Die verpleegster vergesel die senuweeagtige jong man na die bed van die bejaarde man. “Jou seun is hier,” fluister die verpleegster aan die pasiënt. Sy moes die woorde ’n paar maal herhaal voordat die pasiënt sy oë effens oopmaak. Hy was swaar verdoof vanweë die pyn waarin hy verkeer het as gevolg van die massiewe hartaanval wat hy gehad het. Vaagweg kon hy die jongman sien wat langs die suurstof tent staan.
Hy het sy hand uitgereik na die jongman wat sy hand geneem het en dit styf vasgehou het, terwyl hy die pasiënt se hand ’n bemoedigende drukkie gee. Die verpleegster het ’n stoel vir die jongman nader gebring. Reg deur die nag het die jongman langs die bejaarde man se bed gesit en sy hand vasgehou terwyl hy sagte woorde van hoop uitgespreek het om hom te bemoedig. Die sterwende man het nie ’n woord gesê terwyl hy vashou aan die hand van sy seun nie.
Met sons opkoms het die bejaarde man gesterf. Die jongman plaas die lewelose hand van die bejaarde man sagkens op sy bors en stap om die verpleegster te gaan roep.
Terwyl die verpleegster gedoen het wat nodig is, het die jongman geduldig gewag. Nadat die verpleegster klaar was, het sy woorde van simpatie gerig aan die jongman oor die afsterwe van sy vader.
Maar hy onderbreek haar. “Wie was daardie man ?” vra hy.
Die verskrikte verpleegster antwoord, “Ek het gedink dit is jou vader.”
“Nee, hy was nie my vader nie,” antwoord hy. “Ek het hom nog nooit van te vore gesien nie.”
“Nou hoekom het jy niks gesê toe ek jou na hom toe neem nie ?” vra die verpleegster.
Hy antwoord, “Ek het ook geweet dat hy sy seun nodig gehad het en sy seun was nie hier nie. Toe ek agterkom dat hy te siek is om te weet of ek sy seun is of nie, het ek besef hoe nodig hy my het.....”
No comments:
Post a Comment