Littekens

‘n Paar jaar gelede, op ‘n warm somers dag in Florida, het ‘n klein seuntjie besluit om te gaan swem in die rivier agter die huis. Die rivier het so swempoel daar gevorm. In sy haas om in die koel heerlike water te kom trek hy by die agterdeur uit en jy sien net klere, skoene en kouse trek soos hy uittrek oppad water toe.

Hy duik in die water in en swem na die middel van die swempoel en sonder dat hy dit besef het die kaaiman hom opgemerk en was besig om na hom toe te swem.

Sy ma was in die huis besig gewees en het vinnig deur die venster vir hom geloer. Met die merk sy die kaaiman wat oppad is na die seun toe. Wanhopig hardloop sy so vinnig na die water as wat sy kan en skree aan haar seun om uit die water te kom.

Met die wat hy sy ma se stem hoor besef hy daar is groot fout en hy draai om en swem so al wat hy kan na die wal toe waar sy ma is.Net toe hy sy ma bereik het die kaaiman hom ingehaal. Vanaf die boot landing gryp die ma haar klein seuntjie aan die arms net toe die kaaiman sy bene beetkry. Die was die begin van ‘n geweldige tou trekkery tussen die twee, ma aan die een kant en kaaiman aan die anderkant.

Die kaaiman was baie sterker as die ma, maar die ma was te lief vir haar kind om te los.

‘n Boer het per toeval verby gery toe hy die ma se geskree hoor. Hy het uit sy bakkie gestorm met sy geweer, aangelê en die kaaiman doodgeskiet..
Wonderbaarlik na weke en weke in die hospitaal het die klein seuntjie OORLEEF.
Sy bene het vreeslike litteken oorgehou van die aanval deur die kaaiman. Op sy arms was daar diep krapwonde waar sy moeder se naels in sy vlees ingegrou het in haar poging om vas te hou aan haar geliefde seun.

Die verslaggewer wat met die mannetjie ‘n onderhoud gevoer het, het na die onderhou gevra of hy hom sy litteken sal wys.

Die seuntjie het sy broekspype opgetrek. Maar toe, met grootse trots sê hy aan die verslaggewer, “Maar kyk na my arms. Ek het net sulke groot littekens op my arms ook. Hulle is daar omdat my ma geweier het om my te laat los.

Ek en jy kan identifiseer met die seuntjie.

Ons het ook littekens. Nee, nie van ‘n kaaiman nie, maar van ‘n pynlike verlede. Sommige van die littekens is baie onooglik en het aan ons diepe verdriet besorg. Maar, sommige van die wonde my vriend is omdat God geweier het om ons te los. Regdeur jou stryd was Hy daar en Hy het geweier om te los en jou vasgehou.

Die Skrif leer ons dat God ons liefhet.

Jy is ‘n kind van God. Hy wil jou beskerm en vir jou in alle opsigte voorsien. Maar soms, sal ons blindelings in ‘n gevaarlike situasie instorm sonder om te weet wat vir ons voorlê. Die swempoel van die lewe is vol gevare en ons vergeet dat die vyand wag om ons aan te val.
Dit is wanneer die tou trekkery begin.

As jy die littekens van Sy liefde op jou arms het wees dankbaar, baie, baie, dankbaar. Hy sal jou nooit laat los nie.

Moet nooit ‘n ander persoon se litteken veroordeel nie want jy weet nooit hoe hy dit opgedoen het nie.

Die Hout Bordjie

‘n Sieklike en verswakte ou man het gaan woon saam met sy seun, skoondogter en vier jaar oue kleinkind in hul huis.
Die ou man se hande het baie gebewe, sy visie was dof en sy tree baie onvas.
Die familie het gewoonlik by die eetkamer tafel geëet wat pragtig gedek was met ‘n mooi tafeldoek en eetgerei. Maar die bejaarde oupa se bewende hande en swak sig het eet baie moeilik gemaak. Die ertjies rol van sy lepel af op die vloer, die rys beland die helfte op die tafel en die ander op die vloer. Wanneer hy die glas melk neem om te drink stort hy gewoonlik ‘n klompie op die tafeldoek soos hy bewe.

Die seun en skoondogter het baie geïrriteerd geraak deur die gemors wat veroorsaak word wanneer oupa eet, die seun sê toe, “Ons sal moet ‘n plan maak met Oupa. Ek het nou genoeg gehad van die gemorste melk op die tafeldoek, raserige etery en die alewige kos op die vloer.”

Die seun en die dogter het toe vir oupa ‘n tafeltjie in die hoek gedek met net die nodigste op wat nie kon vuil smeer of beskadig nie. Daar het oupa maar alleen gesit en eet terwyl die ander hul maaltyd aan die groot tafel geniet. Omdat oupa al so ‘n bord of twee gebreek het is sy kos vir hom opgeskep in ‘n hout bordjie.

Wanneer die familie vir oupa loer onderdeur die ete het hy so nou en dan trane in die oë daar waar hy so alleen sit en eet. Maar steeds was die enigste woorde net woorde van velle kritiek wanneer hy per ongeluk sy vurk laat val of daar kos op die vloer mors.

Die vier jaar oue seuntjie het dit alles in stilte aanskou sonder om ‘n woord te sê.

Een aand voor aand ete merk die pa op dat die seuntjie op die vloer speel met twee ronde hout plankie en skuurpapier.
Liefdevol vra hy sy seun, “Wat is jy besig om te maak seun?” Net so liefdevol antwoord die seuntjie, “Ah, ek maak twee hout bordjies vir Pappa en Mamma om uit te eet vir wanneer ek groot is.” Die seuntjie glimlag en gaan ongesteurde voort met sy werkie.

Die woorde het die twee ouers stomgeslaan en hulle was sprakeloos terwyl die trane oor hul wange vloei. Alhoewel geen woord gespreek is nie het die twee presies geweet wat gedoen moet word.

Die aand neem die man oupa se hand sagkens en lei hom na die groot familie tafel
Vir die res van sy lewe het hy elke ete saam met die gesin geëet aan tafel en nie man of vrou het regtig omgegee as die vurk val of die ertjies uit die lepel rol of die melk op die tafeldoek mors nie. Dit was nie meer belangrik nie.

Ek het geleer dat afgesien van jou verhouding met jou ouers jy hul altyd sal mis wanneer hulle nie meer daar is nie.

Ek het geleer dat al het ek pyn, hoef ek nie een te wees nie

Ek het God Gevra

Ek het God gevra om my slegte gewoontes weg te neem.
God het gesê – Nee.
Dit is nie vir my om dit weg te neem nie, maar vir jou om dit prys te gee.

Ek het God gevra om my gestremde kind heel te maak.
God het gesê – Nee.
Sy gees is heel, sy liggaam is net tydelik.

Ek het God gevra om my geduld te skenk.
God het gesê – Nee.
Geduld is ‘n byproduk van verdrukking;
Dit word nie geskenk nie, maar aangeleer.

Ek het God gevra om my blydskap te gee.
God het gesê – Nee.
Ek gee jou seëninge; Blydskap berus by jou

Ek het God gevra om my pyn te spaar.
God het gesê – Nee.
Lyding neem jou weg van aardse sorge en bring jou nader aan My.

Ek het God gevra om my gees te laat groei.
God het gesê – Nee.
Jou moet by jouself groei!;
Maar Ek sal jou snoei om jou vrugtevol te maak.

Ek het God gevra om my alle dinge te gee sodat ek die lewe kan geniet.
God het gesê – Nee.
Ek sal jou lewe gee sodat jy al die dinge kan geniet.

Ek het God gevra om my te help om ander LIEF te hê soos Hy my lief het.
God het gesê – Ahhhh, uiteindelik begin jy te verstaan.

Die Boom

Ek het ‘n loodgieter gehuur om my te help met die herstel van my ou plaashuis. Dit was sy eerste werksdag op die plaas en alles wat verkeer kon gaan het behoorlik verkeerd gegaan; ‘n pap wiel het gemaak dat hy ‘n uur se werk verloor, sy elektriese boor het gebreek en sy antieke een ton trok het eenvoudig geweier om aan die gang te kom. Ek het hom maar huistoe geneem. Terwyl ons ry het hy in ‘n doodse stille verkeer.

By sy huis aangekom het hy my ingenooi om sy gesin te ontmoet. Terwyl ons aanstap na die voordeur het hy vir ‘n oomblik eers stil gestaan by ‘n klein boompie en die punte van die blare aangeraak. Toe hy die voordeur oopmaak was dit asof hy ‘n wonderbaarlike transformasie ondergaan. Sy gesig het gegloei van blydskap en hy het sy twee klein kinders vasgedruk en sy vrou ‘n soen gegee.
Agterna het hy saam met my na my motor gestap. Ons het verby die boompie geloop en ek kon my nuuskierigheid nie meer bedwing nie.
Ek vra hom toe oor dit wat ek gesien het hy vroeër gedoen het.

“Ah, dit is my bekommernis boom,” het hy geantwoord. “Ek weet ek kan nie help om moeilikheid by die werk te ondervind nie, maar een ding is verseker en dit is dat die moeilikhede nie in die huis hoort saam met my vrou en kinders nie.
So, dus hang ek hulle elke aand maar aan die boompie op wanneer ek by die huis kom en vra God om na die probleme om te sien. Dan in die oggend tel ek hulle weer op. Snaakse ding is,” glimlag hy, “is dat wanneer ek in die oggend uitkom om hulle op te tel is daar nie naastenby meer soveel soos wat ek gisteraand opgehang het nie.”

(Luk 8:14) En wat in die dorings geval het—dit is die wat gehoor het, en hulle gaan weg en word verstik deur die sorge en rykdom en genietinge van die lewe en dra geen ryp vrug nie.

Die Hospitaal Venster

Twee mans, beide van hulle ernstig siek het ‘n kamer gedeel in die hospitaal. Die een man kon elke middag vir ‘n uur regop sit in sy bed om die vog op sy longe te dreineer. Sy bed was langs die kamer se enigste venster. Die ander man moes die heeltyd plat op sy rug lê in die bed. Die mans het ure aaneen gesels oor hul vrouens, kinders, familie, hul huise hul werk, hul betrokkenheid in die weermag en waar hulle oral met vakansie was.

Elke middag wanneer die man in die bed by die venster regop kon sit het hy aan sy kamermaat beskryf wat alles kon sien wat buite aangaan.

Die man in die ander bed het begin te leef vir die uurtjie in die middag, want dit was sy kykie in die wêreld daar buite deur die oë van sy kamermaat. Die beskrywing van kleur en aktiwiteite daar buite het sy dag opgehelder.

Die venster het uitgekyk oor ‘n pragtige meer. Swane en eende het op die water gespeel terwyl die kinders hul klein seilbootjies laat vaar op die water. Jong verliefdes stap hand aan hand tussen die pragtige kleure spel van blomme in die park. In die vêrte kon jy die pragtige horison son met die son wat besig is om sy kop te laat sak agter die stads geboue.

Terwyl die man by die venster aan sy kamermaat al die dinge in die fynste detail beskryf het die man aan die anderkant van die kamer sy oë gesluit en in sy verbeelding die prentjies gevorm soos sy maat dit beskryf.

Een warm somermiddag het die man by die venster ‘n parade wat verby beweeg het aan sy maat beskryf.

Alhoewel die ander man nie die orkes kon hoor nie – kon hy dit sien in sy geestesoog soos sy maat dit in besonderse fyn detail beskryf.

Dae en weke het verby gegaan.

Een oggend, terwyl die dag suster water bring om hulle te bad, tref sy die lewelose liggaam van die man by die venster aan. Hy het rustig in sy slaap gesterf. Sy was baie hartseer en het die hospitaal portiere geroep om die liggaam te verwyder.

Toe die geleentheid hom voordoen het die ander man vir die suster gevra of hulle hom kan skuif na die bed by die venster. Die suster was maar te bly om hom te skuif en nadat sy seker gemaak het hy is gerieflik het sy geloop.

Stadig en met groot moeite en pyn het hy homself opgelig en gestut op een elmboog sodat hy weer sy eerste kykie kan kry na die wêreld daar buite.

Met groot inspanning het hy om so kon draai dat hy by die venster kon uitkyk.

Die venster het uitgekyk op ‘n soliede muur. Die man vra toe aan die suster wat sy oorlede vriend kon besiel het om sulke pragtige tonele daarbuite aan hom te kon beskryf terwyl jy niks behalwe die muur kon sien nie.

Die suster antwoord toe dat die man blind was en dat hy nie eens die muur kon sien nie.

Sy sê toe, “Miskien wou hy jou net bemoedig het.”

Les: Een van die mooiste karakter trekke van liefde is om ander te bemoedig en te vertroos terwyl jyself in pyn verkeer.

Die Perfekte Hart

Hierdie een is spesiaal vir my vriend Chris wat gister nie baie wel gevoel het nie - ek hoop dit gaan gou beter, ek glo jy sal die een kan waardeer. In ons gebede is jy opgedra aan Vader.

Eendag was daar ‘n jongman wat in die middel van die dorp gestaan het en aan almal wat daar verby gegaan het verkondig hoe pragtige hart het hy. ‘n Groot skare het om hom vergader en sy hart bewonder want dit was voorwaar perfek gewees. Daar was nie ‘n merkie op of enige gebrek daaraan nie. Ja, almal het saamgestem dit was die mooiste hart wat hulle nog ooit gesien het. Die jongman was baie trots en het net nog meer gespog oor sy pragtige hart.

Skielik, verskyn daar ‘n ou man wat sy pad deur die skare moes forseer om voor by die jongman uit te kom. “Jongman, maar jou hart is nie naastenby so mooi soos myne nie.” Roep die ou man uit. Die skare en die jongman kyk na die ou man se hart. Dit het baie sterk geklop maar was vol littekens, dit het plekke gehad waar stukke verwyder is en ander stukke ingelas is maar hulle het nie perfek gepas in die openinge nie en daar was verskeie rowwe kante. Inteendeel, was daar plekke waar daar diep skeure was waar die stukke skoon weg is.

Die skare staar – hoe kan hy sê sy hart is mooier as die jongman sin, wonder hulle? Die jongman kyk na die ou man se hart en sien die toestand daarvan en bars uit van die lag. “Oubaas, jy maak seker ‘n grap.” sê hy. “Vergelyk jou hart met myne, myne is perfek en joune is vol littekens en skeure, hoe kan jy die twee eens vergelyk met mekaar.”

“Ja,” sê die ou man, “Joune lyk perfek, maar ek sal nooit myne met jou hart verruil nie. Jy sien seun, elke litteken verteenwoordig ‘n persoon vir wie ek my liefde gegee het – ek skeur ‘n stukkie van my hart uit en gee dit aan hulle. Gereeld gee hulle ‘n stukkie van hulle hart aan my wat pas in die opening wat ek uitgeskeur het vir hulle, maar omdat die stukkies nie altyd perfek pas nie is die kante maar soms rof, maar dit vertroetel ek want hulle herinner my aan die liefde wat ons gedeel het. Party keer het ek ‘n stukkie van my hart weggegee maar die ander persoon het nie ‘n stukkie van sy hart teruggegee in ruil nie. Dit is die oop skeure – om liefde te gee is om ‘n kans te waag.

Alhoewel die oop skeure pynlik is, bly hulle oop, om my te herinner aan die liefde wat ek het vir die mense en ek bly steeds hoop dat hulle eendag sal terugkeer om die skeure te vul. Kan jy nou sien wat werklike skoonheid is jongman?”

Die jongman staan baie stil met trane wat afloop oor sy wange. Hy stap na die ou man toe, steek sy hand in sy perfekte pragtige hart en skeur ‘n stuk uit. Hy bied dit aan vir die ou man met bewende hande. Die ou man neem sy aanbieding aan en neem ‘n stuk van sy ou verflenterde hart en plaas dit in die wond van die jongman se hart. Dit pas, maar nie perfek nie omdat daar ‘n paar rowwe kante is. Die jongman kyk na sy hart, nie meer so perfek nie maar baie mooier as ooit tevore aangesien die liefde van die ou man se hart daardeur vloei. Hulle omhels mekaar en stap weg sy aan sy.

Hoe hartseer is dit tog nie om deur die lewe te gaan met ‘n perfekte hart wat nog geensins aangeraak is nie.
(1Kor 13:13) En nou bly geloof, hoop, liefde—hierdie drie; maar die grootste hiervan is die liefde

Groot Voete en Groot Hart

Dit was ‘n buitengewone warm somersdag gewees. Dit het gelyk of almal verligting soek van die hitte op een of ander manier. Die roomys stalletjie was, in die hitte, die natuurlike stop plek vir ‘n ieder en ‘n elk.

‘n Klein meisietjie, wat haar geldjies styf vashou in haar hand, stap die roomys winkel binne. Voordat sy nog ‘n woord kon uiter jaag die winkel assistant haar uit om die teken buite op die deur te gaan lees en buite te bly totdat sy skoene aan haar voete het. Baie verleë en hartseer het sy stadig die roomys winkel verlaat terwyl ‘n groot man haar agtervolg uit die winkel.

Hy hou haar dop terwyl sy buite die winkel staan en die teken lees: “Geen kaal voete toegelaat nie”. Die traantjies het oor haar wangetjies begin rol terwyl sy wegstap van die winkel af. Dien groot man roep na haar om terug te kom. Terwyl hy op die sypaadjie sit trek hy sy paar no 14 skoene uit en sit hulle voor die meisietjie neer en sê: “Hier, klim in hulle in, ek weet jy sal nie met hulle kan loop nie, maar as jy met hulle so sleep sleep loop kan jy jou roomys gaan koop.”

Met die tel hy die meisietjie op en sit haar voete binne in sy skoene. “Vat jou tyd,” sê hy, “ek raak moeg om die hele tyd met my groot skoene te loop en dit sal lekker wees om net hier te sit en rus terwyl ek my roomys eet.” Niemand kon die meisietjie se glinsterende oë mis terwyl sy met die vreeslike groot skoene die winkel binne skuifel tot by die toonbank en haar roomys bestel nie.

Ja, hy was verseker ‘n groot man. Groot maag, groot skoene maar die meeste van als ‘n groot hart.

Die Beursie

Terwyl ek een koue winters middag huistoe stap, tel ek ‘n beursie op wat iemand verloor het. Ek het die beursie oopgemaak om te kyk of daar enige identifikasie dokumente binne is wat die eienaar sou identifiseer. Maar in die beursie was daar slegs drie dollar en ‘n vervrommelde brief wat lyk asof dit al donkie jare in die beursie is.

Die koevert was al erg verslete en al wat leesbaar was is die versender se adres. Ek het begin om die briefie oop te maak in die hoop dat daar dalk ‘n leidraad sal wees oor die eienaar. Toe merk ek die datum van die brief op – 1924. Die brief is ongeveer sestig jaar gelede geskryf.

Dit was geskryf in die pragtige handskrif van ‘n vrou op poeier blou papier met ‘n klein blommetjie in die linkerkantste hoek. Dit was ‘n “Jammer Jannie” brief wat die ontvanger, wie se naam Michael is, vertel dat sy hom nie meer kan sien nie omdat haar ma haar belet het Maar ondank dit sal sy altyd vir hom lief bly.

Die brief is geteken deur, Hannah.

Dit was ‘n pragtige brief maar daar was geen ander besonderhede behalwe die naam, Michael, waarmee die eienaar identifiseer kon word nie. Miskien as ek navrae skakel kan die operateur vir my ‘n telefoon nommer gee van die versender se adres.

“Mevrou,” het ek begin, “ek weet dit is ‘n baie snaakse versoek. Ek is eintlik opsoek na die eienaar van ‘n beursie wat ek opgetel het. Kan jy dalk vir my sê of daar ‘n telefoon nommer is vir die adres wat agterop die koevert is?”

Sy het voorgestel dat ek met die toesighouer moet praat, wat vir ‘n oomblik gehuiwer het en my toe meedeel, “Wel, daar is ‘n telefoon nommer gelys vir die adres wat jy het, maar ek mag dit ongelukkig nie vir jou gee nie.” As ‘n welwillendheid sal sy die mense kontak en aan hulle my hele storie verduidelik en aan hulle vra of hulle met my wil praat. Ek het ‘n paar minute aangehou en toe is sy terug op die lyn.”Die mense is bereid om met jou te praat.”

Ek vra die vrou wat die telefoon geantwoord het of sy iemand ken met die naam Hannah. Sy antwoord, “Genade! Ons het die huis gekoop by mense wat ‘n dogter gehad het wie se naam Hannah was, maar dit was al dertig jaar gelede!”

“Het jy enige idee waarheen die mense kon getrek het of waar hulle hul nou bevind?” vra ek.

“Ek onthou dat Hannah so paar jaar gelede haar ma in ‘n ouetehuis geplaas het,” antwoord die vrou. “Miskien as jy hulle kontak kan hulle dalk die dogter vir jou opspoor.”

Sy het my die nommer van die ouetehuis gegee en ek het hulle geskakel. Hulle het my meegedeel dat die ou dame reeds ‘n aantal jare gelede oorlede is maar dat hulle wel ‘n telefoon nommer het van waar die dogter haar mag bevind.

Ek het hulle bedank en die nommer geskakel. Die dame wat geantwoord het verduidelik dat Hannah nou self in ‘n ouetehuis bly.

Die hele affêre is dom het ek by myself gedink. Hoekom doen ek soveel moeite vir ‘n beursie wat maar net drie dollar in het en ‘n brief wat amper sestig jaar oud is?

Nietemin, ek het die ouetehuis gebel waar Hannah veronderstel is om in te bly en die wat wat geantwoord het, het bevestig dat Hannah wel in die ouetehuis is.
Alhoewel dit alreeds 10nm was, het ek gevra of ek daar kan omkom om haar te sien. “Wel,” sê hy aarselend, “as jy die kans wil waag, sy kan dalk steeds in die sitkamer televisie kyk.”

Ek bedank hom en is dadelik in my motor na die ouetehuis. Die nag suster en ‘n wag ontmoet my by die deur. Ons is op met die hysbak na die derde vloer toe van die groot gebou. In die sitkamer stel die suster my voor aan Hannah.

Sy was ‘n pragtige ou dame met silwer grys hare, ‘n warm glimlag en steeds ‘n vonkel in die oog.

Ek vertel haar toe van die beursie wat ek opgetel het en toon aan haar die brief wat binne die beursie was. Die oomblik toe sy die poeierblou koevertjie sien haal sy diep asem en sê, “Jong man, die brief is die laaste kontak wat ek ooit met Michael gehad het.”

Vir ‘n oomblik kyk sy weg, diep in gedagte en sê toe saggies, “Ek het hom baie lief gehad. Maar ek was toe net sestien jaar oud en my ma het gevoel ek was te jonk. Ah, hy was so aantreklik. Hy het baie gelyk soos die akteur Sean Connery.”

“Ja,” gaan sy voort. “Michael Goldstein was ‘n wonderlike persoon. As jy hom in die hande kry, sê aan hom dat ek nog gereeld aan hom dink. En,” sy aarsel vir ‘n oomblik en byt haar lip, “vertel hom dat ek steeds lief is vir hom,” sê sy glimlaggend terwyl die trane opwel in haar oë, “ek het nooit getrou nie. Ek skat niemand kon kers vashou by Michael nie.”

Ek het Hannah bedank en totsien gesê. Ek het die huisbak geneem na die grondvloer en terwyl ek by die deur staan vra die wag vir my, “Kon die ou dame jou toe help?”

Ek vertel hom dat ek darem nou weer ‘n leidraad het. “Ten minste het ek nou ‘n van ook. Maar ek dink ek sal die sakie nou maar eers daar laat. Ek het vandag omtrent die hele dag spandeer om die eienaar van die beursie op te spoor.”

Ek het die beursie uitgehaal, dit was ‘n eenvoudige bruin leer beursie met rooi omranding. Toe die wag die beursie sien, sê hy, “Haai, wag ‘n oomblik! Dit is Mnr Goldstein se beursie. Ek sal dit enige plek herken met daardie helder rooi omranding. Hy verloor gereeld sy beursie. Ek het dat al ten minste seker drie keer in die gang opgetel.”

“Wie is Mnr Goldstein?” vra ek terwyl ek voel hoe my hande bewe.

“Hy is een van die oudstryders op die agste vloer. Dit is verseker sy beursie daardie. Hy moes dit seker verloor het op een van sy uitstappies.”

Ek bedank die wag en haas my terug na die suster se kantoor. Ek vertel aan haar wat die wag my meegedeel het. Ons is terug na die hysbak en op na die agste vloer. Ek het gebid dat Mnr Goldstein nog op sal wees.

Op die agste vloer het die suster gesê, “Ek dink hy is seker nog in die sitkamer. Hy hou daarvan om in die aand te lees. Hy is ‘n dierbare ou man.”

Ons is na die enigste vertrek waar daar nog ‘n lig brand en daar was ‘n man besig om boek te lees. Die suster stap oor na hom toe en vta aan hom of hy dalk sy beursie verloor het. Mnr Goldstein het verras opgekyk, sy hand in sy agtersak gedruk en gesê, “Ai, ja dis alweer weg!”

“Hierdie gawe man het ‘n beursie opgetel en ons het gewonder of dit dalk jou beursie is?”

Ek oorhandig die beursie aan Mnr Goldstein en die oomblik toe hy dit sien glimlag hy van verligting en sê, “Ja, dit is hy! Dit moes seker vanmiddag uit my sak geval het terwyl ek gaan stap het. Ek wil jou graag ‘n beloning gee.”

“Nee, dankie,” sê ek. “Maar daar is iets wat ek jou moet vertel. Ek het die briefie in jou beursie gelees in die hoop om uit te vind wie is die eienaar van die beursie.”

Die glimlag op sy gesig is eensklaps weg. “Jy het die brief gelees?”

“Nie alleen het ek die brief gelees nie, maar ek dink ek weet ook waar is Hannah.”

Hy word skielik bleek. “Hannah? Jy weet waar sy is? Hoe gaan dit met haar? Is sy steeds so mooi soos sy was? Asseblief, asseblief, vertel my,” het hy gepleit.

“Dit gaan goed met haar …. en steeds nog net so mooi.” Fluister ek saggies.

Die ou man het het geblom in afwagting en gevra, “Kan jy my vertel waar sy is? Ek sal haar graag môre wil bel.” Hy gryp my aan die hand en sê, “Weet jy jong man, ek was so verlief op haar gewees, dat toe ek die brief kry het my lewe letterlik op gehou. Ek het nooit getrou nie. Ek skat dat ek haar nog al die tyd lief gehad het.”

“Mnr Goldstein,” sê ek, “Kom saam met my.”

Ons het die hysbak geneem af na die derde vloer. Die gang was redelik donker behalwe vir die paar nag diensliggies wat gebrand het wat gelei het na die sitkamer waar Hannah nog televisie gekyk het. Die suster het na Hannah gestap.

“Hannah,” het sy saggies gevra en gewys na Michael, wat langs my in die deur gestaan het. “Ken jy die man?”

Sy het haar bril so bietjie verskuif, vir ‘n oomblik gekyk, maar nie ‘n woord gesê nie.
Mishael het saggies gesê, amper gefluister, “Hannah, dis ek Michael. Onthou jy my nog?”

Sy snak na haar asem, “Michael! Ek glo dit nie! Michael! Dit is jy! My Michael!” Hy het stadig oorgestap na haar en haar omhels in sy arms. Die suster en ek het die vertrek verlaat terwyl die trane vrylik oor ons wange stroom.

“Sien,” sê ek. “Sien hoe Vader werk! As dit bedoel is om so te wees dan sal dit so wees.”

Sowat drie weke later kry ek by my kantoor ‘n oproep van die ouetehuis af. “Sal jy Sondag kan wegkom om ‘n troue by te woon? Michael en Hannah gaan trou!”

Dit was ‘n pragtige troue met al die bejaardes opgetooi vir die feesvieringe. Hannah het ‘n ligte beige rok aangehad en het pragtig gelyk. Michael het ‘n donker blou pak aangehad en het baie statig gelyk.
Hulle het my hul strooijonker gemaak.

Die ouetehuis het aan hulle hul eie kamer gegee en as jy nog nie ‘n 76 jarige bruid en 79 jarige bruidegom gesien het wat hulle soos tieners gedra het nie moes jy die paartjie gesien het.

‘n Perfekte einde vir ‘n liefdes verhouding wat amper 60 jaar geduur het

Deel 2

Nou ja, dit was nou lank genoeg gewag vir Deel 2.
As daar mense is wat mooi stukkies het wat ons hier kan plaas, stuur dit asseblief aan sodat ons dit met almal kan deel.
Maak seker dat daar nie kopiereg op die stukkies is nie aangesien ons nie graag ander mense wil kwaad maak of dit laat lyk of ons hulle werk gaps nie.

Deel 1

Hierdie was die laaste aflewering van Deel 1. Ek hoop die lesers het dit geniet en dat u geestelik verryk het.
Vir die wat belangstel die Inspirasie Stukkies is opgeneem in 'n boekie en as u belangstel kan ek die elektronies boekie vir u epos. Stuur slegs vir my epos met jou adres of los 'n boodskap onder kommentaar en ek sal vir u 'n kopie stuur.

Binee die volgende week sal ek begin met die plasing van Inspirasie Stukkies Deel 2.
Ek hoop van harte dat u dit net soveel gaan geniet.

Die verhaal van die man op die skip

DAAR is die verhaal van die suinige man wat elke moontlik rand gespaar het vir 'n bootreis na Amerika. Hy het uiteindelik net genoeg geld gehad om sy kaartjie te betaal.

Gedurende die reis het hy verlangend gekyk hoe die ander passasiers by die groot kostafels aansit. Hy moes maar met brood en beskuitjies tevrede wees want hy het net genoeg geld gehad om sy kaartjie te betaal nie.

Na twee weke kom die groot passasierskip uiteindelik by sy bestemming aan. Een van die skeepsoffisiere vra toe aan die man of hulle hom dalk aanstoot gegee het omdat hy nie sy maaltye geëet het nie.

"O nee," het die man geantwoord, "ek het net genoeg geld gehad vir my kaartjie. Ek het nie geld gehad om vir die maaltye in die eetkamers te betaal nie."

Die skeepsoffisier het die man verbaas aangekyk en gesê:

"Meneer, ek is so jammer. Jou maaltye was by jou kaartjie ingesluit!"

So lewe baie Christene op brood en beskuitjies wanneer God se beste al die tyd vir hulle beskikbaar is. Hulle ken nie die terme van die kontrak, hulle Verbond met Vader nie.
Hulle besef nie wat hulle alles ge-erf het nie, hulle weet nie van al die beloftes nie en ook nie dat God self belowe dat Hy sy verborgenhede aan ons sal openbaar nie.

