’n Klein seuntjie het sy Saterdag oggend spandeer deur heerlik te speel in sy sandput. Hy het by hom gehad sy trommeltjie met karretjies en vragmotortjies, sy plastiek emmertjie en blink rooi plastiek grafie. In die proses om paadjies en tonnels te maak in die sagte sand ontdek hy ’n groot rots in die middel van die sandput.
Die knapie het om die rots uitgegrou en kon dit regkry om die rots los te uit die grond. Met baie moeite het hy die rots gestoot en gerol deur die sandput met sy klein voetjies. Die knapie was maar baie klein en tingerig en die rots ’n regte knewel. Toe die seuntjie, na ’n lang gesukkel, die rots uiteindelik by die rand van die sandput kry, kom hy agter dat hy nie die groot rots kan oplig en oor die rand van die sandput gestoot kan kry nie.
Vasbeslote, het die klein knapie gestoot en gelig maar elke keer net soos hy dink dat hy vordering maak dan rol die rots sywaarts en terug in die sandput.
Die klein seuntjie het gekreun en gesteun en sy beste probeer maar sy enigste beloning was dat die rots weer terugrol en sy tenger vingertjies vasdruk en knyp.
Uiteindelik het hy in trane uitgebars van frustrasie. Die heel tyd het die seuntjie se vader hom dopgehou deur die venster vanuit die sitkamer terwyl die hele drama met die rots ontvou. Die oomblik toe die trane rol val ’n groot skaduwee oor die seuntjie in sy sandput. Dit was die seuntjie se vader.
Sag maar tog ferm sê hy, “Seun, hoekom het jy nie al die krag tot jou beskikking gebruik nie?”
Mismoedig snik die seuntjie, “Maar ek het Pappa, ek het! Ek het al my kragte gebruik wat ek het!”
“Nee, seun,” korrigeer sy vader liefdevol. “Jy het nie al jou kragte tot jou beskikking gebruik nie. Jy het nie vir my gevra nie.”
Met die buk sy vader af, tel die rots op en verwyder dit uit die sandput.
No comments:
Post a Comment