Louise Redden, ‘n dame met verweerde klere en ‘n uitdrukking van volslae mismoedigheid op haar gesig, stap by die kruideniers winkel in. Sy nader die eienaar van die winkel op ‘n nederige wyse en vra hom of hy nie ‘n paar kruideniersware op rekening vir haar kan gee nie. Saggies verduidelik sy aan hom dat haar man baie siek is en nie kan werk nie, hulle het sewe kinders en hulle het voedsel brood nodig. Die winkelier, John Longhouse, kyk smalend op haar neer en versoek haar om die winkel te verlaat.
Met die behoeftes van die gesin ingeskerp in haar gedagtes, pleit sy: ‘Asseblief, meneer! Ek sal aan u die geld bring so gou as wat ek kan.’
John vertel haar dat hy nie aan haar kruideniers op skuld kan gee nie aangesien sy nie ‘n rekening by die winkel het nie.
Langs die toonbank het ‘n kliënt gestaan wat die hele gesprek gehoor het tussen die twee. Die kliënt stap vorentoe en sê aan die winkelier dat hy sal instaan vir al die kruideniersware wat die dame nodig het vir haar gesin.
Die winkelier sê met ‘n baie huiwerige stem: ‘Het jy ‘n lys van die kruideniersware wat jy benodig?’
Louise antwoord: ‘Ja meneer.’
“O.K.” sê hy,”plaas jou kruideniersware lys op die balanseer skaal en wat ookal jou lys weeg sal ek in gewig die kruideniersware aan jou gee.”
Louise, aarsel ‘n oomblik met ‘n geboë hoof, dan haal sy uit haar handsak ‘n pen en papiertjie en skryf iets daarop neer. Sy plaas die papiertjie versigtig op die skaal met haar hoof steeds geboë. Die oë van die winkelier en die kliënt rek in ongeloof toe die skaal afgaan en onderbly.
Die winkelier staar na die skaal, draai stadig na die kliënt en sê gegrief, “Ek kan dit nie glo nie.” Die kliënt glimlag en die winkelier begin kruideniersware op die anderkant van die skaal te plaas. Die skaal balanseer nie en hy plaas steeds meer kruideniersware op die skaal totdat daar nie meer plek op die skaal is nie. Die winkelier staan daar met groot ergerlikheid duidelik te bespeur op sy gesig.
Uiteindelik, gryp hy die stukkie papier van die skaal en kyk daarna met groot verbasing. Dit was nie ‘n kruideniers lys nie, maar ‘n gebed wat sê: “Dierbare Vader,U weet wat ek nodig het en ek los die in U hande.”
Die winkelier gee haar al die kruideniersware wat op die skaal was en staan in geskokte stilte. Louise bedank hom en verlaat die winkel. Die kliënt gee aan die winkelier vyftig dollar en sê: “Dit was elke pennie werd.”
Dit was eers later dat John Longhouse ontdek het dat die skaal stukkend was, derhalwe is dit net God wat weet hoeveel weeg ‘n gebed.
Monday, November 12, 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment