Die Gat in die Muur

Lank gelede in ’n baie vêr land en soos wat geeneen van julle nog gesien het nie, het daar ’n baie wyse man gebly met die naam van Shaddai. Shaddai was ’n groot man met ’n baie sagte hart wat gevul was met liefde en barmhartigheid. Hy het helder blou oë gehad en lang, dik baard. Wanneer hy gelag het, iets wat Hy gereeld gedoen het, sou sy wange oplig totdat Sy oë sulke pragtige half maantjies word van pure vreugde.

Wanneer Hy gesing het, wat ook iets is wat Hy gereeld gedoen het, het alles gestop om daarna te luister. Lang bome sou buig om te hoor. Eekhorings, vlinders en voëls sal stop waarmee hulle besig is. Selfs die kinders sou omdraai wanneer hulle Sy stem hoor. Tereg ook so want dit was vir hulle vir wie Hy gesing het.

Vir Sy kinders het Hy ’n wonderlike dorpie gebou. Dit was meer as waarvan enige kind kon droom. Die kinders het geplas en gespeel in die lieflike poel wat gevoed word deur die skoonste fontein. Hulle het gegil van plesier soos hulle hoog swaai op die hoë swaaie wat vasgemaak is aan die dik takke van die reuse appelbome. Hulle hardloop en speel deur die gras bedekte vlaktes en deur die vrugte gevulde boorde. Dit het nooit gevoel of die son te vroeg ondergaan nie en die aandskemering het altyd vertroos. En bowenal, Shaddai was altyd naby.

Wanneer Shaddai nie saam met Sy kinders in die grasvlakte of die vrugte boorde was nie, was Hy in Sy werkswinkel – met die kinders. Hulle het baie gehou van die reuk van vars saagsels, om Hom te hoor sing en te kyk terwyl Hy ’n stoel kerf uit ’n hout stomp of ’n tafel maak uit ’n boom. Hulle sal om Hom versamel en beurte maak om hulle klein handjies plat teen Sy groot hand te plaas.

Elke aand het Hy al die kinders versamel op die lowerryke gras en aan hulle stories vertel en hulle geleer. Vasgenael, sou die kinders luister solank Shaddai sou vertel of hulle oë kon oopbly.

Die kinders was ontsettend lief vir Shaddai en Shaddai was net so ontsettend lief vir sy kinders. Wanneer hulle Hom by Sy naam geroep het, het Hy alles net so gelos en na die een gegaan wat Hom geroep het. Sy hart het ’n duisend stringe gehad – elke een vasgehou deur ’n ander kind.

Dis hoekom Hy die muur gebou het.

Die muur was ’n klipmuur wat reg rondom die hele dorpie gestrek het. Met groot sorg het Shaddai al die rotse van die muur op mekaar gestapel. Die basis van die muur was dikker as twee van Sy tree. Die muur was baie hoër as Shaddai, selfs hoër as Hy sou staan met sy arms in die lug. Hy het dae spandeer om die muur te bou. Terwyl Hy bou aan die muur het Hy glad nie gesing nie. ’n Dodelike wildernis het aan die buitewyke van die dorpie gelê. Terwyl Shaddai die muur gebou het, het Hy ’n paar keer gestop en sou stip staar in die skaduwees van die wildernis. Wrede dorings, verskeurende ongediertes en verborge lokvalle het die donker wou gevul. Dit was geen plek vir kinders met ’n sagte velletjie nie. ’n Verseker dood wag vir die een wat dit waag om die woud te betree.

“Anderkant die mure is daar geen lewe nie,” het Shaddai Sy kinders ernstig vermaan.
“Julle is gemaak vir My dorpie, nie vir die verskriklike woud wat anderkant die mure lê nie. Bly by my. Dit is veilig hier.” Maar in Sy hart het Hy geweet dis net ’n kwessie van tyd.

Die dag toe Hy die laaste klip gebou het van die muur, het Hy terug gekeer na Sy werkswinkel. Hy het ’n lang tak geneem en daarvan ’n staf vir Hom uitgekerf en dit in die hoek van die werkswinkel geplaas. Hy sou reg wees.

Eendag hardloop daar in Shaddai se werkswinkel in. Die seun met die roesbruin hare, soekende oë en rustelose energie het aan die Skepper vreugde en bekommernis besorg.

“Shaddai!”

In een beweging het Shaddai Sy hamer neergesit en omgedraai. “Wat is dit Filippi?”

Die seun praat stotterend soos hy snak na asem. “Die muur .... ek het ’n ....... opening gevind. Dit is groot opening Meester.” Die seun strek sy arms uit om te beduie hoe groot die opening is. “Iemand kan deur die gat kruip.”

Shaddai trek ’n stoel nader en sit. “Ek het geweet dit sal jy wees Filippi, my kind. Vertel my hoe het jy op die gat afgekom?”

“Ek het met die muur langs geloop op soek na ----“

“Gate?”

Filippi verpoos ’n oomblik, verbaas dat Shaddai weet waarna hy opsoek was. “Ja, ek was op soek na gate.”

“Sodat jy kon uitkyk in die woud in?”

“Ek was nuuskierig, Shaddai. Ek wou graag weet wat is so verskriklik daar in die woud dat Jy ons nie wou toelaat om soontoe te gaan nie.”

“Shaddai beduie vir die seun om nader te kom. Toe hy naby is, plaas die Skepper Sy hande om Filippi se klein gesiggie en lig sy kyk dat hy direk in Shaddai se oë kan kyk. Die dringendheid van Sy kyk maak dat Filippi skoon ‘’n hol kol op sy maag kry.

“Filippi, luister na my. Die gebied aan die anderkant van die muur is nie vir jou nie. Hulle is ook nie vir My nie. ’n Reis in die wildernis in sal versekere dood beteken. Jy was nie gemaak vir daardie gebiede nie. Laat jou voete jou dra na al die plekke waarheen jy mag gaan --- maar nie na die een plek waarheen jy nie mag gaan nie. As jy hierdie plek verlaat, sal jy nie jou pad terugvind nie.”

“Filippi spreek saggies. “Sal U dan die gat regmaak?”

“Nee, Filippi, ek het die gat self geskep.”

“U het die muur gebreek? Maar U het sopas gesê U wil nie hê dat ons die plek moet verlaat nie.”
“Dis heeltemal reg, Ek wil nie hê dat julle die plek verlaat nie. Maar ek het die opening daar gelos toe ek die muur gebou het.”

“Maar as U dit nie regmaak nie----“

“---sal die kinders My dalk verlaat. Ek weet, Filippi. Maar solank as wat die kinders hier moet bly, is hulle nie werklik hier nie.”

Filippi het nie verstaan nie, maar hy wou nie nog verdere vrae vra nie. Ongemaklik, draai hy om om te loop. Toe hy uitstap in die sonlig in, kyk hy terug in die werkswinkel in. Daar het Shaddai steeds gesit, vooroor geleun, steeds met Sy oë vasgenael op Filippi.

Filippi was verward. Deel van hom het verlang na die veiligheid van Shaddai se werkswinkel, terwyl ’n ander gedeelte hom gelok het na die opening in die muur. Hy kyk weer haastig in werkswinkel. Shaddai het nou gestaan – bewegingloos met Sy grote arms uitgestrek na die seun.

Filippi draai vinnig om so asof hy dit nie gesien het nie. Hy stap so vinnig hy kan, eers doelloos maar baie gou vasberade na die muur.

“Ek sal nie te naby gaan nie.” sê hy aan homself. “Ek sal net uit loer.”

Vrae ontstaan so vinnig soos sy tree. Wat is die aantrekking wat ek voel .... die nuuskierigheid? Hoekom sal Shaddai vir my sê om ’n behoefte wat so sterk is te ignoreer? Is die verlange om anderkant die muur te sien dan so verkeerd?

Teen die tyd was hy alreeds by die gat in die muur. Sonder om te stop en te heroorweeg gaan lê hy op sy maag en seil deur die opening. Net vêr genoeg sodat sy kop kan uitsteek aan die anderkant van die muur.

“Hoekom sal ’n reis na die wildernis die dood meebring?” Vra Filippi homself terwyl hy na die verbode woud staar. “Wat is dit wat Shaddai my van beskerm of .... nie wil hê ek moet sien nie?”

