Trevor en Eckhard was eendag op reis met ’n baie modderige paadjie tussen die twee klein dorpies. Die reënbui wat vanoggend begin het sak steeds uit maar terwyl die twee hul bes doen om die meeste modder te vermy en die nattigheid van hul lywe weg te hou geniet hulle mekaar se geselskap.
Hulle het beide hulself afgesonder om die Woord van God te bestudeer en te getuig sovêr as wat hul reise hul neem.
Om ’n draai kom hulle ’n pragtige meisie teë wat geklee is in die mooiste tabberd wat poog om aan die oorkant van die modderige pad te kom sonder om haar pragtige tabberd te bemors met die modder.
“Kom meisie,” sê Trevor en tel haar op in sy arms en dra haar oor die modderige pad.
Eckhard het nie weer ’n woord verder gesê totdat hulle die aand ’n klein maar gesellige herberg aan die voet van die berge bereik het nie. Hy kom homself nie langer inhou nie.
“Ons afgesonderdes kom nie naby aan die teenoorgestelde geslag nie,” se Eckhard, “veral nie mooi, pragtige jong meisies soos die een van vroeër nie.
Dit is gevaarlik en kan mens in die versoeking lei.
Hoekom het jy dit gedoen?”
“Ek het die meisie daar aan die oorkant van die pad gelos,” sê Trevor, “dra jy haar steeds?”
Die een wat haar oor die modderige pad gehelp het, het dit gedoen omdat hy wou help. Hy was spontaan en het dit gedoen uit die goedheid van sy hart sonder dat daar wellustige bedoelings betrokke was.
Die ander een is die wat die wellustige gedagtes gekoester het en haar steeds in sy gedagtes dra.
Liefde word betoon in ’n gees van opregtheid sonder bybedoeling en sonder om vergoeding of iets in ruil terug te verwag.
No comments:
Post a Comment