordeel, veroordeel jy jouself; want jy wat oordeel, doen dieselfde dinge.

Les in Onvoorwaardelike Liefde

Ek is ‘n moeder van drie (14, 12 en 3 jaar oud) en het onlangs my kollege diploma voltooi. Die laaste vak wat ek moes neem was Sosiologie. Die dosent was absoluut inspirerend met haar kwaliteite waaroor sy beskik en wat ek wens elke mens mee geseën kon wees. Haar laaste projek vir die termyn was “Glimlag”. Die klas is gevra om te gaan en vir drie mense te glimlag en die mense se reaksies op te teken.

Ek is van nature ‘n baie vriendelike persoon en glimlag vir almal en sê in elk geval hallo…. so hierdie was vir my ‘n baie maklike opdrag.

Kort nadat ons die projek ontvang het, het ek, my man en jongste seun uit gegaan na McDonalds op ‘n koue Maart oggend. Dit was maar net ons manier om bietjie kwaliteit tyd saam met met ons kind te spandeer.

Ons het in een van die rye gestaan en gewag om ons bestelling te plaas, toe almal agter ons skielik padgee en in ‘n ander ry gaan staan, selfs my man het weg beweeg. Maar ek het nie ‘n voet verroer nie…. ‘n gevoel van paniek was besig om van my besit te neem terwyl ek stadig omdraai om te kyk waarvoor almal padgee.

Terwyl ek so omdraai ruik ek die vreeslike “vuil liggaam” reuk…. en hier agter my staan twee arme boemelaars. Terwyl ek so afkyk na die kortste van die twee wat naaste aan my was, glimlag hy ……. sy pragtige hemelblou oë was vol van God se Lig terwyl hul soek na aanvaarding.

Hy sê toe, “Goeie môre” terwyl hy die paar munte wat vasgeklem was in sy hand tel. Die tweede boemelaar speel rond met sy hande terwyl hy agter sy vriend staan. Ek besef toe dat die tweede boemelaar verstandelik gestremd is en dat die blouoog boemelaar sy redder is. Ek het my trane teruggehou terwyl ek daar saam met hulle in die ry gestaan het.

Die jong dame by die toonbank vra aan die boemelaar wat wil hulle bestel. Hy antwoord, “Koffie sal al wees juffrou” want dit is al wat hulle kon bekostig (om in die restaurant te sit en bietjie warm te word moes hulle iets koop…. hulle wou net bietjie wegkom van die koue buite en warm word).

Toe voel ek dit ….. ‘n oorweldigende gevoel van deernis vir die boemelaars. Ek merk toe eers op dat alle oë in die restaurant vasgenael is op my om te kyk wat ek gaan doen. Ek glimlag en vra die jong dame agter die toonbank om vir my twee ekstra ontbyte op ‘n aparte skinkbord te gee. Ek stap toe om die draai tot by die tafeltjie waar die twee boemelaars gaan sit het.

Ek sit die skinkbord op die tafel en plaas my hand op die yskoue hand van die boemelaar met die blou oë. Hy kyk toe op na my met trane in sy oë en sê “Baie dankie”. Ek leen toe bietjie oor en vryf sy koue hand en sê “Ek het dit nie gedoen nie ….. God het deur my gewerk om aan jou hoop te gee”. Ek begin te huil en loop na ons tafel en sluit aan by my man en kind. Toe ek sit glimlag my man vir my en sê, “Dis hoekom God jou aan my gegee het my skat ….. om my hoop te gee”. Ons hou hande vas vir ‘n oomblik en besef dat dit slegs deur Genade is dat ons kan gee…..

Ons is nie kerkgangers nie maar wel gelowiges. Die dag het my die suiwer Lig van God se soete liefde getoon.

Ek is terug kollege met my storie in hand, dit was die laaste klas van die kursus. Ek het my “projek” ingehandig en die dosent het dit gelees …… sy kyk op en vra of sy dit kan deel met die klas. Ek knik stadig met my kop terwyl sy die klas se aandag kry en die stuk vir hulle voorlees.

Op my manier het ek mense se lewens aangeraak, die mense by McDonalds, my man, my seun, die dosent en elke een in die klas wat daarna geluister het in die klas. Ek het gegradueer met een van die grootste lesse wat ek ooit sou leer…… onvoorwaardelike aanvaarding…. per slot van rekening……… ons is hier om te leer.

Skrywer: Brenda

Hulle Wil My Nie Toelaat Nie.

Dit was ‘n pragtige Sondag oggend. Mense was besig om die kerk binne te stroom en die kerk banke was byna almal gevul. Soos wat die mense inkom ontvang hulle by die deur ‘n traktaatjie met al die aankondigings, opsomming van vandag se preek, watter liedere word gesing en vir wie moet voorbidding gedoen word.

Aan die einde van die ry staan ‘n ou man. Sy klere was vuil en jy kon gou agterkom dat hy vir ‘n paar dae nie gebad of geskeer het nie. Toe hy by die diaken by die deur kom, haal hy die flenter bruin hoed van sy kop af, uit respek. Sy hare was lank, vuil en deurmekaar. Sy skoene was ou vellies wat vol gate is en die voorste punt oopgesny is vir sy tone. Die diaken kyk hom op en af en sê, Uhm, jammer meneer, maar ek is bevrees ons kan jou nie laat inkom nie. Jy sal die orde in die diens kom ontstig en ons laat niemand toe wat die orde van die diens kan ontwrig nie. Ek is bevrees jy sal moet gaan.”

Die ou man kyk af na homself met ‘n uitdrukking van ongeloof op sy gesig. Hy plaas sy bruin flenter hoed terug op sy kop en draai om en loop.
Hy was baie hartseer aangesien hy vreeslik lief was daarvoor om te luister na die koor wanneer hulle lofliedere sing tot eer van God. Hy was veral lief daarvoor om na die klein kindertjies te luister as hulle voor in die kerk staan en hulle kinder lofliedere sing. In sy sak dra hy ‘n klein verweerde Bybeltjie en dit gee aan hom groot plesier om te sien of die predikant dalk ‘n stukkie lees uit die Bybeltjie wat hy dalk onderstreep het.
Maar hy was baie beleefd en wou nie moeilikheid veroorsaak nie en het net sy kop laat sak en weer die klompie trappies van die pragtige kerk afgeklim na die geplaveide voetpaadjie wat lei na die kerk.

Hy het op die steen muurtjie gaan sit naby die grens van die kerk en sy ore behoorlik gespits om te luister na die sang in die kerk deur die toe deure en ruite. Ag, hoe wens hy, hy kon daar binne wees saam met die res van die gemeente.

Na verloop van ‘n paar minute kom daar skielik agter hom ‘n jongman aan wat langs hom kom sit. Hy vra die ou man wat is hy besig om te doen? Hy antwoord, “Ek wou na die kerk toe gaan vandag, maar hulle dink ek is te vuil, my klere te oud en verweer en hulle was bang dat ek hulle diens sal ontstig.

Jammer, ek het myself nog nie voorgestel nie. My naam is Jan.” Die twee mans skud hande en Jan kan nie help om op te merk dat die man ook lang hare het soos hy. Hy dra ‘n lap oor sy liggaam en die is vasgemaak met ‘n konings blou band om sy middel. Hy het sandale aan sy voete, wat nou vuil en vol stof is.

Die vreemdeling raak Jan se skouer aan en sê, “Jan, moenie te sleg voel omdat hulle jou nie wil laat ingaan nie. My naam is Jesus, en ek probeer al vir jare om in die kerk te kom maar hulle wil my ook nie toelaat nie.”
(Heb 13:2) Vergeet die gasvryheid nie, want daardeur het sommige, sonder om dit te weet, engele as gaste geherberg.

Spesiale Kind en die Vragmotor Rushawe

Om nie bevooroordeeld te wees nie, het ek ‘n gestremde persoon aangestel in my vragmotor rushawe restaurant. Sy plasings beampte het my verseker dat hy ‘n goeie en betroubare tafelskoonmaker sou wees. Ek het nog nooit ‘n verstandelik gestremde werknemer gehad nie en ek was nie so seker ek wou een hê nie. Ek was nie seker hoe my kliënte sou optree teenoor Stevie nie. Hy was kort, ‘n bietjie geset en het die gladde gelaatstrekke en dik-tong uitspraak van Down Sindroom gehad.

Ek was nie bekommerd oor die meeste van my vragmotor bestuurder kliënte nie, hulle gee gewoonlik nie om wie maak hul tafel skoon nie net solank as die vleisdis lekker is en die pasteie tuisgemaak is. Wat my bekommer is die ander mense soos die gladdebek kollege studente wat klas toe gaan, die yuppie snobs wat so suutjies onder die tafel hulle eetgerei blinkvryf omdat hulle bang is hulle tel een of ander kiem op en die witboordjie besigheids manne met hul onthaaltoelae wat dink elke vragmotor rushawe restaurant meisie hou daarvan as daar by hulle aangelê word.
Dit was dié mense waarvoor ek bang was dat hulle ongemaklik is met Stevie in die omtrek. Dus, het ek hom maar fyn dopgehou die eerste paar weke.
Ek was verniet bekommerd want na die eerste week het Stevie my hele personeel om sy kort dik vingertjie gedraai. Binne die eerste maand het die gereelde vragmotor bestuurder kliënte hom aangeneem as hul amptelike vragmotor rushawe gelukbringer.

Hy was soos ‘n normale 21 jarige in denims en Nike tekkies, gretig om sy werk te doen. Elke sout en peper potjie was presies op sy plek, nie ‘n krummel of koffie vlek te bespeur wanneer Stevie klaar die tafel opgeruim het nie. Ons grootste probleem was om hom te oortuig dat hy moet wag met die tafel skoonmakery totdat die kliënte klaar geëet het. Hy sou in die agtergrond rondhang en sy gewig verskuif van die een voet na die ander en die restaurant soos ‘n valk dophou totdat ‘n tafel leeg is. Daarna pyl hy met die spoed van witlig op die tafel af en versigtig plaas hy al die breekware en eetgerei op die trollie en begin die tafel netjies skoon te maak met ‘n paar behendige veë slae van sy vadoek. As hy vermoed ‘n kliënt hou hom dop verdiep die frons op sy voorkop van al die ekstra konsentrasie om die tafel mooi skoon te maak. Hy was baie trots daarop om sy werk presies reg te doen en mens kon jou maar net verwonder hoe hard hy probeer het om almal gelukkig te hou wat hy ontmoet het.

Met verloop van tyd het ons gehoor dat hy by sy verlamde weduwee moeder bly, die gevolg van verskeie operasies vir kanker. Hulle leef op hul sosiale toelaag van die staat en bly in ‘n staats huisie so 3 kilometer weg van die vragmotor rushawe . Hulle sosiale werker, wat Stevie gereeld kom besoek het, het erken dat die twee mensies in die papierwerk van die burokrasie verlore geraak het. Geld was baie skaars en die geld wat ons hom betaal het was sekerlik die verskil tussen hulle twee wat saam bly en Stevie wat na ‘n inrigting gestuur word. Dis hoekom daar in die restaurant ‘n baie somber atmosfeer geheers het daardie oggend in laat Augustus, die eerste oggend in 3 jaar dat Stevie nie vir werk opgedaag het nie.

Hy was by die Mayo Kliniek in Rochester waar hulle vir hom ‘n nuwe hartklep ingesit het. Sy sosiale werker sê dat mense met Down Sindroom gewoonlik baie vroeg in hul lewe hart probleme ontwikkel en dat die operasie nie onverwags was nie. Die kanse is baie goed dat die operasie suksesvol sal wees en dat hy binne ‘n paar maande weer sal kan werk. ‘n Golf van verligting het oor die werknemers gespoel toe hulle hoor dat die operasie suksesvol afgeloop het. Frannie, my hoof kelnerin, het ‘n vreugdes kreet laat hoor en het ‘n blydskaps dansie in die gange van die restaurant gedoen.

Belle Ringer, een van ons gereelde vragmotor bestuurder kliënte, het gestaar na die 50 jarige ouma van vier terwyl sy haar blydskaps dansie in die gang doen langs sy tafel. Frannie bloos bloedrooi, stryk haar voorskoot plat en gluur vir Belle Ringer aan met ‘n ondeunde glimlag. “OK, Frannie, waaroor gaan die opgewondenheid?” vra hy. “Ons het nou net tyding ontvang dat Stevie uit die teater is en dat die operasie suksesvol was.” “Ek het gewonder wat het van hom geword. Ek het ‘n nuwe grappie wat ek hom wou vertel. Waarvoor is hy geopereer?” Frannie lig gou vir Belle en die twee ander vragmotor bestuurders saam met hom in oor Stevie se operasie, en sy sug. “Ai, ek is so bly dat die operasie suksesvol was, maar ek weet nie hoe hy en sy ma al die rekeninge gaan hanteer nie. Soos ek verstaan kom hulle elke maand skaars uit met die geldjies soos dit nou gaan.”

Belle Ringer knik sy kop ingedagte en Frannie is haastig weer daar weg om die ander tafels te gaan bedien. Aangesien ek nog nie tyd gehad het om ‘n ander tafelskoonmaker te kry in Stevie se plek nie, het die kelnerinne hul eie tafels skoongemaak en opgeruim totdat ons besluit het wat om te doen. Na afloop van die oggend stormloop kom Frannie in my kantoor in. Sy het ‘n papier servet in haar hand en ‘n snaakse uitdrukking op haar gesig. “Wat is aan die gang?” vra ek. “Ek kon nie by die tafel uitkom waarby Belle en sy vriende gesit het totdat hulle alreeds weg was nie.: sê sy. “Dit was opgevou en onder ‘n koppie koffie geplaas.” Sy gee aan my die servet en drie $20 note val op my tafel toe ek dit oopmaak. Aan die buitekant in groot vet letters was geskryf “ Ietsie vir Stevie”.

“Pony Pete het my ook gevra wat aan die gang is” sê sy, “so toe vertel ek vir hom van Stevie en sy ma en al hulle probleme en toe gee hy vir my hierdie.” Sy gee my nog ‘n servet waarop geskryf is “Ietsie vir Stevie”. Twee $50 note was opgevou binne die voue van die servet. Frannie kyk na my met baie tranerige oë en sê net. “vragmotor bestuurders – jy kan nie help om lief te wees vir hulle nie”.

Dit was drie maande gelede. Vandag is Dankseggingsdag, die eerste dag wat Stevie veronderstel is om terug te wees by die werk. Sy plasings beampte sê dat hy die dae getel het vandat die dokter gesê het hy kan weer begin werk en dit maak nie saak dat vandag ‘n vakansiedag is nie. Hy het die afgelope week 10 keer gebel om seker te maak ons weet dat hy vandag kom werk, bang dat ons hom dalk vergeet het of dat sy werk in gevaar is. Ek het reëlings getref dat sy ma hom vandag vergesel na sy werk toe en ek het hulle in die parkeerarea ontmoet. Ek het hulle binne genooi vir ‘n partytjie om te sê ons is bly dat hy terug is by die werk. Stevie was baie maerder en bleker maar kon nie ophou glimlag vandat hy ingekom het by die restaurant nie en haastig oppad is na die agter kamertjie waar sy voorskoot en trollie vir hom wag nie.
“Wag so bietjie Stevie – nie so haastig nie” sê ek aan hom en neem hom en sy ma aan die arm. “Werk kan so klein rukkie wag. Om jou terugkoms te vier, ontbyt vir jou en jou ma is vandag op my.” Ek lei hulle na ‘n groot eethoekie aan die agterkant van die restaurant. Ek kon voel hoe word ons agtervolg deur die res van die personeel soos ons deur die restaurant stap. Terwyl ek so oor my skouer loer sien ek tafel vir tafel hoe die vragmotor bestuurders glimlag, opstaan en die prosessie volg. Ons stop voor die groot tafel in die eethoekie. Die oppervlak van die tafel was vol koffie koppies, pierings en borde. Almal staan so half skeef van al die servette wat onder hulle ingedruk is.

“Eerste ding wat jy sal moet doen Stevie, is om eers die gemors skoon te maak.” sê ek in ‘n gemaakte ernstige stemtoon. Stevie kyk na my en toe na sy ma, trek een van die servette uit. Op die buitekant is gedruk ”Ietsie vir Stevie”. Toe hy die servet optel val daar twee $10 note uit op die tafel. Stevie staar na die geld en toe na al die servette onder die koppies, pierings en bordjies, elkeen met sy naam daarop gedruk of geskryf. Ek draai toe na sy ma toe, “ Daar is meer as $10 000 in kontant en tjeks op die tafel, alles van vragmotor bestuurders en vervoer maatskappye wat gehoor het van julle probleme. Gelukkige Dankseggingsdag!”

Wel op daardie stadium het dit baie raserig geraak in die restaurant met fluite, handeklap en hier en daar ‘n paar trane ook. Maar weet jy wat is die snaaksste? Terwyl almal besig was om hand te skud en mekaar ‘n druk te gee was Stevie met ‘n groot glimlag en ek bedoel ‘n groot glimlag besig om die tafel op te ruim van al die koppies, pierings en borde. Die beste werker wat ek nog ooit gehuur het!

Plant ‘n saadjie en kyk hoe dit groei.

Kind se Engel

Eendag lank gelede was daar ‘n kind wat op die punt gestaan het om gebore te word.
Die kind het toe vir God die volgende vrae gevra:

Vader, hulle vertel my dat U my môre aarde toe stuur, maar hoe gaan ek , wat so klein en hulpeloos is daar kan oorleef?

Tussen al die engele, het ek vir jou een uitgekies. Sy sal vir jou wag en na jou omsien.

Maar, Vader, hier in die hemel het ek nie nodig om enige iets te doen nie behalwe om U lof te besing, te glimlag en bly te wees en dit is vir my heeltemal genoeg om my gelukkig hier te laat bly tot in ewigheid.

Jou engel sal elke dag vir jou sing en glimlag. Jy sal jou engel se liefde aanvoel en baie gelukkig wees.

Hoe gaan ek mense verstaan as hulle met my praat? Aangesien ek nie eens hulle taal kan verstaan wat hulle met mekaar praat nie.

Jou engel sal aan jou die mooiste en mees liefdevolle woorde vertel wat jy ooit sal hoor. Met baie geduld en sorg sal jou engel jou ook leer om hulle taal te verstaan en te praat.

En wat gaan ek doen as ek met U wil praat?

Jou engel sal jou handjies bymekaar sit en jou leer hoe om tot My te bid.

Ek hoor daar op aarde is party baie slegte mense. Wie sal my beskerm?

Jou engel sal jou beskerm al beteken dit sy moet haar eie lewe op die spel plaas vir jou.

Maar ek sal altyd hartseer wees want ek sal U nie meer sien nie.

Jou engel sal altyd met jou praat oor My en jou die weg leer hoe om terug te kom na My, alhoewel ek die heeltyd langs jou sal wees.

Op daardie stadium was daar ‘n groot vrede in die hemele, maar stemme van die aarde kon reeds gehoor word en die kindjie vra baie haastig met ‘n sagte stemmetjie:
“Dierbare Vader, ek is op die punt om te vertrek, vertel my tog asseblief my engel se naam.”
Jou engel se naam is nie so belangrik nie, jy sal jou engel noem: Mamma.

Die Bedelaar se Vodde

‘n Bedelaar het naby aan die koning se paleis gewoon. Op ‘n dag sien hy ‘n proklamasie wat opgesit is by die paleis se poorte. Die koning was van plan om ‘n groot feesmaal aan te lê en elke een wat koninklike klere aan het word na die feesmaal genooi.

Die bedelaar kies weer koers terwyl hy so kyk na sy vodde klere wat hy aan het en gee ‘n sware sug. Hy dink by homself dat dit sekerlik net konings en hul families is wat koninklike klere het. Stadig begin hy ‘n idee te kry maar die voorbarigheid daarvan laat hom skoon bewe van angs, kan hy dit waag?

Hy besluit om weer terug te gaan na die koning se paleis. By die poorte kry hy die koning se wag en vra hom, “Asseblief, meneer, ek wil graag met die koning praat.”

“Wag hier” beveel die hekwag, Na ‘n paar minute is die wag terug en sê aan die bedelaar, “Sy majesteit sal jou nou sien,” en met die laat hy die bedelaar die paleis binnegaan.

“Jy het versoek om my te sien?” vra die koning.

“Ja, u majesteit. Ek wil so graag die feesmaal bywoon maar ek het nie koninklike klere om aan te trek nie. Asseblief majesteit, as ek so voorbarig mag wees, kan ek een van u ou stelle koninklike klere kry sodat ek ook die feesmaal kan bywoon?”

Die arme boemelaar bewe so baie dat hy nie die klein glimlag op die koning se gesig bemerk nie. “Jy was baie wys om na my te kom met die saak,” sê die koning. Die koning roep sy seun, die jong prins. “Neem die man na jou kamer en gee vir hom van jou koninklike klere om aan te trek.”

Die prins het gemaak soos wat die koning hom beveel het en sommer gou was die boemelaar voor ‘n spieël, geklee in klere wat sy stoutste verwagtings by verre oortref.

“Jy kwalifiseer nou om die koninklike feesmaal môre by te woon.” sê die prins, “Maar nog meer belangrik, jy sal nooit weer ander klere nodig kry nie. Die klere sal hou vir ewig.”

Die bedelaar val op sy knieë en bedank die prins uit die diepte van sy hart. Maar terwyl hy besig is om uit die kamer te stap, kyk hy terug na die hopie vodde klere wat op die vloer lê. Hy aarsel ‘n oomblik. Wat sal gebeur as die prins verkeerd is? Wat sal gebeur as hy dalk later sy ou klere weer nodig kry? Vinnig raap hy hulle bymekaar.

Die feesmaal was nog meer wonderlik as wat hy dit kon voorgestel het in sy wildste drome, maar hy kon homself nie geniet soos hy moes nie. Hy het ‘n klein bondeltjie gemaak van sy ou vodde klere en dit op sy skoot geplaas en die bondeltjie het kort - kort afgeval van sy skoot af. Die kos was redelik vinnig aangegee tussen die gaste en die bedelaar het van die beste lekkernye gemis met die wat hy gereeld die bondeltjie vodde moes optel.

Die tyd het wel geleer dat die prins wel reg was, die klere het vir ewig gehou. Maar steeds het die arme bedelaar meer en meer verknog geraak aan sy bondeltjie vodde. Soos wat die tyd aangestap het, het die mense nie meer die koninklike klere gesien wat hy aangehad het nie maar slegs die vuil bondeltjie vodde wat hy altyd met hom saamgedra het waar hy ookal gaan. Hulle het ook altyd van hom gepraat as die ou man met die vodde.

Eendag terwyl hy op sterwe lê, besoek die koning hom. Die bedelaar sien die hartseer in die koning se gesig toe dié die bondeltjie vodde op die bed sien.

Dadelik onthou die bedelaar die prins se woorde en hy besef dat die bondeltjie vodde hom ‘n leeftyd van werklike koninklike heerlikheid ontneem het. Hy het bitterlik begin ween oor sy dwaasheid en die koning het saam met hom geween.

Ons is uitgenooi om aan te sluit by ‘n koninklike familie – die familie van God. Om fees te vier saam met Hom aan die feesmaal. Al wat ons moet doen is om ontslae te raak van die vodde en om “nuwe klere” van geloof aan te trek soos aan ons voorsien deur God se Seun, Jesus. Ons kan nie bly vashou aan ons ou vodde nie. Wanneer ons, ons geloof plaas in Jesus moet ons die sondes laat vaar in ons lewe en afstand doen van ons ou weë.

(2Kor 5:17) Daarom, as iemand in Christus is, is hy ‘n nuwe skepsel; die ou dinge het verbygegaan, kyk, dit het alles nuut geword.