So asof sy knieë vanself beweeg kruip Filippi verder. Gou is sy hele lyf deur die gat in die muur en hy staan stadig op. Vir ’n paar oomblikke het hy glad nie beweeg nie. Hy wonder of daar iets vanuit die woud sal afstorm op hom om hom te beseer. Niks het uitgekom nie. Hy ontspan bietjie en slaak ’n sug van verligting. “Dis glad nie so sleg nie” sê hy hardop om net die stilte te verbreek. “Dis baie lekker hier buite. Waaroor was Shaddai so bekommerd oor?”

Na ’n paar treë stop hy. Hy hou van die wildernis. “Niks om voor bang te wees hier nie.” Vir die eerste keer in sy lewe het hy gevoel dat Shaddai verkeerd was. “Wag net totdat ek die ander klomp hiervan vertel.” Hy draai om om terug te keer na die gat in die muur.

Maar die gat was weg!

Hy gaan staan en staar na die muur. Al wat hy kan sien is ’n soliede muur. Filippi hardloop na die muur en stop op die presiese plek waar hy deurgekom het. Hy weet dit was die plek. Maar daar was geen gat nie en ook geen teken dat daar ooit ’n gat was nie. Hy hardloop ’n paar treë langs die een kant van die muur af en toe weer ’n paar treë langs die anderkant van die uur af. Niks

Skielik hoor hy ’n vreemde geluid vanuit die woud agter hom. Hy swaai om maar sien niks nie. Filippi kyk in die woud in. Nou lyk die woud glad nie meer so aanloklik en vriendelik nie. Dit was donker en lyk wreed, asof dit hom enige oomblik wil verslind.

Desperaat deursoek Filippi die muur. Dit was te hoog om oor te klim, te dik om deur te grou. Daar was geen weg terug huis toe nie.

“As jy hierdie plek verlaat, sal jy nie jou pad terugvind.” Weerklink Shaddai se woorde in sy gedagtes

Die seun se oë was wyd gesper van vrees. Hy het op die grond gaan sit en sy knieë teen sy bors vasgetrek en bitterlik begin te huil.

“Shaddai, Shaddai! Ek is so jammer. Asseblief kom help my.”

Filippi se hulpkreet is gehoor voordat hy dit nog kon uiter. Want toe hy Shaddai se werkswinkel verlaat het, het die Skepper hom dopgehou solank Hy kon. Toe die seun buite sig was, het Shaddai omgedraai, maar nie om aan te gaan met Sy werk nie maar om Sy werks voorskoot af te haal. Hy het Sy gereedskap gebêre en toe gereik na Sy staf in die hoek, wat Hy gekerf het net nadat Hy klaar was met die muur.

Nog voordat Filippi die muur bereik het, het Shaddai reeds Sy werkswinkel verlaat. Nog voordat Filippi kon roep om hulp was Shaddai op pad om dit te gee. Nog voordat die gat in die muur toegegaan het, het Shaddai reeds ’n ander opening in die muur gemaak. Sy strek hande het gou die klippe weggeneem totdat Hy in die woud in kon sien.

Met Sy staf langs Hom het Shaddai deur die gat in die muur gekruip. Hy het die dorpie verlaat wat Hy gemaak het en die land ingegaan waarvoor Hy nie gemaak was nie om te gaan soek na Sy verlore kind.

Bamboes

Eendag lank gelede, in die hart van die Westelike Koninkryk, was ’n pragtige tuin. In die koelte van die namiddag het die Meester van die tuin daarna verlang om in Sy tuin te gaan wandel. Van al die pragtige plante en blomme in die tuin was die mees geliefde vir die Meester tog die grasieuse en edele bamboes. Jaar na jaar het bamboes net meer grasieus en edel geword, terdeë bewus van sy Meester se liefde en vreugdevolle blik, maar steeds was bamboes ingetoë en sagmoedig sonder enige hoogmoed.
Gereeld wanneer die wind begin het om te waai het bamboes ontslae geraak van sy statige postuur en begin om te dans en te speel in die wind. Hy het geswaai en gebuig van pure blydskap en die ander plante gelei in die blye dans voor die aangesig van die Meester van die tuin. Dit het die hart van die Meester geweldig verbly om die blydskap in Sy tuin te sien.

Toe, eendag, kom die Meester om bamboes ondersoekend te bestudeer. Bamboes het gou sy groot toppe tot op die grond neergebuig voor die Meester in ’n liefdevolle groet.

Die Meester het gespreek: Bamboes, Bamboes, Ek wil jou gebruik.”

Bamboes gooi sy groot toppe in die lug van pure blydskap. Die dag van dae het gekom, die dag waarvoor hy gemaak is, die dag waarvoor hy grootgeword het en gegroei het uur vir uur. Die dag waarop hy die vervulling van sy lewensdoel sal sien en ervaar.

In ’n lae stem antwoord Bamboes: “Meester, ek is gereed. Gebruik my soos U wil.”

“Bamboes,” – Die Meester se stem was vol hartseer – “Dit sal beteken dat Ek sal jou moet neem en jou afkap!”

Bamboes bewe van pure angs....”My .....afsny? Ek.....vir wie U Meester die mooiste gemaak het in die hele tuin...my afsny! Asseblief, net nie dit nie. Gebruik my vir U glorie, vir U blydskap, op enige ander manier Meester, maar moet my nie afsny nie!”

“My geliefde Bamboes,” – Die Meester se stem is nou nog meer hartseer – “As Ek jou nie kan afsny nie, kan Ek jou nie gebruik nie.”

Die hele tuin het in doodse stilte verval. Wind het sy asem opgehou. Bamboes buig stadig sy groot trotse toppe af. Daar was ’n sagte fluistering:

“Meester, as U my anders kan gebruik as om my af te sny nie... doen dan slegs U wil en sny.”

“Bamboes, geliefde Bamboes, Ek sal jou blare en takke ook van jou moet afsny.”

“Meester, spaar my. Sny my af en lê my skoonheid neer in die stof; maar moet U regtig my af wegneem my blare en takke ook?”

“Bamboes, as ek hulle nie wegsny nie kan Ek jou steeds nie gebruik nie.”
Die son het sy gesig versteek. ‘’n Vlinder wat na alles geluister het fladder beangs weg. En Bamboes wat bewe in die vreeslikste afwagting fluister saggies: “Meester, sny weg.”

“Bamboes, Bamboes, Ek sal jou nog vêrder in twee moet kloof en jou hart moet uitsny, want as Ek nie so sny nie kan ek jou nie gebruik nie.”

Toe buig Bamboes laag na die aarde: “Meester, my liefste Meester ..... sny dan en kloof.”

So het die Meester van die tuin dan Bamboes geneem .....
en hom afgesny.....
en sy takke afgekap....
en hom gestroop van al sy blare...
en hom in twee gekloof.....
en sy hart uitgesny.

Die Meester het hom saggies opgetel en hom gedra na ’n fontein met vars sprankelende water in die middel van ’n droë veld. Versigtig plaas die Meester die een end van gebreekte Bamboes in die fontein en die ander end in ’n watervoor in Sy veld en lê Sy geliefde Bamboes versigtig neer. En die fontein bars uit in sang en die skoon sprankelende water hardloop vreugdevol langs die kanaal van Bamboes se verskeurde liggaam in die afwagtende droë veld. Toe word die rys geplant en die dae gaan haas verby. Die spriete loop uit en gou was die oes gereed.

In daardie dag was Bamboes, eens so glorieryk in sy statige skoonheid, meer glorieryk in sy gebrokenheid en vernedering. Want in sy skoonheid was hy lewe in oorvloed maar in sy gebrokenheid het hy ’n kanaal geword vir oorvloedige lewe van sy Meester se wêreld.

Die Twee Broers en die Koring

Twee broers het saam gewerk op die familie plaas. Die een was getroud met ’n groot gesin. Die ander was ’n alleenloper sonder ’n gesin. Op die ou end het die twee broers alles eweredig gedeel, produkte en die wins.

Eendag dink die alleenloper broer by homself, “Dit is nie reg dat ons alles eweredig deel nie, die produkte en die wins. Ek is alleen en my behoeftes is baie minder as my broer sin. Hy moet beslis ’n groter behoefte aan die produkte hê, met sy vrou en kinders in die huis.” So, elke aand het hy ’n sak koring geneem van sy stoor, oor die veld gesluip tussen die twee huise deur en die koring in sy broer se stoor geplaas.

