Ek is ‘n moeder van drie (14, 12 en 3 jaar oud) en het onlangs my kollege diploma voltooi. Die laaste vak wat ek moes neem was Sosiologie. Die dosent was absoluut inspirerend met haar kwaliteite waaroor sy beskik en wat ek wens elke mens mee geseën kon wees. Haar laaste projek vir die termyn was “Glimlag”. Die klas is gevra om te gaan en vir drie mense te glimlag en die mense se reaksies op te teken.
Ek is van nature ‘n baie vriendelike persoon en glimlag vir almal en sê in elk geval hallo…. so hierdie was vir my ‘n baie maklike opdrag.
Kort nadat ons die projek ontvang het, het ek, my man en jongste seun uit gegaan na McDonalds op ‘n koue Maart oggend. Dit was maar net ons manier om bietjie kwaliteit tyd saam met met ons kind te spandeer.
Ons het in een van die rye gestaan en gewag om ons bestelling te plaas, toe almal agter ons skielik padgee en in ‘n ander ry gaan staan, selfs my man het weg beweeg. Maar ek het nie ‘n voet verroer nie…. ‘n gevoel van paniek was besig om van my besit te neem terwyl ek stadig omdraai om te kyk waarvoor almal padgee.
Terwyl ek so omdraai ruik ek die vreeslike “vuil liggaam” reuk…. en hier agter my staan twee arme boemelaars. Terwyl ek so afkyk na die kortste van die twee wat naaste aan my was, glimlag hy ……. sy pragtige hemelblou oë was vol van God se Lig terwyl hul soek na aanvaarding.
Hy sê toe, “Goeie môre” terwyl hy die paar munte wat vasgeklem was in sy hand tel. Die tweede boemelaar speel rond met sy hande terwyl hy agter sy vriend staan. Ek besef toe dat die tweede boemelaar verstandelik gestremd is en dat die blouoog boemelaar sy redder is. Ek het my trane teruggehou terwyl ek daar saam met hulle in die ry gestaan het.
Die jong dame by die toonbank vra aan die boemelaar wat wil hulle bestel. Hy antwoord, “Koffie sal al wees juffrou” want dit is al wat hulle kon bekostig (om in die restaurant te sit en bietjie warm te word moes hulle iets koop…. hulle wou net bietjie wegkom van die koue buite en warm word).
Toe voel ek dit ….. ‘n oorweldigende gevoel van deernis vir die boemelaars. Ek merk toe eers op dat alle oë in die restaurant vasgenael is op my om te kyk wat ek gaan doen. Ek glimlag en vra die jong dame agter die toonbank om vir my twee ekstra ontbyte op ‘n aparte skinkbord te gee. Ek stap toe om die draai tot by die tafeltjie waar die twee boemelaars gaan sit het.
Ek sit die skinkbord op die tafel en plaas my hand op die yskoue hand van die boemelaar met die blou oë. Hy kyk toe op na my met trane in sy oë en sê “Baie dankie”. Ek leen toe bietjie oor en vryf sy koue hand en sê “Ek het dit nie gedoen nie ….. God het deur my gewerk om aan jou hoop te gee”. Ek begin te huil en loop na ons tafel en sluit aan by my man en kind. Toe ek sit glimlag my man vir my en sê, “Dis hoekom God jou aan my gegee het my skat ….. om my hoop te gee”. Ons hou hande vas vir ‘n oomblik en besef dat dit slegs deur Genade is dat ons kan gee…..
Ons is nie kerkgangers nie maar wel gelowiges. Die dag het my die suiwer Lig van God se soete liefde getoon.
Ek is terug kollege met my storie in hand, dit was die laaste klas van die kursus. Ek het my “projek” ingehandig en die dosent het dit gelees …… sy kyk op en vra of sy dit kan deel met die klas. Ek knik stadig met my kop terwyl sy die klas se aandag kry en die stuk vir hulle voorlees.
Op my manier het ek mense se lewens aangeraak, die mense by McDonalds, my man, my seun, die dosent en elke een in die klas wat daarna geluister het in die klas. Ek het gegradueer met een van die grootste lesse wat ek ooit sou leer…… onvoorwaardelike aanvaarding…. per slot van rekening……… ons is hier om te leer.
Skrywer: Brenda
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment