Die stryd van die oorblyfsel

Ek sien die smart van ʼn volk – hulle oë wat so met trane blink.
Ek sien ʼn geknakte riet, moeg aan die beker van gal gedrink.
Ja, ʼn wanhopige volk wat dink dat Ek nie meer aan hul dink.

Ek sien ʼn klein oorblyfsel wat op hul laaste krag nader hink.
Met ʼn strydlied wat uitdagend oor Afrika se vlakte weerklink.
Hulle hou omhoog ʼn gelofte geskryf in bloed in plaas van ink.

Met engele wat ʼn traan wegpink oor hul wat weier om te sink.
Terwyl My eie hand hul nou vriendelik so simpatiek naderwink.

Kyk, Ek stuur hul die profeet Elia om die weg na My te kan vind.
Ja, hy sal terugbring die hart van die vaders, sowel as die kind.
Vir elke verseëlde om die pad na die Vaderhuis nou terug te vind.
Sodat Ek self sorgsaam die wonde van My oorblyfsel kan verbind.

Maar kyk, die goddelose word voor die voet deur die dood verslind.
Sodat die gruwel, vermeteles nou in die ewige afgrond kan ontbind.
Om as waardelose stoppels vir ewig weg te kan waai in die wind.
Ja, die sogenaamde verligtes met soveel selfvertroue- tog so blind.

Judith de Beer
Donderdag 18 November 2010 17:46