Vader, Almagtige, hoe het ek tog nie elke dag gekla en gemurmureer omdat ek nooit van my knieë af opkom nie. Sodra ek dink dat ek sterk genoeg is om te staan dan is die versoeking en die sonde daar om my te laat struikel en val.
Al het ek eensaam en verlate gevoel was U altyd in stilte daar vir my. Of U stil was, weet ek nie, ek glo dit was eerder my hart en ore wat hul doof gehou het vir U stem, want elke woord kla my aan en laat my ineenkrimp van skaamte.
Hoe vreeslik het ek U nie bedroef nie, terwyl U toe gekyk het hoe ek U versmaad het in my sondigheid. U wat sien tot in die diepste geheimenisse van my hart. Daar was niks verborge van my oortreding teenoor U nie. Want so deurskynend soos water is die mensekind voor U.
Hoe sal hy dan enige gedagte vir U kan versteek, U wat alles in die hele skepping weet. Waar sal ek my versteek in skaamte vir U regverdige blik. Tussen die sterre – sal hulle my nie verkla voor die Almagtige wat hulle geskape het deur die woorde van Sy mond nie – in die diepste vallei – sal die rotse en die plante van U skepping nie tot U roep om my te openbaar nie.
Sal ek nie eerder myself neerwerp voor U aangesig en pleit om genade nie? Want ek wil myself nie versteek van U aangesig nie.
Hoe moes ek tog nie leer dat die beste plek bly maar tog steeds op my knieë voor die Almagtige wat die regverdige oordele vashou in Sy hand. Wat is ek tog meer as ‘n stoffie, ‘n wurmpie, voor Sy aangesig.
In my nietigheid pleit ek om genade en kruip in skaamte aan Sy voete.
Helaas bly die beste plek maar steeds op my knieë want daar weet ek hoe om nederig te wees, om Hom te dien uit genade wat Hy my skenk in oorvloed. Waarom sal ek dan die hoogmoedigheid wil aankleef om myself te verhef voor U glansryke aangesig Vader.
Laat my vandag soos ‘n kleine kindjie aan u voete leer die Almag van U heerlike liefde en dankie Vader dat U soveel genade het met die sondaar.
Al het ek eensaam en verlate gevoel was U altyd in stilte daar vir my. Of U stil was, weet ek nie, ek glo dit was eerder my hart en ore wat hul doof gehou het vir U stem, want elke woord kla my aan en laat my ineenkrimp van skaamte.
Hoe vreeslik het ek U nie bedroef nie, terwyl U toe gekyk het hoe ek U versmaad het in my sondigheid. U wat sien tot in die diepste geheimenisse van my hart. Daar was niks verborge van my oortreding teenoor U nie. Want so deurskynend soos water is die mensekind voor U.
Hoe sal hy dan enige gedagte vir U kan versteek, U wat alles in die hele skepping weet. Waar sal ek my versteek in skaamte vir U regverdige blik. Tussen die sterre – sal hulle my nie verkla voor die Almagtige wat hulle geskape het deur die woorde van Sy mond nie – in die diepste vallei – sal die rotse en die plante van U skepping nie tot U roep om my te openbaar nie.
Sal ek nie eerder myself neerwerp voor U aangesig en pleit om genade nie? Want ek wil myself nie versteek van U aangesig nie.
Hoe moes ek tog nie leer dat die beste plek bly maar tog steeds op my knieë voor die Almagtige wat die regverdige oordele vashou in Sy hand. Wat is ek tog meer as ‘n stoffie, ‘n wurmpie, voor Sy aangesig.
In my nietigheid pleit ek om genade en kruip in skaamte aan Sy voete.
Helaas bly die beste plek maar steeds op my knieë want daar weet ek hoe om nederig te wees, om Hom te dien uit genade wat Hy my skenk in oorvloed. Waarom sal ek dan die hoogmoedigheid wil aankleef om myself te verhef voor U glansryke aangesig Vader.
Laat my vandag soos ‘n kleine kindjie aan u voete leer die Almag van U heerlike liefde en dankie Vader dat U soveel genade het met die sondaar.
No comments:
Post a Comment