So gaan die volk ten gronde weens ‘n gebrek aan kennis en lei hulle onnodig honger terwyl Vader gereedstaan om hulle te voed in die volheid van Sy oorvloed.

Boodskap uit die hart:

“Mensekind. Ek ken jou al baie lank, en ek ken jou baie goed. Ek
is die Liefde wat binne jou woon. Wanneer jy Liefde voel, dan is
ek in jou en by jou. Ek is Liefde en bestaan vir ewig, en ek het
jou al geken lank voordat jy op die aarde gebore is. Uit Liefde
wat volmaak is, en veel groter is as wat jy nou kan begryp, is jy
geskape. Liefde bring altyd meer liefde voort, daarom is jy
geskape as ‘n kosbare kind waarin Liefde kan leef, meer kan
word, en waarvandaan meer liefde uitgestraal kan word. Liefde is
skeppend, en skep met volmaakte wysheid. Liefde kan net goed
voortbring, daarom is jou uiteindelike doel goed. Jy is geskape
met ‘n hoër doel, jy het ‘n belangrike roeping om te vervul vanuit
die perspektief van die ewigheid.
Jy het al baie dinge hier in die leerskool van die aarde ondervind.
Baie dinge wat jou soms gelukkig en soms baie ongelukkig
gemaak het. Ek weet van alles, van elke gevoel, elke gedagte en
elke optrede. Ek weet van die swaar, ek weet van jou pyn en
hartseer. Om Liefde waarlik te leer ken, moes jy tydelik ook die
teenoorgestelde van liefde ervaar. Om waarlik ‘n vrye kind van
die Liefde te word, kry jy die kans om self te kies. Op die aarde
laat ek twee pole toe, Lig en liefde, en my teenoorgestelde, wat
duisternis, oordeel, haat en vrees is. Hier kry jy kans om alles te
ervaar en self te kies. Ek vra jou om na my te kom. Kies liefde,
en jy kies lewe. Jy kan my nie sien nie, maar jy kan my in jou
hart, in jou emosies voel wanneer jy sagmoedig is. Jy kan my in
jou hart hoor wanneer jy baie stil is en met jou hart luister.
Jy kan liefde ervaar en vergroot in jou hart wanneer jy jou naaste
help. ‘n Liefdevolle gebaar van hulp of ondersteuning aan
diegene wat om jou is en oor jou pad kom, is die beste manier
om liefde binne jouself op te wek.
Daar is ‘n eevoudige gebod gegee wat jou sal lei op die pad na
jou saligwording. Ek is die enigste Vader van alles wat bestaan,
en vir My moet jy liefhê met jou hele hart en jou hele siel en jou
hele verstand. En jy moet jou naaste liefhê soos jouself.
Jy moet niemand of niks anders aanbid en aanroep nie, maar
slegs vir My. Tog is daar baie wat ander gode aanbid,
selfgemaakte wêreldse gode in hul soeke na eie mag.
Wanneer daar hoogmoed, selfsug, oneerlikheid, onreg,
verknogtheid aan die aardse besittings en aan aardse genot in
jou is, kan Ek nie in My volmaaktheid en volheid by jou wees nie.
Wanneer sagmoedigheid, nederigheid, verdraagsaamheid,
geduld, opregtheid, mededeelsaamheid en regverdigheid in jou
is, dan kan Ek in My volmaaktheid en volheid in jou en by jou
wees. Hoe meer liefde jy dan in jou hart het en gee, hoe meer sal
jy ontvang.
Maak jou hart en gemoed skoon van dit wat jou weghou van
liefde af. Jou ingebore kompas, jou gewete, sal vir jou aandui
wat jy moet regstel, oorweeg net alle aspekte van jou lewe baie
mooi, en meet dit aan My gebod. Jy het ‘n baie groot geskenk
ontvang, groter as wat jy nou kan besef. Jy het die geleentheid
om volwaardig My kind te wees, om te deel in alles wat Ek het.
Ek is die liefde wat elke sel in jou liggaam aan die lewe hou, Ek
is die Liefde waaruit jou kosbare siel voortgespruit het, en Ek gee
hierdie geskenk van lewe aan jou. Neem dit in liefde aan, soos
wat ek dit in Liefde gee.
Ek deurdring alles.
Ek is baie naby aan jou. Ek is die Een wat in jou hart, jou diepe
emosionele wese is. Ek is die Een wat nou deur jou oë na die
wêreld kyk. Ek is oneindig lief vir jou met My volmaakte liefde, en
niks sal dit ooit verander nie.”
Amen

Met dank aan my vriend Ernst