Sirkel van Liefde

Vriende, net so min soos wat julle kan wegbly om te lees net so min kan ek te lank wegbly om 'n stukkie te plaas.


Hy het amper nie eens die ou dame raak gesien wat gestrand was langs die pad nie. Maar selfs in die flou lig van die aandskemering kon hy sien dat sy hulp nodig het. Hy trek van die pad af en stop voor haar Mercedes en klim uit. Sy ou Ford gee nog so ’n paar doods roggels terwyl hy aanstap na haar motor.

Afgesien van die glimlag op sy gesig, was sy steeds baie bekommerd. Niemand het die afgelope uur eens gestop om hulp aan te bied nie. Was hy van plan om haar seer te maak? Hy lyk nie baie veilig nie, hy lyk arm en honger. Hy kon sien dat sy beangs was terwyl sy daar in die koue staan. Hy het geweet hoe sy voel.

Dit was daardie koue rillings wat slegs vrees teweeg kan bring. Hy sê, “Ek is hier om jou te help mevrou. Waarom wag u nie maar solank in die motor, waar dit lekker warm is nie? Terloops, my naam is Bryan”

Wel, al wat fout was, was ’n pap wiel, maar vir ’n ou dame was dit erg genoeg. Bryan kruip onder die motor in om te sien waar hy die domkrag moet plaas en in die proses kap hy sy kneukels ’n paar kere nerf-af teen die onderstel van die motor. Gou was hy in staat om die pap wiel om te ruil, maar in die proses het hy maar bra vuil geword en sy hande het gepyn van die koue. Terwyl hy besig was om die laaste wielmoer vas te draai, draai die ou dame die ruit af en begin met Bryan te gesels. Sy vertel dat sy van familie op pad terug is huis toe en glad nie die gebied ken nie. Sy kon hom nie genoeg bedank dat hy haar gehelp het nie.

Bryan het net geglimlag terwyl hy die motor se kattebak toemaak. Sy vra hom hoeveel sy hom skuld. Enige bedrag sou reg gewees het met haar. Sy het alreeds in haar verbeelding gesien watse aaklige dinge met haar, vrou alleen, hier langs die pad kon gebeur indien hy nie gestop het om haar te help nie.

Bryan het nie eens aan geld gedink nie. Dit was nie ’n werk vir hom nie. Dit was hulp aan iemand in nood en slegs Vader weet hoeveel mense het hom die laaste paar jaar ’n helpende hand aangebied. Hy is nog sy hele lewe so, help waar hy kan sonder om vergoeding te verlang en dit het nog nooit eens by hom opgekom om anders te wees nie. Hy vertel toe aan haar dat as sy hom regtig wil vergoed, moet sy die volgende keer wanneer sy iemand teëkom wat hulp benodig, moet sy aan daardie persoon hulp verleen en Bryan voeg by “.... en dink dan aan my.”

Hy wag dat sy eers haar motor aanskakel en wegry. Dit was ’n koue en depressiewe dag vir Bryan, maar hy voel goed hier binne terwyl hy koers kry huis toe.

’n Paar kilometer in die pad af sien die ou dame ’n klein kafeetjie. Sy stop daar om gou iets te kry om te eet en bietjie van die koue ontslae te raak voordat sy die res van haar lang reis aandurf. Dit was maar ’n baie ou en afgeleefde restaurant met twee ou petrol pompe voor die kafee. Die kasregister en telefoon lyk of hulle dateer uit die vorige eeu.

Die kelnerin bring vir haar ’n skoon handdoek om haar nat hare bietjie af te droog. Sy het ’n pragtige glimlag, een wat nie eens uitgevee kan word deur ’n harde dag se werk op haar voete nie. Die ou dame bemerk dat die kelnerin ongeveer agt maande swanger moes wees, maar sy laat nie toe dat die pyne en ongemak haar heerlike, verfrissende geaardheid verander nie.

Die ou dame wonder hoe iemand wat so min het in staat is om so baie van haarself te gee aan ’n vreemdeling. Toe onthou sy weer vir Bryan.

Nadat die ou dame haar maaltyd genuttig het en die kelnerin vir haar gaan kleingeld kry het vir die R 200-00 noot, het die ou dame by die deur uitgeglip. Sy was reeds weg toe die kelnerin terugkeer met haar kleingeld. Terwyl sy wonder wat het van die ou dame geword, merk sy op dat daar iets geskryf is op die servet. Onder die servet was daar vyf R200-00 note gewees. Daar was trane in haar oë terwyl sy die briefie van die ou dame lees, “Jy skuld my niks nie, ek was ook al waar jy nou is. Iemand het my ook uitgehelp soos wat ek hoop die geldjies jou sal help. As jy my regtig wil terug betaal, doen dan die volgende, moenie dat die sirkel van liefde by jou eindig nie.” Daar was nog tafels om op te ruim en klante om te bedien, maar met ’n gemoed wat vol dankbaarheid is, het jy nog ’n dag se werk voltooi.

Die aand toe sy by die huis kom na werk en in die bed klim, lê sy en dink aan die geld en die briefie wat die ou dame geskryf het. Hoe kon die ou dame geweet het dat sy en haar man die geld so broodnodig gehad het? Met die baba wat volgende maand gebore moet word, gaan dit baie moeilik wees. Sy weet hoe bekommerd haar man is oor hul benarde posisie terwyl hy hier langs haar lê en slaap. Sy leun oor en gee hom ’n sagte soentjie en fluister saggies in sy oor, “Alles sal reg kom, ek is lief vir jou Bryan.”

Aan al my vriende

Aan die wat gereeld my blog lees, ek hoop dat julle 'n wonderlike jaar gehad het en die kere wat dit nie so lekker was nie dat julle dit ook gesien het as 'n geleentheid om te groei of om sekere sondes wat deel is van ons te ontgroei.

Dit is met dankbaarheid dat ons kan terugkyk op 'n jaar wat amper verby is, maar die heerlikheid is dat tyd ook naderkom wanneer ons Vader weer sal sien. Die heerlikheid is vir ons opgesluit in dit wat kom en nie in dit wat verby is nie.
Maar verseker sal ons ook beproef word in ons geloof want die suiwering moet plaasvind en ek bid Vader dat Hy ons die krag en genade sal gee om suiwer aan die anderkant uit te kom.

Ek sal vir die volgende drie weke nie stukkies plaas nie aangesien ek so bietjie gaan rondloop - ek loop darem nie die hele tyd rond nie, maar ons weet mos hoe gaan dit die tyd van die jaar. As jy jou oë knip is die dag verby.
Vir die wat so bietjie gaan uitspan, ek hoop julle geniet dit en die ander wat by die huis bly, geniet dit ook. Net om so bietjie uit die roetine te kom is al klaar soos 'n vakansie.

Mag Vader Yahweh Sy hand van seëninge en genade oor julle hou.

Groete

Hy Het My Nodig Gehad

Die verpleegster vergesel die senuweeagtige jong man na die bed van die bejaarde man. “Jou seun is hier,” fluister die verpleegster aan die pasiënt. Sy moes die woorde ’n paar maal herhaal voordat die pasiënt sy oë effens oopmaak. Hy was swaar verdoof vanweë die pyn waarin hy verkeer het as gevolg van die massiewe hartaanval wat hy gehad het. Vaagweg kon hy die jongman sien wat langs die suurstof tent staan.

Hy het sy hand uitgereik na die jongman wat sy hand geneem het en dit styf vasgehou het, terwyl hy die pasiënt se hand ’n bemoedigende drukkie gee. Die verpleegster het ’n stoel vir die jongman nader gebring. Reg deur die nag het die jongman langs die bejaarde man se bed gesit en sy hand vasgehou terwyl hy sagte woorde van hoop uitgespreek het om hom te bemoedig. Die sterwende man het nie ’n woord gesê terwyl hy vashou aan die hand van sy seun nie.

Met sons opkoms het die bejaarde man gesterf. Die jongman plaas die lewelose hand van die bejaarde man sagkens op sy bors en stap om die verpleegster te gaan roep.

Terwyl die verpleegster gedoen het wat nodig is, het die jongman geduldig gewag. Nadat die verpleegster klaar was, het sy woorde van simpatie gerig aan die jongman oor die afsterwe van sy vader.

Maar hy onderbreek haar. “Wie was daardie man ?” vra hy.

Die verskrikte verpleegster antwoord, “Ek het gedink dit is jou vader.”

“Nee, hy was nie my vader nie,” antwoord hy. “Ek het hom nog nooit van te vore gesien nie.”

“Nou hoekom het jy niks gesê toe ek jou na hom toe neem nie ?” vra die verpleegster.

Hy antwoord, “Ek het ook geweet dat hy sy seun nodig gehad het en sy seun was nie hier nie. Toe ek agterkom dat hy te siek is om te weet of ek sy seun is of nie, het ek besef hoe nodig hy my het.....”

Deur die Oë van ’n Kind

Die skrywer Leo Buscaglia vertel van die kompetisie wat hy moes beoordeel. Die doel van die kompetisie was om die mees sorgsaamste kind te vind. Die wenner was ’n seuntjie van vier jaar oud wie se buurman, ’n bejaarde man, onlangs sy vrou moes afstaan aan die dood. Die seuntjie het omgestap na die buurman, op sy skoot geklim en net daar gesit. Toe sy moeder hom vra wat het hy vir die buurman gesê, was sy antwoord. “Niks, ek het hom net ’n bietjie help huil.”

**********

’n Onderwyseres, Debbie Moon, se graad eentjies was besig om ’n familie portret te bespreek. Een seuntjie in die portret het ander kleur hare as die res van die gesin gehad. Een van die kinders maak toe die opmerking dat die seuntjie miskien aangeneem is en een van die meisies antwoord, “Ek weet alles van aanneming want ek was aangeneem deur my ma en pa.” “Wat beteken dit om aangeneem te wees?” wil een van die ander kinders nuuskierig weet. “Dit beteken” sê die meisietjie “dat jy in jou mamma se hart gegroei het in plaas van in haar maag.”

**********

’n Vier jarige meisietjie besoek die pediater vir ’n roetine ondersoek. Terwyl die dokter met die otoskoop in haar ore kyk vra hy, “Dink jy ek sal een van die Teletubbies hier binne aantref ?” Die meisietjie was doodstil en het nie ’n woord gesê nie.
Volgende neem die dokter die tong spatula en kyk in haar keel. Hy vra toe, “Dink jy ek sal die Koekie Monster daar binne kan sien ?” Weereens uiter die meisietjie nie ’n woord nie.
Die dokter neem sy stetoskoop en plaas dit op haar bors om na haar hart te luister. Terwyl hy na haar hartklop luister vra hy, “Dink jy ek sal vir Barney die beer daar binne hoor ?”
“Oooo, nee !” Antwoord die meisie. “Jesus is in my hart. Barney is op my broekie.”

Die Helende Gif

Lank gelede was daar ’n meisie met die naam La-Li. Sy het getrou en het saam met haar man by haar skoonmoeder gaan woon. Sommer gou-gou het La-Li agtergekom dat sy en haar skoonmoeder glad nie gaan klaarkom nie.
Hulle persoonlikhede was net te verskillend en La-Li het woedend geword vir al haar skoonmoeder se gewoontetjies. Buiten dit, het sy voortdurend vir La-Li gekritiseer, sy kon in die oë van haar skoonmoeder niks reg doen nie. Dae het verby gegaan, later het dit weke geword wat die twee argumenteer en baklei.
Wat dit nog erger gemaak het, is dat volgens die Oosterse tradisies moes La-Li voor gaar skoonmoeder buig en haar elke opdrag gehoorsaam.

Al die gestry en baklei in die huis was ’n groot bron van ’n kommer vir La-Li se arme man. Ten einde laaste kon La-Li nie meer dit uitstaan met haar skoonmoeder se humeur en diktatorskap nie. Sy het haar vader se goeie vriend, Mnr. Huang gaan sien, wat kruie verkoop. La-Li het haar hele situasie aan hom verduidelik en hom gevra of hy nie ’n gif het wat sy kan gebruik om die probleem eens en vir altyd op te klaar nie.

Mnr. Huang het oor die saak nagedink en sê na wyle, “La-Li, ek sal jou help om jou probleem op te los, maar jy moet baie mooi luister na wat ek jou beveel en presies doen soos ek sê.” La-Li beaam, “Ja, Mnr. Huang ek sal presies doen jy ook al van my verlang. Mnr. Huang verdwyn in die agterste stoorkamer en kom na ’n paar minute uit met ’n pakkie kruie.

Hy sê aan La-Li, “Jy kan nie ’n gif gebruik wat te vinnig werk nie anders sal die bure en kennisse agterdogtig raak. Daarom het ek aan jou ’n paar kruie gegee wat stadig die gif sal laat opbou in jou skoonmoeder se liggaam.
Elke tweede dag moet jy vir haar ’n vark of hoender gereg maak met ’n klein bietjie van die kruie in haar porsie kos. Nou, om te voorkom dat enige iemand jou verdink wanneer sy sterf moet jy baie versigtig wees om te verseker dat jy baie vriendelik en liefdevol teenoor haar is. Moet nie met haar stry en baklei nie, gehoorsaam haar bevele en behandel haar soos ’n koningin.”

La-Li was baie bly. Sy bedank Mnr. Huang en haas haar terug huis toe sodat sy kan begin met haar moord komplot teen haar skoonmoeder.
Weke het verby gegaan, later maande en steeds elke tweede dag het La-Li die spesiaal behandel kos aan haar skoonmoeder gegee. Sy het onthou wat Mnr. Huang gesê het om enige suspisie te vermy en het sy haar humeur in toom gehou, haar skoonmoeder gehoorsaam en haar behandel soos haar eie moeder.

Na ses maande het die hele atmosfeer in die huis verander. La-Li het geleer om haar humeur sodanig in toom te hou dat sy omtrent nooit meer of baie selde kwaad raak. Sy het die laaste ses maande nog geen argumente met haar skoonmoeder gehad nie en die is sommer deesdae ook baie vriendeliker en makliker om mee oor die weg te kom.
Die skoonmoeder se houding teenoor La-Li het drasties verander en sy het begin om La-Li lief te hê soos haar eie dogter. Sy vertel voortdurend aan die bure en besoekers hoe wonderlik is haar skoondogter en sy is die beste skoondogter in die hele wêreld. La-Li en haar skoonmoeder het mekaar nou behandel soos ’n regte moeder en dogter. La-Li se man was baie verheug oor die verandering wat ingetree het en hy het daarna uitgesien om smiddae, na ’n harde dag se arbeid, huis toe te gaan.
La-Li het op ’n dag weer Mnr. Huang gaan sien om sy hulp te verkry. Sy begin verduidelik, “Mnr. Huang help my asseblief om te keer dat die gif my skoonmoeder doodmaak. Sy het so ’n wonderlike mens geword en ek het haar lief soos my eie moeder. Ek wil nie hê dat sy moet sterf van die gif wat ek die laaste paar maande vir haar gegee het nie.”
Mnr. Huang glimlag en knik met sy kop. “La-Li, daar is niks om oor bekommerd te wees nie. Ek het nooit vir jou gif gegee nie. Die kruie wat ek jou gegee het, sou net haar gesondheid verbeter het.
Die enigste gif was, dit wat in jou hart was en jou houding teenoor haar, maar die is alles weg gewas deur die liefde wat jy aan haar bewys het.”

Les: Besef ons elke dag dat hoe ons ander behandel is presies hoe hulle ons sal behandel?
Hy wat ander liefhet sal self bemind wees.

Vlam van Liefde

“Ek kan dit bemeester.” sê die Byl.
Sy vlymskerp slae val onverbiddelik op die harde, sterk staal.
Maar elke slag maak net die snykant van die byl stomper
totdat hy later glad nie meer kan kap nie.

“Los dit vir my.” sê die Saag.
Met sy rye saagtande werk hy die harde staal vorentoe en agtertoe.
Maar tot sy ontsteltenis is al sy tande na ’n kort rukkie
weggevreet of uitgebreek.

“Ha!” sê die Hamer. “Ek het geweet julle kan dit nie doen nie.
Laat ek julle wys hoe daar met so yster se gal gewerk word.”
Maar met die eerste kap vlieg die hamerkop af en die staal het
nie eens ’n skrapie op nie.

“Kan ek ook probeer?” vra die Vlam
Vlam vou homself saggies om die sterk, harde staal sonder om te laat los.
Na ’n kort rukkie begin die staal te gloei en te smelt.

Daar is harte wat hard genoeg is om enige aanslae te weerstaan sonder dat daar ’n merkie op hulle wys.
Maar hard is die hart wat die warme “vlam van liefde” kan weerstaan.

A Woman of Strength

A strong woman works out every day to keep her body in shape.....
but a woman of strength kneels in prayer to keep her soul in shape.....

A strong woman isn't afraid of anything.....
but a woman of strength shows courage in the midst of her fear.....

A strong woman won't let anyone get the best of her.....
but a woman of strength gives the best of her to everyone.....

A strong woman makes mistakes and avoids the same in the future.....
but a woman of strength realizes life's mistakes can also be God’s blessings and capitalizes on them.....

A strong woman walks sure footedly.....
but a woman of strength knows God will catch her when she falls.....

A strong woman wears the look of confidence on her face.....
but a woman of strength wears grace.....

A strong woman has faith that she is strong enough for the journey.....
but a woman of strength has faith that it is in the journey that she will become strong.

Ons Liggaam – Die Tempel

Ons lees in die Skrif dat ons liggame ‘n tempel is vir Yahweh. Ons moet dit stel as ‘n welgevallige offer aan God. Dit is die plek waar die Heilige Gees woon.

1 Kor. 3:16 Weet julle nie dat julle ‘n tempel van God is en die Gees van God in julle woon nie?

1 Kor. 6:19 Of weet julle nie dat julle liggaam ‘n tempel is van die Heilige Gees wat in julle is, wat julle van God het, en dat julle nie aan julself behoort nie?

2 Kor. 6:16 Of watter ooreenkoms het die tempel van God met die afgode? Want julle is die tempel van die lewende God, soos God gespreek het: Ek sal in hulle woon en onder hulle wandel, en Ek sal hulle God wees, en hulle sal vir My ‘n volk wees.

Vanuit die twee bogenoemde skrif gedeeltes is dit baie duidelik dat ons liggame ‘n offer en tempel van die Lewende God is.

Derhalwe is dit seker noodsaaklik om onsself ‘n paar belangrike vrae te vra omtrent die tempel waarmee ons rondloop.

Om ons liggame in perspektief te plaas met die aardse, waaraan ons gewoond is, kan ons dit vergelyk met die gemeente of tradisioneel die kerk. Die meeste mense beskou dan ook die kerk as die tempel van samekoms.

Sou ons dan nou ‘n vergelyking maak tussen ons liggaams tempels en die tempel van samekoms behoort daar mos sterk ooreenkomste te wees tussen die twee, sodat beide herken kan word as tempels.

Daar is algemene reëls wat geld ten opsigte van tempels van samekoms en die reëls spel tog uit wat nie gedoen mag word in en aan die plekke nie (baie van die reëls is ongeskrewe en word as vanselfsprekend aanvaar).
Kom ons kyk na die volgende:

Geeneen sal tog kliphard vloek in die kerk nie.
Niemand gaan sit en dobbel in die kerk nie.
Niemand gaan ‘n sigaret aansteek en sit en rook in die kerk nie.
Niemand gaan sit en suip in die kerk nie.
Niemand gaan sit en skinder van die ander mense in die kerk nie.
Niemand gaan by ander vroue of mans aanlê in die kerk nie.
Niemand gaan ‘n ander een te lyf gaan in die kerk nie.
Niemand gaan op die kerk mure graffiti skryf of tattoo’s plak nie.
Niemand sal binne die kerk die Almagtige God se naam ydellik gebruik nie.

Hierdie is maar net ‘n paar, maar dis besliste nee-nee’s om te doen in die kerk of gemeente.

Sal jy dit doen???

Gedink die antwoord sal nee wees, want hoe kan iemand so iets doen in die gemeente of kerk – wat sal die mense daarvan sê – ek sal my dood skaam om so iets te doen.

Maar tog doen ons dit elke dag in en aan die tempel wat God aan ons gegee het naamlik ons liggame. Ons is skaam wat ons voor die mense doen maar ons het geen skaamte voor God nie – hoe werk dit?

Daar moet tog sekerlik ooreenkomste wees tussen die twee tempels nie waar nie?

Het ons meer respek vir die tempels wat gebou is van klip en sand as die wat die Ewig Lewende Elohim aan ons gegee het?

Dink volgende keer baie mooi na oor jou liggaam en behandel dit soos die tempel waarin die Heilige Gees woon voordat jy iets doen of sê.

Die Wingerdstok

Soms is ons so geneig om met oogklappe deur die lewe te gaan dat ons van die belangrikste lesse wat Vader ons wil leer in die natuur heeltemal mis en glad nie raaksien nie. Die lewenslesse speel voor ons oë af maar tog sien of luister ons nie.
Nou die dag sit ek en kyk na ’n program wat handel oor wingerde en hoekom hulle op sekere maniere gesnoei word en wat is noodsaaklik om goeie druiwe te verseker. Dit was vir my baie interessant gewees, maar die belangrikste les het ek eers bietjie later geleer toe ek nadink oor die wingerde.

Daar was soveel waarhede opgesluit in die storie oor die wingerde wat in ons lewens van toepassing is dat ek nou eers kan verstaan hoekom is daar soveel verwysings na wingerde in die bybel.

Die program het gehandel oor druiwe wat gekweek word om sjampanje te maak en nie watse sjampanje nie, maar die beste in die wêreld soos Dom Perignon. In die program is gesels oor die grond voorbereiding en voeding, die snoei, wat die druiwe nodig het soos reën, hitte, koue, ens.

Die gebied in Frankryk waar die wingerde geleë is, is die grond baie arm aan voedingstowwe en die mense vat gewone huishoudelike vullis en werk dit tussen die wingerde in. Stukkies plastiek, papier en tot stukkies metaal onderdele van motors kan tussen die wingerde opgemerk word.
Dit is nogal opvallend hoe dit ooreenstem met die gelowige in die wêreld, hy word geplant te midde van al die vuil en gemors van die wêreld en steeds groei hy om wasdom te bereik om prag vrugte te dra.

Die wingerd word voor die groei seisoen kwaai gesnoei om die plant te giet in ’n sekere vorm wat sal verseker dat die beste vrugte gelewer word. Maar die snoei dra ook daartoe by dat die vrugte nie laag op die grond gedra word nie maar redelik hoog in die lug. Want as die druiwe trosse te laag op die grond is, kan hulle beskadig word deur die ryp aangesien ryp plaasvind op die grondvlak en hul kan makliker beskadig word deur insekte en klein ongediertes op die grond.
So is dit ook nodig dat ons gereeld kwaai terug gesnoei word deur Vader om te verseker dat ons die beste vrugte moontlik dra en die snoei moet van so aard wees dat die vrugte nie op die grond hang en beskadig kan word deur ryp of insekte nie.
Die snoei is vir ons soms bitter pynlik en verstaan dit nie op daardie stadium nie maar later wanneer die vrugte trossie begin uitswel dan maak dit eers vir ons sin.

Daar is sekere tye wat die wingerd water nodig het om te groei en dan is daar tye wat hulle geen water verlang sodat die vrugte nie beskadig word en bars nie of om die suiker gehalte daarvan te verhoog. Hulle moet vir ’n wyle soms droogte ervaar om die gehalte te verbeter.
Ons ervaar ook tye in ons lewens wanneer dit heerlik reën en alles is te mooi en pragtig maar wanneer die droogte tye ons aangryp dan raak ons maklik mismoedig en radeloos. Ons sien nie die doel van die droogte nie, maar ons het dit nodig om die vrug wat ons dra se gehalte te verbeter om so ’n besonderse wyn te verseker.

Die wynmaker toets gereeld die druiwe om te sien wanneer die vrug net reg is dan word die mense gehuur wat die oes insamel. Die druiwe plukkers word natuurlik gewaarsku om die trosse mooi af te pluk en nie die wingerd te verniel nie, want dit moet volgende jaar weer vrug dra en self beter en meer vrugte as die vorige jaar.
Die gehalte van die druif bepaal hoe goed die wyn gaan wees, want jy kan nie goeie wyn maak van swak druiwe nie.
Die vrug wat ons dra moet van so aard wees dat die Wynmaker baie bly sal wees oor die kwaliteit van die druiwe wat ons voortbring want dit is al wat ’n goeie wyn kan verseker.
Die swak vrugte word aan die wingerd gelos om te verrot of word afgesny en weggegooi want dit sal die goeie wyn bederf.

Laat ons vandag vrugte dra wat van die beste gehalte is sodat dit die Wynmaker van ons lewens bly sal maak oor Sy wingerd.

Kan Jy God Sien?

Die jong seuntjie stap na sy ietwat ouer sussie met ’n vraag oor God. “Suzie, kan iemand ooit regtig vir God sien?” vra hy.
Besig met ander dinge antwoord Suzie effe geïrriteerd: “Nee, dommie, natuurlik nie. God is so hoog in die hemel dat niemand Hom kan sien nie.”

Tyd het verbygegaan, maar die vraag het nog bly vassteek in sy agterkop. Hy stap toe na sy ma toe en vra: “Ma, kan iemand ooit regtig vir God sien?” “Nee, nie regtig nie,” antwoord sy saggies, “God is ’n Gees en Hy woon in ons harte, maar ons weet net van Hom maar sien Hom nie regtig nie.”

Ietwat tevrede gestel met die antwoord maar nie honderd persent tevrede nie, het hy maar koers gekies na buite en gaan speel. Nie lank daarna het die seuntjie se oupa, wat ’n baie gelowige man was, hom saamgeneem op ’n hengel uitstappie.

Hulle het ’n wonderlike tyd saam gehad. Die son was besig om te sak en dit was ’n onbeskryflike mooi sonsondergang. Die oupa het in stilte die prag skouspel ingeneem wat besig was om te ontvou soos wat die son se strale kwyn en die prag van God se skepping beklemtoon in skakerings van rooi en oranje.

Toe die seuntjie sy oupa se gesig sien, vol verwondering oor die skouspel met ’n gelaat van volkome vrede, dink die seuntjie vir ’n oomblik na voordat hy huiwerig praat.

“Oupa, ek.... ek..... was nie van plan om nog iemand verder te vra nie, maar ek wonder of Oupa my kan antwoord op ’n vraag waaroor ek nou al ’n lang tyd wonder. Kan enige iemand regtig ooit vir God sien?”

Die ou man het nie eens sy kop gedraai nie. ’n Lang oomblik van stilte het verby gegaan voordat hy uiteindelik antwoord. “Ou seun,” sê hy saggies. “Dit word so, dat ek niks anders kan sien nie.”

Gelykenis van die Roos

’n Sekere man het ’n roos geplant en dit gereeld versorg en water gegee. Voordat dit begin blom het, ondersoek hy die roos en sien ’n roos knoppie wat binnekort moet oopmaak. Hy sien ook die doring en dink by homself, “Hoe is dit moontlik dat ’n pragtige blom deel is van ’n struik wat belas is met soveel skerp dorings?” Baie bedroef deur die gedagte het hy nagelaat om die roos boompie verder te versorg en water te gee en voordat die roosknoppie kon oopgaan het dit gesterf aan die droogte.

So is dit ook met baie mense. Binne elke siel is daar ’n roos. Die “God gegewe” kwaliteite wat by geboorte deel is van ons wat groei midde-in die dorings van ons foute. Baie van ons kyk na onsself en sien slegs die dorings, ons tekortkominge. Ons raak moedeloos, want wat goeds kan daar uit ons voortkom? Ons versuim om die goed binne ons te versorg en water te gee en uiteindelik sterf dit. Ons besef soms nie die werklike potensiaal waartoe ons in staat is nie.

Sommige sien nie die roosknoppe binne hulself raak nie. Dit neem iemand anders om dit aan hulle uit te wys. Een van die grootste gawes wat ’n persoon kan hê is die vermoë om verby die dorings te strek en die roosknop binne ander te vind. Dit is die wonderlikste eienskap van liefde vir ’n ander persoon, om afgesien van hul foute die edelheid in hul siel te herken en hulle steeds te help om te besef dat hulle hul eie gebreke kan oorkom.

As ons aan hulle die roos wys dan is dit makliker om die dorings te oorwin. Slegs dan sal hulle veelvuldig blom. Ons taak in die wêreld is om ander te help deur aan hulle hul rose te wys en nie hul dorings nie. Dit is slegs dan wat ons, ons doel bereik om mekaar onvoorwaardelik lief te hê. Dan sal ons kan blom in ons eie blomtuin.

Die Koekie Dief

’n Middeljarige vrou het een aand op die lughawe gewag vir haar vlug. Met nog ’n hele paar ure voordat haar vlug vertrek het sy ’n storieboek gaan soek om te lees terwyl sy wag op haar vlug. In die lughawe winkeltjie het sy ’n storieboek gekry en vir haar ’n sak koekies gekoop om aan te knibbel terwyl sy lees.

Sy het haar gemaklik gemaak op een van die rusbanke in die wag area. Sy was vreeslik geboei deur haar storieboek maar het tog opgemerk dat die man langs haar ’n koekie of twee vat uit die sak met koekies langs haar.
Sy het dit maar probeer ignoreer om nie ’n ophef daarvan te maak nie.

Sy het gelees, koekies geknibbel en die horlosie dopgehou terwyl die voorbarige “koekie dief” goed weglê in haar koekie voorraad. Sy het by die minuut meer geïrriteerd geraak met die persoon en het by haarself gedink, “As ek nie so gaaf en vredeliewend was nie het ek nou die ou bygedam en hom ’n taai klap gegee !”

Met elke koekie wat sy gevat het, het hy ook een gevat. Toe daar nog net een koekie in die sak oor was, het sy gewonder wat gaan hy nou doen met dit. Met ’n glimlag en benoude laggie neem hy die koekie en breek dit in twee. Hy offer haar die een deel en eet die ander helfte.

Sy gryp die halwe koekie by hom en dink, “Mensig, die ou is omtrent voorbarig en ongeskik daarby. Hy het nie eens die ordentlikheid om dankie te sê vir die koekies nie!” Sy weet nie wanneer lanklaas was sy so kwaad vir iemand nie. Met ’n sug van verligting hoor sy die aankondiging dat sy aan boord moet stap vir haar vlug. Met een haal gryp sy al haar besittings bymekaar en stap vasberade na die vertrek terminaal sonder om een terug te kyk na die “voorbarige dief”.

Nadat die vrou aan boord is en plaas geneem het in haar sitplek begin sy te soek na haar storieboek, wat feitelik klaar gelees is. Sy vroetel in haar handbagasie en snak na haar asem.
Daar was haar sak koekies in haar drasak!
“As myne hier is,” dink sy baie verleë, “dan was die ander sak koekies syne wat hy met haar gedeel het sonder om te kla!”

Te laat om verskoning te maak, dink sy baie gegrief,
was sy die hele tyd die ongeskikte, koekie dief.

