Eendag, terwyl ek nog ‘n groentjie in die hoërskool was sien ek ‘n kind wat ook in die graad 8 groep van ons skool is, huistoe loop. Sy naam was Kallie. Dit het gelyk of hy al sy skoolboeke huistoe gedra het. Ek het by myself gedink, “Waarom sal iemand al sy skoolboeke op ‘n Vrydag saam dra huistoe? Hy moet verseker ‘n ‘nerd’ wees.” Ek kon maar net my kop skud vir die ou en aangaan. Ek self het ‘n vol naweek gehad wat voorlê, ‘n partytjie vanaand en ‘n lekker game rugby môre middag.
Terwyl ek so aanstrompel huistoe sien ek ‘n groepie seuns aanstorm op Kallie. In die hardloop stamp hulle hom onderste bo en jy sien net boeke trek die wêreld vol trek. Met die stamp hulle sy bril af en die val ‘n goeie 3 meter van hom af in die lang grasse. Hy het opgekyk na die klomp en ek het die verskriklike hartseer in sy oë opgemerk. My hart het gebloei vir hom. Ek draf toe vinnig oor na hom terwyl hy rondkruip opsoek na sy bril, daar was trane in sy oë. Terwyl ek sy bril vir hom aangee, sê ek, “Daardie ouens is sommer simpel, plaas laat hulle vir hulself ‘n stokperdjie kry.” Hy het na my gekyk en gesê, “Haai, baie dankie man!” Daar was ‘n groot glimlag op sy gesig en jy kon sien dit spreek van opregte waardering. Ek het hom gehelp om sy boeke op te tel en gevra waar hulle woon. Dit blyk toe dat hulle sommer baie naby aan ons bly en ek vra hom toe hoekom ek hom nog nooit gesien het nie. Hy sê dat hy voorheen in ‘n privaat skool was. Nou, die privaat skool klomp was glad nie maats met ons ander wat in die staatskool was nie. Ons het die heelpad huistoe lekker geloop en gesels terwyl ek hom gehelp het om sy boeke te dra. Die Kallie was toe glad nie so ‘n onaardige ou nie en ek het hom genooi om die naweek saam met ons te kom rugby speel wat hy met ope arms verwelkom het. Ons het die hele naweek saam deurgebring en hoe meer ek met Kallie te doen gehad het hoe meer het ek van hom gehou en my vriende ook.
Maandag oggend het aangebreek en daar was Kallie weer met daardie vreeslike stapel boeke van hom oppad skool toe. Ek het saam met hom gestap en opgemerk, “jy gaan ‘n vreeslike paar mussels bou met die boeke wat jy so dra.” Kallie het net gelag en die helfte van die boeke in my arms gestop.
Oor die volgende vier jaar het ek en Kallie die beste van maats geword. Toe ons seniors is het ons begin dink aan universiteit toe gaan. Kallie het besluit op Pretoria en ek op Bloemfontein. Ek het geweet dat ons altyd vriende sal wees en bly ongeag die afstand tussen ons. Hy wou gaan leer vir ‘n dokter en ek gaan besigheids studies doen met die sport beurs wat ek ontvang het. Kallie was die top presteerder van die seniors en ek het hom baie geterg dat hy ‘n regte ‘nerd’ is. Hy moes ‘n toespraak voorberei vir ons seniors se afskeid. Ek was so bly dit was nie ek wat die toespraak moes lewer daar op die verhoog voor al die mense nie.
By ons afskeids funksie het ek vir Kallie gesien en hy het goed gelyk. Hy was nou een van daai ouens wat sy plek gevind het in die hoërskool en baie goed gevaar het met alles wat hy aangepak het. Hy het die meeste dates gehad met die meisies en die meisies het gevrek oor hom. Man! Soms was ek maar baie jaloers gewees.
Vandag was een van daardie dae, ek kon sien dat Kallie vreeslik op sy senuwees was oor sy toespraak, ek het nader gestap en hom ‘n goedige klop op die skouer gegee en gesê, “Haai pal, moenie worry, jy kan dit doen en goed ook!” Hy het na my gekyk met een van daardie opregte waarderings kyke en net geglimlag.
“Dankie,” het hy gesê toe hy sy toespraak begin en eers sy keel so bietjie skoongemaak: “Afskeid is ‘n tyd om dankie te sê aan die wat jou deur die swaarkry jare gehelp en gedra het. Jou ouers, jou onderwysers, jou broers en susters, miskien ‘n afrigter….. maar meestal jou vriende. Ek is hier om aan julle te vertel dat om vir iemand ‘n vriend te wees die grootste geskenk is wat jy aan so iemand kan gee. Ek gaan vir julle ‘n storie vertel.” Ek het net in ongeloof na my vriend gestaar terwyl hy die storie vertel van hoe ek en hy die eerste dag ontmoet het. Hy was van plan daardie naweek selfmoord te pleeg. Hy het vertel hoe hy sy skool kas en lessenaar leeggemaak het en alles huistoe geneem het sodat dit nie vir sy ma nodig sou wees om sy goed by die skool te gaan haal na sy dood nie.
Hy het intens na my gekyk met ‘n klein glimlag en voort gegaan, “Gelukkig, is ek gered. My vriend het my gered daarvan om iets baie onbesonne aan te vang.” Ek het ‘n snak na asems gehoor terwyl die gewilde jongman die gehoor vertel het van die swakste oomblik in sy lewe. Ek het sy moeder en vader vir my sien glimlag met daardie selfde dankbaarheid in hul oë. Tot op daardie oomblik kon ek nooit die diepe dankbaarheid van hulle verstaan nie.
Moet nooit die krag van jou aksies onderskat nie. Met slegs een klein gebaartjie kan jy iemand se hele lewe verander. God plaas almal van ons op mekaar se lewenspad om hul lewens op een of ander manier te raak. Soek vir God in ander.
(Heb 13:16) Vergeet die weldadigheid en mededeelsaamheid nie, want God het ‘n welbehae aan sulke offers.
Terwyl ek so aanstrompel huistoe sien ek ‘n groepie seuns aanstorm op Kallie. In die hardloop stamp hulle hom onderste bo en jy sien net boeke trek die wêreld vol trek. Met die stamp hulle sy bril af en die val ‘n goeie 3 meter van hom af in die lang grasse. Hy het opgekyk na die klomp en ek het die verskriklike hartseer in sy oë opgemerk. My hart het gebloei vir hom. Ek draf toe vinnig oor na hom terwyl hy rondkruip opsoek na sy bril, daar was trane in sy oë. Terwyl ek sy bril vir hom aangee, sê ek, “Daardie ouens is sommer simpel, plaas laat hulle vir hulself ‘n stokperdjie kry.” Hy het na my gekyk en gesê, “Haai, baie dankie man!” Daar was ‘n groot glimlag op sy gesig en jy kon sien dit spreek van opregte waardering. Ek het hom gehelp om sy boeke op te tel en gevra waar hulle woon. Dit blyk toe dat hulle sommer baie naby aan ons bly en ek vra hom toe hoekom ek hom nog nooit gesien het nie. Hy sê dat hy voorheen in ‘n privaat skool was. Nou, die privaat skool klomp was glad nie maats met ons ander wat in die staatskool was nie. Ons het die heelpad huistoe lekker geloop en gesels terwyl ek hom gehelp het om sy boeke te dra. Die Kallie was toe glad nie so ‘n onaardige ou nie en ek het hom genooi om die naweek saam met ons te kom rugby speel wat hy met ope arms verwelkom het. Ons het die hele naweek saam deurgebring en hoe meer ek met Kallie te doen gehad het hoe meer het ek van hom gehou en my vriende ook.
Maandag oggend het aangebreek en daar was Kallie weer met daardie vreeslike stapel boeke van hom oppad skool toe. Ek het saam met hom gestap en opgemerk, “jy gaan ‘n vreeslike paar mussels bou met die boeke wat jy so dra.” Kallie het net gelag en die helfte van die boeke in my arms gestop.
Oor die volgende vier jaar het ek en Kallie die beste van maats geword. Toe ons seniors is het ons begin dink aan universiteit toe gaan. Kallie het besluit op Pretoria en ek op Bloemfontein. Ek het geweet dat ons altyd vriende sal wees en bly ongeag die afstand tussen ons. Hy wou gaan leer vir ‘n dokter en ek gaan besigheids studies doen met die sport beurs wat ek ontvang het. Kallie was die top presteerder van die seniors en ek het hom baie geterg dat hy ‘n regte ‘nerd’ is. Hy moes ‘n toespraak voorberei vir ons seniors se afskeid. Ek was so bly dit was nie ek wat die toespraak moes lewer daar op die verhoog voor al die mense nie.
By ons afskeids funksie het ek vir Kallie gesien en hy het goed gelyk. Hy was nou een van daai ouens wat sy plek gevind het in die hoërskool en baie goed gevaar het met alles wat hy aangepak het. Hy het die meeste dates gehad met die meisies en die meisies het gevrek oor hom. Man! Soms was ek maar baie jaloers gewees.
Vandag was een van daardie dae, ek kon sien dat Kallie vreeslik op sy senuwees was oor sy toespraak, ek het nader gestap en hom ‘n goedige klop op die skouer gegee en gesê, “Haai pal, moenie worry, jy kan dit doen en goed ook!” Hy het na my gekyk met een van daardie opregte waarderings kyke en net geglimlag.
“Dankie,” het hy gesê toe hy sy toespraak begin en eers sy keel so bietjie skoongemaak: “Afskeid is ‘n tyd om dankie te sê aan die wat jou deur die swaarkry jare gehelp en gedra het. Jou ouers, jou onderwysers, jou broers en susters, miskien ‘n afrigter….. maar meestal jou vriende. Ek is hier om aan julle te vertel dat om vir iemand ‘n vriend te wees die grootste geskenk is wat jy aan so iemand kan gee. Ek gaan vir julle ‘n storie vertel.” Ek het net in ongeloof na my vriend gestaar terwyl hy die storie vertel van hoe ek en hy die eerste dag ontmoet het. Hy was van plan daardie naweek selfmoord te pleeg. Hy het vertel hoe hy sy skool kas en lessenaar leeggemaak het en alles huistoe geneem het sodat dit nie vir sy ma nodig sou wees om sy goed by die skool te gaan haal na sy dood nie.
Hy het intens na my gekyk met ‘n klein glimlag en voort gegaan, “Gelukkig, is ek gered. My vriend het my gered daarvan om iets baie onbesonne aan te vang.” Ek het ‘n snak na asems gehoor terwyl die gewilde jongman die gehoor vertel het van die swakste oomblik in sy lewe. Ek het sy moeder en vader vir my sien glimlag met daardie selfde dankbaarheid in hul oë. Tot op daardie oomblik kon ek nooit die diepe dankbaarheid van hulle verstaan nie.
Moet nooit die krag van jou aksies onderskat nie. Met slegs een klein gebaartjie kan jy iemand se hele lewe verander. God plaas almal van ons op mekaar se lewenspad om hul lewens op een of ander manier te raak. Soek vir God in ander.
(Heb 13:16) Vergeet die weldadigheid en mededeelsaamheid nie, want God het ‘n welbehae aan sulke offers.
No comments:
Post a Comment