Ek wens jou Genoeg

Onlangs hoor ek ’n moeder en haar dogter in hul laaste afskeids oomblik by die lughawe. Die aankondiging dat die passasiers aan boord moet gaan het reeds plaasgevind. Hulle staan by die sekuriteits hek, omhels mekaar en die moeder sê, “Ek is lief vir jou en wens jou genoeg”.Die dogter antwoord, “Mamma, ons lewe saam was meer as genoeg. Jou liefde was al wat ek nodig gehad het. Ek wens jou ook genoeg toe, Mamma”.Hulle soen mekaar en die dogter vertrek. Die moeder stap na die venster wat uitkyk op die aanloopbane en waar ek sit. Terwyl sy daar staan kon ek sien sy wou en het nodig gehad om te huil. Ek wou nie inmeng in haar privaatheid nie maar sy verwelkom my deur te vra, “Het jy al vir iemand totsien gesê met die wete dat dit vir altyd is?”“Ja, ek het” antwoord ek. “Verskoon my dat ek vra, maar hoekom is dit ’n totsien vir ewig?”Sy sê “Ek is oud en sy bly so ver. Ek het uitdagings wat voorlê en die realiteit is – haar volgende vlug hierheen sal vir my begrafnis wees”“Toe julle totsiens gesê het, het ek gehoor jy sê vir jou dogter “..wens jou genoeg”. Mag ek vra wat dit beteken?”Sy begin te glimlag. “Dit is ’n wens wat oorgedra is van een generasie na die ander. My ouers het dit vir almal gesê”. Sy aarsel ’n oomblik en kyk in die lug asof sy dit in detail wil onthou en sy glimlag steeds breër. “Toe ons gesê het. ‘Ek wens jou genoeg’, wens ons die ander persoon ’n lewe toe gevul met net genoeg goeie dinge om hulle te dra.” Sy draai na my, en deel die volgende asof sy dit voordra uit geheue.Ek wens jou genoeg sonskyn toe sodat jou lewensuitkyk helder sal wees maak nie saak hoe donker die dag mag lyk nie.Ek wens jou genoeg reën om die sonskyn steeds meer te waardeer.Ek wens jou genoeg blydskap om jou siel lewendig en ewigdurend te hou.Ek wens jou genoeg pyn sodat selfs die kleinste vreugde in jou lewe groot sal lyk.Ek wens jou genoeg gewin om jou behoefte te bevredig.Ek wens jou genoeg verlies om te waardeer dit wat jy het.Ek wens jou genoeg hallos om jou deur te dra deur die finale totsiens.Sy begin te huil en stap weg.Hulle sê dit neem ’n minuut om ’n spesiale persoon te vind, ’n uur om hulle te waardeer, ’n dag om hulle lief te kry en ’n hele leeftyd om hulle te vergeet.

Gelykenis van die Potlood

Die Potlood maker neem die potlood eenkant toe voordat hy hom in die potlood dosie plaas. “Daar is 5 dinge wat jy te alle tye moet onthou voordat ek jou in die wêreld instuur,” deel hy die potlood mee. “Onthou hulle te alle tye en moet nie een vergeet nie dan sal jy die beste potlood wees.”

“Een: Jy sal sal in staat wees om baie en groot dinge te doen, maar slegs as jy jouself toelaat om vasgehou te word in Iemand se hand.”

“Twee: Jy sal van tyd tot tyd ‘n pynlike skerpmakings proses moet deurgaan, maar jy het dit nodig om ‘n beter potlood te wees.”

“Drie: Jy sal in staat wees om enige fout te korrigeer wat jy gemaak het.”

“Vier: Die heel belangrikste deel van jou sal altyd wees dit wat binne in jou is.”

“Vyf: Op elke oppervlak waar jy gebruik word moet jy jou merk los. Maak nie saak van die toestande nie, jy moet aanhou om te skryf.”

Die Potlood verstaan en belowe om die reëls te onthou en gaan in die potlood dosie in met ‘n doel in sy hart.