Die Bondeltjie Padkos

Eendag lank, lank gelede het daar ’n groot trek plaasgevind. Die volk wat getrek het, het vir jare gebuk gegaan onder sware verdrukking. Die koning van die land van hul verblyf was ’n harde man wat met ’n yster hand regeer het oor hulle. Maar afgesien van die sware slawediens wat hul moes verrig was hul geseënd en het hulle uitermate vermeerder.
Tot so ’n mate dat die koning bekommerd geraak het en opdrag gegee het dat al die baba seuntjies vermoor moes word. Wonderbaarlik was dit so beskik deur die Lewende God dat die opdrag nie uitgevoer is nie en het die volk net aanhou vermeerder. Hoe meer die koning hul verdruk het, hoe meer geseënd was hulle.

Jare het verby gegaan waarin die volk verdruk en mishandel is, hulle het gemurmureer en gekla en hul sugte het opgestyg tot die Ewige Lewende Elohim wat hulle jammer gekry het en gedink het aan Sy verbond met hul voorvaders.

Op wonderbaarlike wyse het God hul verlos uit die hand van hul verdrukkers. Hy het dit so beskik dat daar verskriklike plae oor die verdrukkers gekom het, vir nege plae het die koning van die verdrukkers nie toegegee aan die volk se versoek om weg te trek nie. Met die tiende plaag wat God oor hul beskik het, die plaag van die dood, het die koning opdrag gegee dat hulle moes trek. Hul moes haastig klaarmaak om te vertrek op die lang tog na ’n beloofde land wat vir hul wag.

Die jongman van ons verhaal, Jakobus, het haastig ’n paar goedjies bymekaargesit en hy het vir hom ’n padkos bondeltjie gepak. In die padkos bondeltjie was heerlike brood en vleis wat hy wou saamneem vir die trek. Alhoewel hulle baie swaar gekry het onder die slawediens wat hulle moes verrig gedurende die dag, was die bordjie kos wat vanaand op hulle gewag het ’n hoogtepunt om na uit te sien elke dag. Soos ’n beloning vir die harde werk wat hulle die dag moes verrig.
Die kos word nog meer waardeer wanneer hulle saans aan die etenstafel luister na die verhale van die groot hongersnood wat hulle eintlik na die land toe gebring het. Hoe hul grootvader, wat eens ’n magtige man in die land was, hul redding deur God se genade bewerkstellig het sodat hulle voorvaders nie omgekom het van die honger nie.

Jakobus het geweet dit gaan ’n lang trek wees, want hul leier, het die koning die eerste keer gevra dat hy hulle laat trek, drie dae, die woestyn in om te aanbid. Maar die koning het sy hart nou so verhard teen die wil van die Lewende God dat hulle nou permanent gaan trek uit die land en hulle weet nie hoe lank die trek gaan wees na die nuwe en vry land toe nie.

Die oggend vroeg het die trek begin, almal het hul skamele aardse besittings op hul rug gedra of ’n tuisgemaakte slee om die swaarder items mee te vervoer. Jakobus het nie besef hulle was soveel mense gewees nie. Dit is nie altyd moontlik om ’n denkbeeldige prentjie te vorm van hoeveel mense daar is terwyl almal rond en bont bly in tente en modder hutjies nie totdat almal, groot en klein, op een plek vergader is nie.

Jacobus se aardse besittings was maar min gewees, paar komberse wat dien as beddegoed, tent en sommer ook as bagasie houer vir sy paar kleding stukkies.

Die oggend vroeg het hulle uitbeweeg uit die land van slawerny.
Dit was warm en bedompig. Die stofdampe van al die mense voete op die grondpad het sy keel gou droog en seer gemaak. Maar die droog en seer is oorskadu deur die blydskap om uit die slawerny uit weg te kom, om weer vry te wees.

So teen twaalf uur se kant, toe die middaghitte op sy ergste is, het die leier die volk laat sit om bietjie te rus en die liggame te versterk met ’n bietjie voedsel. Jacobus se vingers het vinnig die padkos bondeltjie ontknoop want hy was al amper dood van die honger gewees.
Die droë brood, vleis en water het heerlik gesmaak. In hierdie nuwe toestand van vryheid het dit nog beter gesmaak as wat dit gesmaak het terwyl hulle in slawerny was.

Jacobus het geëet tot hy net genoeg gehad het want die pad van die trek kan nog baie lank wees en die kos moet darem ’n hele rukkie hou. Hy weet hulle leier het vir hulle gesê hulle moet nie bekommerd wees nie, want die Lewende Almagtige God sal vir hulle sorg langs die pad, maar net vir ingeval dit nie gou gebeur nie moes hy homself bedwing om nie die meeste van sy padkos op te eet nie.

Hulle het weer opgestaan om verder te trek, die oggend se opgewondenheid oor die nuut gevonde vryheid het begin om te taan en die volk het onder mekaar begin kla en murmureer oor die hitte en die ongerief. Gelukkig vir hulle het Vader ’n wolkkolom oor hul beskik om hul te lei en aan hul skaduwee te gee. Maar selfs die wonder het hul nie verhinder om te murmureer nie.
Miskien het hulle met die verloop van jare so gewoond geraak om te kla en murmureer dat dit al tweede natuur by hulle geword het.

Die aand het die wolkkolom wat hulle gelei het verander in ’n vuurkolom sodat hulle dag en nag kon trek, weg van hul slawemeesters af.
Hul leier het hulle gelei tot teen die see en daar het hulle kamp opgeslaan. Die atmosfeer was weer vrolik en opgewonde want dis nou vir ’n geruime tyd dat daar geen teken van hul slawemeesters is nie. Verder is dit baie lekker hier teen die see, die klein kinders is opgewonde want dit is die eerste keer dat hulle by ’n see is en daar is ’n heerlike vars koel briesie wat vanaf die see oor die moeë reisigers waai.

Die vrolikheid is vinnig gedemp toe hulle leier aan hulle vertel dat God hom meegedeel het dat hy die koning van die land van hul gevangeskap se hart verhard het en dat hy op pad is om teen hulle oorlog te voer.

Maar hulle moes hulle nie bekommer nie, want hulle gaan nie deelneem aan die stryd nie, die Almagtige sal self met die koning en sy gevolg afreken. Dit was moeilik vir hulle om te vertrou want in die jare van slawerny het hulle so gewoond geraak om die gode te aanbid van die land waar hulle slawe was en hulle het nou eers weer die God van hul voorvaders leer ken. Alhoewel hulle gesien het wat Hy in Sy Almag gedoen het aan hul slawemeesters was daar maar tog die effense vertwyfeling.

Jacobus het van die ruskansie gebruik gemaak en sy kossakkie oopgemaak, maar die brood en vleis was nie meer so lekker vars en smaaklik soos die vorige kere nie. Die brood het al begin hard word en die vleis was droog gewees. Tog was Jacobus dankbaar vir die kos en dit het hom herinner aan die aande se lekker kos nadat hulle van ’n dag se harde werk terug gekeer het.
Die oggend vroeg toe die volk ontwaak sien hulle die slawe koning wat hulle agtervolg het. Die vertroue wat hulle in hul leier en God gehad het verdwyn soos mis voor die son en almal het uitgeroep; Hoekom het hy hulle nie net so gelos in die land van hul gevangeskap nie, nou sal hul hier in die woestyn, teen die see sterf terwyl hulle eerder in rus en vrede die koning kon dien.
Hulle leier het hulle vermaan om stil te bly en te kyk hoe hul verlossing geskied.

Hul leier het sy staf opgehef oor die see en die water het oopgekloof sodat daar ’n enorme voetpad vir hulle deur die see was. Hulle het onmiddellik begin trek deur die see. Jacobus was baie benoud gewees want hy het teen die kant van die muur van water geloop. Behalwe sy benoudheid was hy sprakeloos oor die groot wonderwerk wat sopas plaasgevind het en hy vergaap hom aan die berg water wat hier langs hom staan.
Aan die oorkant aangekom sien hulle hoe die koning se weermag die voetpad deur die water aandurf om by hulle uit te kom.
Toe die soldate en die strydwaens in die middel van die oopgekloofde see was, het die water toegemaak en is die hele leërmag van die koning verswelg deur die water.

So is hul agtervolgers vernietig en nou eers het hulle geglo aan die Almag van God en aan die woord van hul leier.
Terwyl die volk verder trek het hulle gejubel en lofsange opgehef tot hul Verlosser wat op wonderbaarlike wyse hul vryheid bewerkstellig het. Hulle het drie dae getrek in die woestyn sonder om op enige water af te kom. Die derde dag het hulle by water gekom maar die was te bitter om te drink.

Gou het die ou gewoonte van mor en kla kop uitgesteek en die vertroue en bewyse van God se wonderwerke het gevlug uit die hart van die volk. Hulle geheue van Sy wonderbaarlike verlossing was maar baie kort. Jacobus het begin kwaad raak vir sy mede reisigers, hoe kon hulle so ondankbaar wees ? Kan hulle nie sien, as God hulle kon verlos van een van die grootste leërmagte van die tyd, hoe maklik sal hy nie vir hulle kan voorsien aan vars water om te drink nie.
Wonderbaarlik het hul leier ’n stomp in die water geplaas en die water het soet geword en die hele volk kon drink.

Jacobus het besluit dat hy gou weer die padkos pakkie sal aandurf voordat hulle verder trek. Die brood en vleis was nou regtig besig om baie oud te raak maar hy het nie omgegee nie, want te midde van al die onbekendheid was sy kospakkie tog vir hom baie bekend en het die bekendheid daarvan hom vertroos.

Hul het weer opgepak en verder getrek die woestyn in. Dit was alreeds omtrent een en ’n halwe maand vandat hulle getrek het uit hul land van gevangeskap.
Die volk het nou aanhoudend gekla en bly vrae, hoekom het hulle leier hulle uit gevangeskap gelei net sodat hulle in die woestyn moet sterf van die honger. In die land waar hulle vandaan kom was daar oorgenoeg brood en vleis gewees en hulle verlang terug na die kospotte van die land waar hul vandaan kom.
God het met die leier gepraat en gesê dat daar elke oggend vir die volk brood sal wees op die aarde en saans vleis in die vorm van voëls.

Die eerste oggend het Jacobus die brood so gekyk wat op die grond lê en effens daaraan geproe. Dit was baie lekker maar tog vreemd. Miskien sal hy maar eers van sy kos nog eet wat in sy padkos sakkie is. Sjoe, die padkos smaak nou al aaklig, maar tog eet hy dit want hy ken dit. En hy moet erken die effense bekendheid van die ou kos uit die land waaruit hulle getrek het laat hom bietjie meer gerus voel hier in die vreemde. Sy liggaam is hier teenwoordig maar ’n deel van sy hart is nog in slawerny.
Deur die dag voel Jacobus nie baie lekker nie en sy maag is baie seer. Hy dink dit is maar seker van die lang trek deur die woestyn. Miskien sal hy vanaand beter voel.
Die aand terwyl die kwartels in die laer val maak hy so twee bymekaar maar op die ou einde los hy hulle weer want dis baie makliker om sommer van die padkos te eet.

Die aand eet hy maar weereens van die padkos, hy wurg dit maar af met klein slukkies water so nou en dan. Die kos, alhoewel sleg, is vir hom bekend en dit herinner hom aand die goeie ou tye wat hulle saans gehad het.
Daardie nag is Jacobus behoorlik siek en hy gaan na hul leier en vra of hy hom tog nie kan help nie, want hy voel of hy wil doodgaan.

Die leier vra vir Jacobus wat presies fout is en of hy van die brood en die vleis geëet het wat God uit die lug uit vir hulle geskenk het. Jacobus sê nee, ek verkies maar nog die padkos wat ek saamgebring het, want dit is vir my bekend en vertroos my in die onbekende omstandighede.
Hy sê toe aan Jacobus, dit is die fout, die kos is lankal nie meer goed nie en dit is wat hom so siek maak. Maar afgesien van die toestand van die kos is dit die feit dat hy nog met die een hand vashou aan die slawe diens en die ander aan God. Hy kan nie al twee dien nie, hy moet die een los en die ander dien anders gaan dit hom nog baie meer kos as net sy gesondheid.

Jacobus is terug na sy tentjie, hy het ’n geweldige stryd, hy weet nou hy moet die ou padkos weggooi en hom totaal verlaat op die nuwe kos wat God aan hulle skenk. Dis moeilik om die bekende vir die onbekende te verruil. Wat as dit dalk nie goed met hom akkordeer nie ? Maar hul leier het hom verseker dat die kos spesiaal is, dit proe vir elkeen soos wat hy graag wil hê dit moet proe en dit sal hulle volkome versadig sonder om enige een siek te maak.
Met ’n swaar gemoed het Jacobus die ou padkossie gaan begrawe buite die laer, met sy terugkeer het hy ’n gevoel van groot verligting ervaar.
Sy vertroue kan nou slegs wees in God wat vir hulle voorsien en nie in maaksels van mensehande nie veral nog as dit kom uit die land van hul gevangeskap.
Hy het nou met blymoedigheid die brood en die vleis geëet wat God elke oggend en aand aan hulle geskenk het en dis met dankbaarheid wat hy kon opsien na Vader vir sy voorsiening.

Hoe baie kere dra ons nie self aan so ’n gevaarlike padkos bondeltjie nie, wat uiters giftig vir ons is en net meer giftig word hoe langer ons dit dra: soos die wrok wat ek koester teen iemand anders, ek vergewe maar vergeet nie. My liefdeloosheid teenoor my mede broer en suster. Die sonde waaraan ek nog so vasklou want ek wil dit nie graag los nie.

Jy weet self wat is jou bondeltjie padkos wat jy dra ............. dink jy nie dit is tyd om die ou kos te begrawe en te deel in die heerlike wat vir jou bestem is nie ?

Belangrike Lesse ......

Wat Kinders Geleer het:

1. Wanneer jou Ma kwaad is vir jou Pa, moenie dat sy jou hare kam nie.
2. As jou suster jou slaan, moenie terug slaan nie, hulle vang altyd die tweede persoon.
3. Jy kan nie honde vertrou om jou kos op te pas nie.
4. Moenie nies terwyl iemand jou hare sny nie.
5. Jy kan nie ’n stukkie blomkool in jou glas melk wegsteek nie.
6. Die beste plek wanneer jy hartseer is, is op Ouma of Oupa se skoot.
7. Maak nie saak hoe jy die koeldrank meet nie, maar jou broer het altyd meer koeldrank as jy.
8. As daar lekker nagereg is moenie laaste by die bak uitkom nie.
9. Lekkergoed is geneig om jou eetlus weg te neem en jou boude te laat brand.
10. Honde en katte hou ook nie ertjies nie.

Wat Volwassenes Geleer het:

1. Om ’n tiener groot te maak is soos om jellie aan ’n boom vas te kap.
2. Plooie maak nie seer nie.
3. Middeljare is wanneer jy jou ontbytgraan kies vir die vesel en nie die plesier nie.
4. Jy kry jou kinders uit die huis maar nie uit jou sak nie.
5. Geduld is soms die enigste behoud wat keer dat jy in ’n gestig beland.
6. Ek het nog nooit gedink aan skei nie, maar moord, heelwat.
7. Selektiewe doofheid is nie ’n fisiologiese gebrek nie maar ’n verdedigings meganisme.
8. Haarkleursel is spesiaal ontwerp vir ouers met tieners.
9. Tieners beskryf die ouderdom tussen tien en nêrens.
10. Ma’s en Pa’s kan nie waag om hulle lekkers oor te los vir môre nie.

Wat die Ouderdom ons Leer:

1. Om oud te word, is verpligtend, om groot te word, is opsioneel.
2. Vergeet die gesondheids kosse, ek het al die preserveer middels nodig wat ek kan inkry !
3. Wanneer jy val, wonder jy wat jy nog kan doen terwyl jy daar onder lê.
4. Jy word baie oud wanneer jy dieselfde sensasie ervaar van ’n skommelstoel as wat jy vroeër ervaar het van ’n roller coaster.
5. Dit is frustrerend wanneer jy al die antwoorde weet maar niemand doen die moeite om jou te vra nie.
6. Tyd mag miskien ’n wonderlike geneser wees maar ’n patetiese skoonheidskundige.
7. Wysheid kom met die ouderdom, maar somtyds kom net die ouderdom.
8. Jou sig verbeter met die ouderdom want jy moet die boek al verder weghou van jou oë af.
9. Die enigste een wat jou gereeld wil sien is nou dokter.
10. Oumas en Oupas behoort altyd ’n lekkertjie in hul sak te hê.

Die Reën van die Gees

Vir my is daar seker nie ’n mooier klank as die val van reëndruppels op ’n sinkplaat dak nie. Dit het ’n bekoring van sy eie en dit is wonderbaarlik hoe selfs net die geluid van die reën al klaar mens se siel vernuwe en ophef in dankbaarheid.

Vanoggend tydens my stiltetyd het dit weer heerlik begin reën en die gelykenis van die saaier het onmiddellik in my gedagtes opgekom. Hoekom dié gelykenis en die les daaragter sal ons nou by kom.

Die mens is soms so geneig om die lering van God so ingewikkeld te maak dat geen persoon dit op die einde verstaan nie en dat dit mense slegs deurmekaar maak in plaas daarvan om hulle die eenvoudige waarheid van Vader se liefde en genade te leer.
As ons net bereid is om vir ’n oomblik stil te staan en te luister wat Hy ons wil leer deur Sy skepping, dan kan ons dalk miskien van die wonderlikste lesse leer wat geen mens aan ons kan oordra nie maar slegs die Gees van God.

Die Saaier wat die saad gesaai het in die landerye moes dit tog gedoen het in opdrag van iemand. ’n Boer sal byvoorbeeld ’n saaier huur om die saad te saai en aan hom opdrag gee waar hy oral die saad moet saai.
Maar tog is daar ’n paar faktore wat in ag geneem moet word wanneer daar gesaai word, naamlik is dit nou saaityd, met ander woorde is dit die regte seisoen om te saai. Is die reën naby om die saadjies te benat sodat hulle kan ontkiem en groei.
Mens kan tog nie saai te midde van ’n droogte of in die droë seisoen nie. Is die grond goed voorberei vir ontvangs van die saad, is dit behoorlik geploeg en geëg.
Daar moet ’n samewerking wees tussen die boer, die saaier en die reën om ’n vrugbare oes te verseker.

In hierdie gelykenis sien ons ook die volheid van Vader werksaam in die hart van die mens.
God het Sy eniggebore Seun ons Verlosser Yahshua gestuur om die saad van liefde in ons harte te kom saai. Ons harte moet voorberei wees sodat die saad in vrugbare en goeie grond kan val om uit te spruit en in oorvloed vrug te dra.
Maar die saad moet versorg word nadat dit gesaai is en daarom het die Heilige Gees in ons hart kom woon, die “Reën” wat die saad moet benat en die jong plantjies moet versorg.

Ons het die “Reën” van Vader nodig om te groei tot volheid en oorvloedig vrug te dra. Maar Vader het aan ons die keuse gegee, ons kan kies of ons Hom wil toelaat om volle beheer te neem van ons hart sodat ons geseën kan word deur die “Reën” van Sy genade of ons kan kies om nie die saad te laat uitspruit en vrug dra nie.
Soms is ons versamelaars van saad maar ons wil dit net saam met ons dra, ons wil nie toelaat dat dit gesaai word en groei nie, want dan moet ek die beheer van my “landery” oorgee aan die groot “Landbouer” en daarvoor sien mense nie kans nie.

’n Landery wat nie beplant is nie of waarop ’n misoes is, is slegs goed vir die vee om op te loop en af te wei.

Is jy gereed vir die “Reën” se seën ?

Klein Appeltjies

Ouerskap ......... As dit bedoel was om maklik te wees dan sou dit nooit begin het met iets soos kraam PYNE nie !

Om op jou kinders te skree sodat hulle moet luister is soos om ’n motor se toeter te gebruik om die motor te stuur en jy kry omtrent dieselfde resultate met beide.

Om môre in jou kinders se herinnering te wees, moet jy vandag in hul lewe wees.

Die beste advies om kinders groot te maak: Geniet hulle terwyl hulle nog aan jou kant is.

Wreek jouself ..... Leef lank genoeg om ’n probleem vir jou kinders te wees.

Die beste manier om kinders by die huis te hou is om die huis so aangename plek as moontlik te maak.

Om ’n tiener groot te maak is soos om jellie aan ’n boom te wil vas spyker.

Kinders mors nooit op ’n vuil vloer nie.

As jy ’n probleem het om jou kinders se aandag te kry, gaan sit net en maak jouself baie gemaklik.

Kranksinnigheid is oorerflik, ..... jy kry dit van jou kinders.

Dit is selde dat tieners besef dat hulle eendag net so min sal weet soos hul ouers.

Jy kan baie dinge van kinders leer ...... soos hoeveel geduld het jy.

Vakansies is die enigste tyd wat ouers besef dat onderwysers hopeloos te min betaal word.

Daar is drie maniere om dinge gedoen te kry:
1. doen dit jouself
2. huur iemand om dit vir jou te doen
3. verbied die kinders om dit te doen.

Die wat sê hulle “slaap soos ’n baba” het nie een nie.

Hulle sê die appel val nie vêr van die boom nie, maar party dae dink ek die bure het hulle appels onder my boom gegooi.

Emmertjie Wysheid

Miskien wil God hê dat ons soms eers ’n paar verkeerde mense ontmoet voordat ons die regte een ontmoet sodat wanneer ons die regte een ontmoet, sal ons weet hom om dankbaar te wees vir die geskenk.

Wanneer die deur van geluk vir ons toeklap, maak ’n ander een oop, maar soms kyk ons so lank na die toe deur, dat ons nie die een sien wat oopgegaan het nie.

Die beste vriend wat jy kan hê, is die een met wie jy saam op die tuin bankie kan sit sonder om ’n woord te praat, op te staan en weg te stap en te voel dit was die beste gesprek wat jy nog gehad het.

Dit is waar dat ons nie weet wat ons gehad het totdat ons dit verloor het nie, maar dis ook waar dat ons nie weet wat ons gemis het totdat dit arriveer nie.

Om iemand al jou liefde te gee is geen waarborg dat hulle jou terug sal liefhê nie! Moet nie liefde in ruil terug verwag nie; wag geduldig tot dit in hul harte groei, maar as dit nie groei nie, weer tevrede dat dit wel in jou hart gegroei het.

Dit neem slegs ’n minuut om op iemand verlief te raak, ’n uur om van iemand te hou, ’n dag om iemand lief te kry maar dit vat ’n leeftyd om iemand te vergeet.

Daar is oomblikke in die lewe wanneer jy iemand so baie mis dat jy voel jy kan hulle sommer uit jou gedagtes pluk en hulle ’n regte drukkie gee.

Plaas jouself altyd in iemand anders se skoene. As jy voel dat dit seer maak is dit waarskynlik dat die ander persoon ook daardeur seergemaak word.

Liefde begin met ’n glimlag, groei met ’n soen en eindig met ’n traan.

Die blinkste toekoms word altyd baseer op ’n vergete verlede. Jy kan nie vorentoe gaan in die lewe totdat jy losgeraak het van jou mislukkings en hartseer wat in die verlede lê nie.

Moenie gaan vir skoonheid nie, die kan jou mislei. Moenie gaan vir rykdom nie, die kan vergaan. Gaan vir iemand wat jou laat lag, want dit neem net ’n glimlag om ’n donker dag op te vrolik. Vind iemand wat jou in jou hart kan laat glimlag.

Die gelukkigste mense is nie noodwendig die wat die beste van alles het nie; hulle maak slegs die beste van wat oor hulle pad kom.

“Dierbare Vader: Ek het ’n probleem. Soms is dit ek.”

Om oud te word, is onafwendbaar, om groot te word, is opsioneel.

Daar is geen sleutel to geluk nie, die deur is altyd oop.

Geloof is die vermoë om nie paniekerig te raak nie.

Niks is werklik totdat jy dit self ondervind het nie, ander is dit alles hoorsê.

Wees meer bekommerd oor jou karakter as oor jou reputasie, omdat jou karakter getuig van wie jy is, terwyl jou reputasie slegs die persepsie is van wie ander dink jy is.

Toe jy gebore is, het jy gehuil en almal om jou het geglimlag. Leef jou lewe so dat wanneer jy sterf, jy die een sal wees wat glimlag en die om jou die is wat huil.

Klip Sop

Eendag lank gelede het drie soldate, honger en uitgeput van die oorlog, op ’n klein dorpie afgekom. Die dorpie was vêr afgeleë van die beskawing en die oorlog het ook sy merk op die dorpie gelaat.
Die inwoners, wat daardie jaar maar ’n baie swak oes gehad het en baie swaar gekry het vanweë die oorlog, het vinnig die bietjie kos wat hulle nog beskikbaar gehad het, gaan versteek. Hulle het die drie soldate ontmoet op die dorps plein en met vreeslike jammer klagtes hulle lot beklae dat hulle niks het om te eet in die dorp nie.

Die drie soldate het vinnig kajuitraad onder mekaar gehou en die eerste soldaat gaan praat met die oudstes van die dorpie. “Julle uitgeputte en verwoeste landerye het aan julle niks opgelewer om te deel met ander nie, daarom sal ons die bietjie wat ons het met julle deel, die geheim om sop te maak van klippe.

Die inwoners was vreeslik gefassineerd en sommer gou was ’n vuur aan die gang met die dorp se grootste pot op die vuur, gevul met lekker vars fontein water. Terwyl die water stadig begin te koop plaas die tweede soldaat drie gladde klippe in die pot en merk op, “Die gaan ’n baie lekker sop wees, maar ’n knippie sout en bietjie pietersielie sal dit wonderlik maak !”
Skielik spring een van die inwoners op en roep uit, ”Wat ’n geluk, ek onthou nou net dat ons nog so bietjie sout en pietersielie oor het !” en hardloop huis toe. Sy keer terug met haar voorskoot vol pietersielie, hand vol sout en nog ’n raap ook.
Soos wat die water al hoe meer begin te kook, hoe beter raak die geheue van die inwoners en elkeen “onthou” skielik van ’n ietsie wat hy het wat by die sop gevoeg kan word soos gort, wortels, bietjie vleis en room.
Kort voor lank “onthou” iemand van ’n vaatjie wyn wat dalk iewers nog in ’n kelder kan wees en die vaatjie word na die dorps plein gerol en almal neem plaas vir ’n feesmaal.

Hulle het behoorlik geëet, gedans en gesing tot laat in die nagtelike ure, verfris deur die heerlike fees en hul nuut gevonde vriende.
Die volgende oggend terwyl die soldate ontwaak kom al die inwoners van die dorpie na hul aangestap. Voor hulle plaas hulle ’n mandjie gevul met van die dorp se beste brood en kaas.
“Julle het aan ons die grootste geskenk gegee, die geheim om sop te maak van klippe,” sê een van die dorp se oudstes “en ons sal dit nooit vergeet nie.”

Die derde soldaat draai na die inwoners en sê, “Daar is geen geheim nie, maar weet dit, ’n fees is net moontlik wanneer daar met mekaar gedeel word.” en die drie soldate vertrek vêrder op hul reis.

Steek jy ook vandag weg die bietjie wat jy het of deel jy met ander om ’n fees te skep?

Rietfontein

Oupa se plaas, ou Rietfontein
Het vakansies gewemel van groot en klein.
Saans vertel Oupa vir ons staaltjies.
Bedags leer hy ons dril soos soldaatjies.
“Links regs, links regs,
Staan soos ’n Kiewiet
Knyp jou sterre en
Kyk vêr oor die wêreld.”

Skelmpies kry elkeen ’n trek aan sy pyp.
Maar O liewe aarde, na hierdie vergryp
Is ons groen om die kiewe
En naar in die lyf.
Ouma die raas en sê: “Willem jou bokker”
Nou sal ek al die kleingoed moet dokter!”
Gou kry almal ’n dop groenamara en wonderessens.
Volgens Oupa is dit alte goed vir die pens.

Die winters was beste, as die dorsmasjien dreun
Dan het elkeen ’n takie en sleep sakke steun-steun.
Die mielieblare word ons speelplek tot die son ondergaan.
Maar ai tog, met badtyd was almal betraan...
Lyfies is skurf en gesny deur die blare.
Ouma moet help want stoppels is tot in ons hare.
Paraffien en kerswas gesmelt op die stoof
Is die beste salf om die pyn te verdoof.

Leer is min, wat weet ’n kind van besin.
Rooidag is ons op en terug op die dorsvloer in glorie,
En vanaand is dit weer dieselfde storie.

Ouma bak in die buite-oond
Melktert en brode, goudbruin en rond.
Beskuit en koekies laat water jou mond.
Oupa vertel dit is boonop gesond.

Brekfis was melkpap, brood en konfyt
met ’n skeppie kaiings was heerlik daarby.
Middae kry ons vleis met groente daarby
Saans eet ons melkkos onder gelag en gewoel.
Oupa noem dit sommer slinger-om-die-smoel.

Ouma leer die meisies van hekel en brei
Wyl Oupa die seuns leer kalwers ry.
Ons leer ook geskiedenis aan Oupa se voet
Van Boere wat so onnodig moes boet.
Terwyl Boer en Brit veg en bloed drup in die sand
Lê die plase verwoes en afgebrand.
Vrouens en kinders soos vee in ’n kamp
Vir ewig opgeteken as ’n skandalige ramp.

Die laaste dag van 1900 en ’n bloedige einde van die eeu
Die pyn en hartseer genoeg om ’n mens te laat skreeu.
Die vaders in St Helena, die moeders en kinders versprei oor die land
Meestal op plase, kaal afgebrand.

In die klein platdak huisie
Was dit altyd ’n fees.
Volop vreugde en liefde
Was ons s’n gewees.
Al was geldjies maar min
Jy’t geweet jy’s bemin.
Geleer wat jy mag en wat jy moet laat
En dat jy nooit van ander lelik mag praat.
By ons liefste klein Ouma
Het niemand ooit honger gely
Elkeen het altyd genoeg gekry.

Saans by die lamplig word godsdiens gehou
En elkeen moet minstens ’n reëltjie onthou.
Die Bybel geskryf in die Hollandse taal
Het altyd my moed in my skoene laat daal.
Vra saggies vir nefie, wat kan ek onthou ?
’n Tiekie se braaivleis en sê dit maar gou.
Almal om die tafel sit rukkend en krom
Nooit het boekevat so skielik tot ’n einde gekom.

Oupa en Ouma, nou lankal reeds weg
En die boerdery het vinnig versleg.
Ons drome van gister, vir altyd verlore
Oupa se plaas was vir vreemdes beskore.

Rietfontein, O Rietfontein,
Waar gaan ek heen met my hartseer en pyn ?

Deur Rina

Sien Jy Straf of Groei ?

Die mens met sy natuurlike geneigdheid na die sonde en die jare lange kondisionering van – “vir elke oortreding is daar straf” - het gemaak dat ons so dikwels ontneem word van die mees ongelooflike geleenthede om te groei in die gees.

Wanneer daar groot probleme en moeilikhede op ons pad kom is ons eerste reaksie gewoonlik – “Wat het ek gesondig dat dit nou met my of ons moes gebeur?”
Ons gaan soek eerste die skuld by God, want die natuurlike reaksie is dat Vader ons nou weer straf vir een of ander iets wat ons verkeerd gedoen of gesondig het. Intense self ondersoek volg hierna om te bepaal watter van my verkeerde optrede het aanleiding gegee tot dit wat nou met my gebeur het.

Ervaar jy dieselfde wanneer die moeilikhede jou tref ?

