Die Saadjie

Eendag lank, lank gelede was daar ‘n saadjie maar omdat dit ‘n klein enkel saadjie was, het niemand enige notisie geneem van die saadjie nie. Aangegryp deur ‘n gevoel van minderwaardigheid het die saadjie sy hele bestaan as onbelangrik beskou en heeltemal moed opgegee.

Maar eendag het die wind hom opgetel en genadeloos in ‘n oop veld onder die felle son geslinger. Die saadjie was verward, waarom sou die wind so iets aan hom gedoen het. Maar in plaas van antwoorde het hy net reënbuie en velle sonskyn ervaar in die oop veld.

Die dae het weke geword, die weke maande en die maande jare. Jare na die wind incident sien hy ‘n reisiger wat langs hom sit. “Dankie, tog vir dié. Ek het regtig die rus nodig,” hoor die saadjie die reisiger sê.

“Waarvan praat jy,?” vra die saadjie aan die reisiger wat hier teenaan hom sit. Hy het gedink die reisiger dryf die spot met hom. Gewis het hy opgemerk hoe baie mense hier teenaan hom kom sit – al hoe meer van hulle in die laaste paar jaar – maar niemand het nog so met die saadjie gepraat nie.

“Wie is dit?” vra die reisiger verskrik.

“Dit is ek. Die saadjie.”

“Die saadjie?” Die reisiger kyk na die reuse boom hier langs hom. “Jy maak seker ‘n grap? Jy is geen saadjie nie. Jy is ‘n boom. ‘n  Reus van ‘n boom!”

“Regtig?”

“Ja,! Hoekom dink jy kom die mense om hier langs jou te sit?”

“Nou hoekom kom hulle in elk geval hier langs my sit?” vra die saadjie.

“Om jou lieflike skaduwee te ervaar! Moet my nie vertel jy het nie geweet dat jy gegroei het tog die reuse boom die afgelope jare nie?”

‘n Paar oomblikke gaan verby voordat die volle betekenis van die reisiger se woorde insit en hy die volle inplikasies daarvan besef.

Die saadjie, nou ‘n volgroeide boom, dink ‘n oomblik en glimlag vir die eerste keer in sy lewe. Die jare van volgehoue marteling onder die felle son en die reën het uiteindelik vir hom sin begin maak.

“AH! Dit beteken ek is nie meer die klein verswakte saadjie nie. Ek was toe nie bestem om ongemerk dood te gaan en net weg te kwyn nie. Ek was bestem om mense te stroop van hul vermoeidheid en hulle te verfris en te laaf in my skaduwee. Wow! Dit is nou ‘n lewe wat die moeite werd is om te leef!”

Soms is ons groei in die gees so stil dat ons dit nie eens opmerk nie, al wat ons sien is die beproewinge en die swaarkry – totdat iemand eendag in ons skaduwee kom sit en dankie sê vir die lafenis wat ons hul kon bied. Dan eens besef ons dat die beproewinge en swaarkry ons laat groei het sodat osn vir ander ook tot lafenis kan wees.