Nou om die plek van die potlood met jouself te vervang. Onthou hulle altyd en moenie ooit vergeet dan sal jy die beste mens word wat jy kan wees.

Een: Jy sal in staat wees om baie en groot dinge te doen, maar slegs as jy jouself toelaat om deur God se hand vasgehou te word. Maak jouself toeganklik vir ander mense om te deel in die baie seëninge wat jy het.

Twee: Jy sal van tyd tot tyd ‘n pynlike skerpmakings proses deurgaan deur probleme wat op jou pad gaan kom, maar jy het hulle nodig om ‘n beter mens te word.

Drie: Jy sal in staat wees om enige fout te korrigeer wat jy gemaak het.

Vier: Die heel belangrikste deel van jou sal altyd wees dit wat binne in jou is.

Vyf: Op elke oppervlak waarop jy loop moet jy jou merk maak. Maak nie saak wat die situasie is nie, jy moet aangaan om jou plig te doen.

Laat ons ons lewenspad bewandel met ‘n betekenisvolle doel in om hart – om ‘n instrument te wees in Sy Almagtige hand.

Hoeveel Weeg ‘n Gebed ?

Louise Redden, ‘n dame met verweerde klere en ‘n uitdrukking van volslae mismoedigheid op haar gesig, stap by die kruideniers winkel in. Sy nader die eienaar van die winkel op ‘n nederige wyse en vra hom of hy nie ‘n paar kruideniersware op rekening vir haar kan gee nie. Saggies verduidelik sy aan hom dat haar man baie siek is en nie kan werk nie, hulle het sewe kinders en hulle het voedsel brood nodig. Die winkelier, John Longhouse, kyk smalend op haar neer en versoek haar om die winkel te verlaat.

Met die behoeftes van die gesin ingeskerp in haar gedagtes, pleit sy: ‘Asseblief, meneer! Ek sal aan u die geld bring so gou as wat ek kan.’

John vertel haar dat hy nie aan haar kruideniers op skuld kan gee nie aangesien sy nie ‘n rekening by die winkel het nie.

Langs die toonbank het ‘n kliënt gestaan wat die hele gesprek gehoor het tussen die twee. Die kliënt stap vorentoe en sê aan die winkelier dat hy sal instaan vir al die kruideniersware wat die dame nodig het vir haar gesin.

Die winkelier sê met ‘n baie huiwerige stem: ‘Het jy ‘n lys van die kruideniersware wat jy benodig?’

Louise antwoord: ‘Ja meneer.’

“O.K.” sê hy,”plaas jou kruideniersware lys op die balanseer skaal en wat ookal jou lys weeg sal ek in gewig die kruideniersware aan jou gee.”

Louise, aarsel ‘n oomblik met ‘n geboë hoof, dan haal sy uit haar handsak ‘n pen en papiertjie en skryf iets daarop neer. Sy plaas die papiertjie versigtig op die skaal met haar hoof steeds geboë. Die oë van die winkelier en die kliënt rek in ongeloof toe die skaal afgaan en onderbly.

Die winkelier staar na die skaal, draai stadig na die kliënt en sê gegrief, “Ek kan dit nie glo nie.” Die kliënt glimlag en die winkelier begin kruideniersware op die anderkant van die skaal te plaas. Die skaal balanseer nie en hy plaas steeds meer kruideniersware op die skaal totdat daar nie meer plek op die skaal is nie. Die winkelier staan daar met groot ergerlikheid duidelik te bespeur op sy gesig.

Uiteindelik, gryp hy die stukkie papier van die skaal en kyk daarna met groot verbasing. Dit was nie ‘n kruideniers lys nie, maar ‘n gebed wat sê: “Dierbare Vader,U weet wat ek nodig het en ek los die in U hande.”

Die winkelier gee haar al die kruideniersware wat op die skaal was en staan in geskokte stilte. Louise bedank hom en verlaat die winkel. Die kliënt gee aan die winkelier vyftig dollar en sê: “Dit was elke pennie werd.”

Dit was eers later dat John Longhouse ontdek het dat die skaal stukkend was, derhalwe is dit net God wat weet hoeveel weeg ‘n gebed.