Die moeilikhede is soms soos ’n enorme groot magneet wat al die geestelike krag wat daar in jou is, met een slag opslurp sodat jy leeg en weerloos voel. Dit voel of jou gebede net tot by die plafon van jou binnekamers strek en nie kan uitkom tot by die ore en hart van Vader nie. Die probleme raak so groot berg dat ons nie daarby verby kan kyk en die Genade van ons Almagtige God kan raaksien of self Sy stem kan hoor nie.

Die ander benadering wanneer die lewens storms teen ons woed is om eerder te konsentreer op die geleentheid wat daardeur geskep word.

Watse geleentheid sal jy miskien vra ?

Die geleentheid om geestelik te groei, om op te hou vra – wat het ek verkeerd gedoen om die straf te verdien ? – maar om eerder te vrae, watter geleenthede skep die probleme om geestelik te groei.

Ons lewe moet nie stagnant bly na ons redding nie maar ons moet groei, ons moet groot word in die geloof. Ons kan nie die hele tyd tevrede wees om soos ’n baba in doeke te bly, om gevoer en skoongemaak te word nie. Ons moet leer om groot te word in die geloof, om te wandel, om te hardloop, om te spring en om die stryd te stry. Indien ons dit nie kan doen nie het ons misrabelik gefaal in die roeping wat Vader aan ons gegee het. Geestelik sal ons armsalige babas in die geloof bly as ons nie geleenthede vir groei en beproewing aangryp nie. Slegs stryders kan die stryd voer, nie babas nie, hulle is nog nie sterk genoeg nie.

Job, bly vir my seker een van die mooiste verhale met een van die mees belangrikste lesse. Te midde van al sy beproewing het hy nooit Vader verwyt nie maar hy het net bly groei in die geloof en sterker geword. Presies die teenoorgestelde wat satan wou vermag het. Hy het aangehou met die wedloop en wanneer hy val het hy weer opgestaan maar nooit sy vertroue in die Almagtige verloën of verloor nie.

Ons Verlosser het klaar vir ons oortredinge betaal, Hy het die straf vir ons oortredinge gedra.

Nou bly daar net een vraag oor vir jou om te antwoord.

Sien jy straf of groei ? ? ? en Wat gryp jy aan ? ? ?

Maak ’n Aantekening ...............

1. Die beste manier om iemand terug te kry is om te vergewe...
2. Voed jou geloof en jou twyfel sal sterf van die honger...
3. Tensy jy die HELE skepping kan skep in 5 dae, is dit miskien nie so goeie idee om vir God voor te skryf nie.
4. Hartseer kyk terug, bekommernis rondom heen en geloof na bo....
5. Suksesvolle huwelike is nie om die regte persoon te vind nie maar om die regte persoon te wees...
6. Dit is nie verkeerd om so nou en dan op jou selfbejammerings potjie te sit nie, maak net seker dat jy dit spoel wanneer jy klaar is...
7. As die gras groener is aan die ander kant van die draad kan jy verseker wees dat die water rekening ook hoër is...
8. Woede is ’n toestand waar die tong vinniger werk as die verstand...
9. Jy kan nie die verlede verander nie, maar jy kan die huidige ruïneer deur te bekommer oor die toekoms...
10. God gee altyd Sy beste aan hulle wat die keuse aan Hom oorlaat...
11. Alle mense glimlag in dieselfde taal...
12. ’n Drukkie is ’n groot geskenk ........ “one size fits all”...
13. Almal verdien om bemin te word.... veral hulle wat dit nie verdien nie...
14. Die werklike maatstaf vir ’n man se rykdom is wat hy belê het in die lewe hierna...
15. Elke een het skoonheid maar nie almal sien dit nie...
16. Dank God vir wat jy het en VERTROU HOM vir wat jy benodig...
17. Indien jy jou hart vul met verwyte oor gister en die bekommernisse van môre, het jy geen vandag om voor dankbaar te wees nie...
18. Indien iemand iets slegs van jou sê, leef so dat niemand dit glo nie...
19. Geduld is die vermoë om jou “engine te laat idle” terwyl jy voel jy wil jou” gears strip”...
20. Harde woorde breek nie bene nie maar wel harte...
21. Liefde word versterk deur saam deur konflik te werk...
22. Om uit die moeilikheid te kom, moet mens gewoonlik daardeur...
23. Ons neem as vanselfsprekend die dinge aan waarvoor ons moet dankie sê ...
24. Liefde is die enigste ding wat verdeel kan word sonder dat dit minder word...
25. Neem tyd om te lag want dit is die musiek van die siel...

Die Waarde van Onderwysers

Daar is ’n pragtige legende van ’n koning wat besluit het om ’n spesiale dag uit te roep waarop die belangrikste onderdaan in sy ryk vereer sou word.
Toe die groot dag aanbreek was daar al wat leef en beef versamel in die paleis se binnehof.
Vier finaliste is voor die koning gebring.

Die eerste persoon wat voorgestel is was ’n skatryk filantroop. Die koning is meegedeel dat die man ’n uitstekende kandidaat is vir die titel vanweë al sy humanitêre pogings. Hy het baie van sy rykdom afgestaan aan die armes om hulle te help.

Die tweede was ’n gerespekteerde dokter. Die koning is meegedeel dat hy ook ’n goeie aanspraakmaker is omdat hy reeds vir jare pligsgetrou en baie liefdevol die siekes versorg het.

Die derde persoon was ’n vername regter. Die koning is meegedeel dat sy verdienstelikheid baseer is op sy besonderse wysheid, die regverdigheid wat hy toepas en die briljante besluite wat hy neem.

Die vierde persoon wat voorgestel is was ’n ou dame gewees. Almal was opsigtelik verbaas om haar te sien want haar voorkom en kleredrag was baie nederig. Sy het skaars gelyk soos iemand wat vereer kan word vir hul groot en belangrike rol wat hul vervul in die koninkryk.
Watter kans staan sy gemeet teen die ander drie kandidate? Maar afgesien van haar voorkoms was daar iets spesiaals omtrent haar ........ die liefde wat uitstraal uit haar gesig, haar stille selfvertroue.

Die koning het dit baie interessant gevind en was ietwat verbaas oor haar insluiting in die groep. Hy het gevra wie sy is.
Een van die onderdane antwoord: “Majesteit, u sien die filantroop, die dokter en die regter? Wel, sy was hul al drie se onderwyser!”

Karakter of Reputasie ?

Karakter of reputasie. Wanneer ons die twee woorde bymekaar sien dink ons soms onwillekeurig dat die twee saam hoort, jy kan nie die een hê sonder die ander nie en hulle kan nie van mekaar geskei word nie.

Reputasie in ’n neutedop is wat ander mense rondom ons van ons dink. Dit is in werklikheid die opinie wat ander mense van ons het betreffende wie en wat ons is en die motiewe wat hulle glo ons het om dinge te doen soos ons dit doen.

Ons kan ’n “goeie” reputasie of ’n “swak” reputasie hê. Alhoewel ons moet besef dat beide van dié relatief is en dat ’n “goeie” of “swak” reputasie is slegs die opinie van die beoordelaar.

Baie meer waardevol is ons Karakter. Karakter in ’n neutedop is wie ons is wanneer niemand ons gewaar of sien nie. Dit is nie slegs die gesig in die spieël nie, maar die “gesig agter die gesig”.

’n Persoon wat sy lewe vir Yahweh gegee het en so van Vader se karakter eienskappe ontvang het, is iemand wat vas kan bly staan wanneer die storms van valse aantuigings, insinuasies, naam skending en verkleinering in felheid teen hom aanstorm. Hulle bly rotsvas te midde van al die aanslae en alhoewel hulle die pyn in hul harte ervaar en dit ook baie werklik is vir hulle, gee hulle nie moed op nie en kan die depressies en hartseer hulle nie oorwin nie.

Josef was valslik beskuldig deur Potifar se vrou in die Ou Testament. Josef was gestroop van sy belangrike en hoë posisie in Potifar se paleis en in die gevangenis gewerp. Ons kan sê dat sy “reputasie” vernietig was. Hy het 12 jaar in die gevangenis deurgebring, die “slagoffer” van ongegronde beweringe. Maar te midde van alles het sy karakter sterk gebly!

Selfs in die gevangenis het hy nie toegelaat dat hy wegkwyn in verbittering of planne beraam om wraak te neem op die wat hom kwaad aangedoen het nie. Hy het geweet dat sy dag sal kom, dat geregtigheid sal seëvier. Karakter ken nie tyds beperkinge nie.

Soos jy weet, het Josef se dag wel aangebreek en hy was tweede in bevel van die hele Egipte en kon hy die reddings werk waarvoor hy bestem was vir sy volk volbring deur die voorsiening van voedsel tydens die groot hongersnood.
Karakter laat hom nie pootjie deur die huidige omstandighede nie maar sien die moontlikhede van môre en die dag daarna.

Reputasies kom en gaan. Karakter sal jou staande hou deur die storms.
Ontwikkel karakter en dit sal jou nooit beskaam laat nie.

Die Pad en die Reis

My Naam is Skinder

Ek het geen respek vir geregtigheid nie.
Ek kwes sonder om te dood.
Ek breek harte en ruïneer lewens.
Ek is uitgeslape en kwaadwillig en word sterker hoe ouer ek word.
Hoe meer ek aangehaal word hoe meer word ek geglo.

Ek floreer op elke vlak van die gemeenskap,
en is ewe tuis in enige sosiale kring.
My slagoffers is hulpeloos teen my aanslag.
Hulle kan nie hulself teen my beskerm nie.
Want ek het geen gesig waaraan ek herken kan word nie.

Om my te agtervolg en op te spoor is onmoontlik.
Hoe harder jy probeer hoe, meer ontwykend raak ek.
Ek bring skinder kinders voort sonder getal,
die een meer genadeloos as die ander.
Ek is niemand se vriend nie.
Wanneer ek eers iemand se reputasie beswadder het,
is dit nooit weer dieselfde nie.

Ek laat regerings steier, breek huwelike op en verwoes loopbane…
Ek veroorsaak slapelose nagte, hartseer en verdriet.
Ek bring vertwyfeling voort en wek hartseer op.
Ek maak dat onskuldige mense hulself aan die slaap huil in hul kussings.
Ek behaal hoof opskrifte en besorg hoof brekings

Voordat jy ‘n storie herhaal, vra jouself….

Is dit waar?

Is dit regverdig?

Is dit nodig?

Indien nie….
Bly Stil !!

Swak of Sterk?

Vriendskap

Die Beer en die Twee Reisigers

Twee mans was op reis deur die woud toe hulle hul vasloop teen ’n yslike beer in die voetpad. Die een reisiger druk vinnig die ander een uit die pad en klim in die naaste hoë boom en verberg hom tussen die takke. Die ander reisiger sien dat daar nie genoeg tyd sal wees vir hom om ook in die boom te klim nie omdat sy medereisiger hom uit die pad gedruk het.
Terwyl die beer op hom afstorm val hy plat op die grond, hou sy asem in en maak of hy dood is. Terwyl die beer hom met sy snoet bevoel en oraloor beruik, hoop en bid hy maar net dat die legende waar is dat bere nie dooie goed eet nie.

Nie lank nie of die beer los die reisiger en stap weg in die woud. Toe die beer vir ’n hele wyle al weg is kom die ander reisiger uit die boom uit en vra grappenderwys aan sy mede reisiger, wat het die beer in sy oor gefluister.

“Hy het my die advies gegee,” sê sy mede reisiger. “Moet nooit saam met ’n vriend reis wat jou in die steek laat wanneer die eerste teken van gevaar verskyn nie.”

Vriende vir Altyd

Trek uit jou Baadjie!

Die verhaal word vertel van n matriek klas by ‘n sekere skool wat regeer was deur die belhamel element. Die klas het haas onregeerbaar geword en een na die ander onderwyser het sy of haar goed gevat en geloop omdat dit nie vir hulle enigsins moontlik was om die dissipline en orde te handhaaf in die klas nie.

Daar was advertensies in al die koerante geplaas maar soos wat die onderwysers aangestel was, so het hulle ‘n paar weke later maar weer hulle goed gevat en geloop.

Maar een oggend was daar n ligte kloppie aan die skoolhoof se deur en ‘n tingerig geboude man het daar gestaan. Die skoolhoof het gegroet en toe stel die man homself voor, “Ek is Mnr. Buys en ek het kom aansoek doen vir die pos van matriek onderwyser.”

Die skoolhoof het die man op en af gekyk en toe vir hom gesê, “Dankie Mnr. Buys, maar groter en sterker manne as jy het al aansoek gedoen en het maar weer stert tussen die bene ‘n paar weke later die pad gevat!”

Mnr. Buys het die skoolhoof in die oë gekyk en toe gesê: “Dan het jy mos niks om te verloor deur my ‘n geleentheid te gee nie. Ek sien kans vir hierdie klas.”

Die skoolhoof het sy bedenkinge gehad, maar het te sleg gevoel om vir hierdie man te sê dat hy heeltemal te klein en maer is vir hierdie klomp belhamels en het hom toe aangestel. Want kon hy dan nou immers verloor.

Die volgende oggend was die matriek klas weer op hulle stukke, die geraas
was deur die hele skool hoorbaar. Daar was ‘n vreeslike rumoer wat deur die
gange ge-ego het. Die klas deur het oopgegaan en mnr. Buys het stadig by
die deur ingeloop terwyl hy die hele spul so op en af bekyk. Hy het agter
sy tafel gaan staan en net na die klas gekyk, sonder om ‘n woord te sê.

Daar het skielik ‘n doodse stilte oor die matriek klas neergedaal. Of dit verbasing was omdat so ‘n klein verpiepte mannetjie die manne moed gehad het om in hulle klas in
te stap en of dit net die atmosfeer was wat die man omvou het, wat ookal
die rede, die stilte was voelbaar.

Mnr. Buys het van die geleentheid gebruik gemaak om die klas te groet, homself voor te stel en hulle te vra om asseblief hulle plekke in te neem.

Hy verduidelik toe vir hulle dat hy orde en dissipline gaan toepas, maar met die
verskil, dat hulle die reëls en die straf sal bepaal.

Hy gaan staan toe voor die swart bord en vra hulle, watse reëls wil hulle instel.

Die een groot belhamel met die naam van Jakobus spring toe op en
skree: "Daar mag geen diefstal wees nie, en mnr. Buys skryf toe GEEN DIEFSTAL. Die volgende ou spring toe op en se daar mag geen vloekery wees nie, en mnr.
Buys skryf GEEN VUIL TAAL, en so het die klomp hulle totaal en al oorgegee aan die genot van die maak van die reëls.
Toe staan mnr. Buys eenkant en sê, “Dit is nou goed so, maar wat van die straf as een van hierdie reëls verbreek word?”

”O, dit is maklik!” skree ou Jakobus weer, “tien van die bestes met die rottang!”

”Dis goed so.” sê mnr. Buys, “so sal dit wees.” en skryf toe die straf ook op die bord.

Die dag het redelik vlot verloop en die pouse het aangebreek. Na pouse storm Jakobus die klas binne en sê vir mnr. Buys, "My toebroodjies is gesteel, en die reëls sê daar mag nie gesteel word nie, so die skuldige moet asseblief gestraf word!”

Mnr. Buys vra toe of hy weet wie die brood gesteel het, “Ja!” sê Jakobus, “dit was Klaas.” Mnr. Buys vra toe wie Klaas is, en agter in die klas staan ‘n maer, verwaarloosde seun stadig op.

Mnr. Buys vra hom toe of hy die brood geneem het en hy sê toe ja, hy het.
Mnr. Buys kyk toe vir die kind en sien dadelik die hongerpyne op die seun se gesig raak, maar hy het ook besef, as hy nie die nodige dissipline toepas nie gaan hy ook druipstert die skool verlaat soos al die onderwysers voor hom.

Hy roep toe vir Klaas om vorentoe te kom. Klaas was die toonbeeld
van armoede, die skoene was stukkend, en oor sy skoolbroek het hy ‘n
oorgrote baadjie gedra wat hy styf voor toegevou het.

“Klaas trek uit jou baadjie en kom buk.” gebied mnr. Buys hom. Klaas kom toe vorentoe en buk met die baadjie pante nog steeds styf vasgehou.
“Nee Klaas, die baadjie is te lank en dit hang oor jou boude, jy moet dit asseblief uittrek!” “Ag meneer,” smeek Klaas, “ek sal buk, want ek is skuldig, maar asseblief meneer, net nie my baadjie nie.”

Mnr. Buys voel hoe sy binneste ruk, want hy weet hier is groot behoefte, maar terwille van die dissipline van die klas moet die seun gestraf word.
Hy versoek toe weer vir Klaas om sy baadjie uit te trek, en weer smeek hierdie maer verwaarloosde kind, “Meneer, ek sal enige iets doen maar asseblief meneer, ek kan nie die baadjie uittrek nie.”

Mnr. Buys kon ook nie toegee nie, en sê weer, “Kom Klaas, uit met die baadjie!” en toe Klaas sien daar is nie verbykom kans nie en hy sal moet die baadjie uittrek, toe maak hy dit oop en laat dit stadig grond toe gly en staan voor die onderwyser met net die broek aan sy lyf.

”Klaas, waar is jou hemp?” vra mnr. Buys, “Meneer, in ons huis is daar net
een hemp en een baadjie en dit was vandag my boetie se beurt om die hemp
te dra. En meneer ek het nie bedoel om die brood te neem nie, ek het
gedink Jakobus gaan dit net weer in die asblik gooi soos elke dag, en ek was
so honger, toe dink ek hy sal nie eers agterkom dat die brood weg is nie.”

Mnr. Buys het gemaak of hy na iets op die bord kyk om hom geleentheid te
gee om sy emosies onder beheer te kry. Toe draai hy om en sê, “Klaas, jy
verstaan dat ek wel die dissipline moet toepas. Jy verstaan dat ek nie ‘n uitsondering kan maak nie? Klaas kyk hom in die oë en sê, “Ja meneer,
ek verstaan.” en toe buk hy.

Mnr. Buys tel die rottang op om die eerste hou te slaan, toe breek Jacobus se stem die stilte in die klas, "Wag Meneer, moenie hom slaan nie.” Mnr. Buys kyk na Jacobus en sê, “Nee, die straf moet toegepas word vir die oortreding van die reëls.”

"Nee meneer, moenie hom slaan nie, hy was honger, los hom, ek sal in sy plek kom buk om die straf te dra.”

Daar was nie ‘n droë oog daardie dag in daardie klas nie.

Maar net so het daar Iemand ook voor die Vader gestaan en gesê, “Asseblief Vader, moenie hulle straf nie. Ek sal in hulle plek die straf neem.”

Kom ons maak ‘n punt daarvan om in hierdie nuwe dag, hierdie nuwe week opnuut vir ons Messias dankie te sê vir die straf wat Hy namens ons gedra en verduur het.

Wat is Jou Persepsie ?

‘n Man het gestop by die vulstasie aan die buite wyke van die dorpie. Terwyl die petrol joggie besig is om die motor se tenk vol te maak vra die man die joggie, “Ek is verplaas deur my werkgewer na die dorp. Ek was nog nooit in die deel van die land nie. Hoe is die mense hier ?”

“Hoe is die mense daar waar jy vandaan kom ?” vra die petrol joggie.

“Nie so aangenaam nie.” antwoord die man. “Inteendeel, hulle kan soms baie ongeskik wees.”

Die petrol joggie skud sy kop. “Wel meneer, ek is bevrees dat jy sal vind dat die mense in die dorp maar presies dieselfde is.”

Net toe trek ‘n ander motor in by die vulstasie. “Verskoon my,” roep die bestuurder van die motor. “Ek is besig om te trek na die area. Is dit aangenaam hier ?”

“Was dit aangenaam daar waar jy vandaan gekom het ?” vra die petrol joggie.

“O, ja! Ek kom van ‘n wonderlike plek af. Die mense was só vriendelik en ek het dit gehaat om daarvandaan weg te gaan.”

“Wel, jy sal vind dat dieselfde waar is van die mense van die dorp.”

“Dankie!” roep die motorbestuurder terwyl hy wegry van die vulstasie.

“So, hoe is die mense van die dorp regtig ?” vra die eerste man, nou baie geïrriteerd, met die petrol joggie se uiteenlopende opinies van die dorp.

Die petrol joggie het net sy skouers opgehaal.

“Dis net ‘n saak van persepsie. Jy sal dinge aantref net soos wat jy dink dit behoort te wees of gaan wees.”

Val ons nie self so baie kere in die strik nie, ons het reeds vir onsself voorgeneem hoe mense gaan wees wat ons nog nie ontmoet het nie of ons het reeds klaar besluit hoe mense gaan wees op grond van die plek of agtergrond waar hul vandaan kom nie. Ons laat nie toe dat vreemdelinge se lig ons lewe bestraal nie want ons het te vroeg die gordyne van ons siel toegetrek vir hulle, gegrond op ons persepsies.

Die Winde wat ons Meesleur