Intussen het die getroude broer by homself gedink, “Dit is nie regverdig dat ons die produkte en wins eweredig verdeel nie. Per slot van rekening, ek is getroud en het ’n vrou en kinders wat na my kan omsien in die jare wat kom. My broer het niemand wat in die toekoms na hom sal kan omsien nie en hy moet voorsiening maak vir sy oudag sodat hy iemand kan vergoed om hom te versorg.”
So, elke aand neem hy ’n sak van sy koring en gaan gooi dit in sy broer se stoor.

Beide mans was vir baie jare verbaas omdat hulle voorraad koring nooit minder raak nie. Toe een donker nag loop die twee broers inmekaar vas, elkeen met ’n sak koring op sy rug.

Stadig het hulle besef was gebeur het. Hulle het al twee hul sakke op die grond gegooi en mekaar omhels.

Die Eende en die Sneeustorm

Daar was eendag ’n man wat glad nie geglo het in die maagdelike geboorte van Jesus en die geestelike betekenis daarvan nie. Inteendeel was hy maar baie skepties oor die bestaan van God. Hy en sy gesin het in ’n plaas gemeenskap gewoon. Sy vrou was ‘’n toegewyde gelowige en het pligsgetrou haar kinders opgevoed in die geloof. Hy het soms dit baie onaangenaam vir sy vrou gemaak oor haar geloof en haar gereeld gespot oor haar geloofsoortuiging.

“Dit is louter snert - - Hoekom sou God Homself so verneder en ’n mens word soos ons? Vir wat? Dis so ’n belaglike storie.” het hy gereeld aan sy vrou gesê.

Op ’n sneeuerige dag het sy en die kinders gemeente byeenkoms toe gegaan terwyl hy by die huis gebly het. Nadat hulle weg is, het die wind begin opsteek en die sneeu het gou verander in ’n verblindende sneeustorm. Hy het homself knus gaan tuismaak voor die kaggel vuur.

Na ’n wyle hoor hy ’n doef geluid, iets wat teen die venster stamp....en, weereens nog ’n doef geluid. Hy kyk by die venster uit maar kan niks sien nie. Hy gaan uit die huis uit om beter te sien wat aangaan. In die veld, naby die huis, merk hy die eienaardigste verskynsel op, ’n trop wilde-eende. Dit wil voorkom asof hulle besig was om te migreer na warmer streke toe die sneeustorm hulle oorval. Die storm het te verblindend en kwaai geraak vir hulle om te vlieg.
Hulle is gestrand op sy plaas, sonder enige beskerming of kos en is nie in staat om enige iets te doen behalwe hulle vlerke te klap en doelloos in sirkels rond te vlieg.
Hy het baie jammer vir hulle gevoel en wou hulle baie graag help. Hy het by homself gedink, die skuur behoort ’n ideale plek vir hulle te wees om skuiling te soek teen die weer, dis warm en veilig. Hulle kan maklik die nag daar bly en wag tot die storm verby is. Met die maak hy die skuur se deure oop vir die wilde-eende.

Hy wag en hou hulle dop in die hoop dat hulle die oop deure sal sien en sal ingaan in die skuur. Maar helaas, hulle merk nie die skuur op of besef wat dit vir hulle oorlewing kan beteken nie. Hy beweeg nader aan hulle om hulle aandag te kry maar hulle beweeg net al verder van hom af weg uit vrees.

Hy is die huis in en kom uit met brood wat hy in stukke breek en uitstrooi om hulle na die skuur te lok. Maar steeds wil hulle nie byt aan die plan nie.

Besig om baie gefrustreerd te raak, stap hy oor na die eende en probeer hulle aanjaag na die skuur. Hulle raak verskrik en spat uiteen in alle rigtings behalwe na die stoor. Niks wat hy gedoen het, kon hulle oortuig om na die skuur te gaan waar daar warmte, beskerming en voeding vir hulle is nie. Totaal gefrustreerd roep hy uit, “Hoekom wil hulle my nie volg nie? Kan hulle nie sien dis die enigste plek waar hulle die storm kan oorleef nie? Hoe kan ek hulle tog in die een plek kry wat hulle kan red?”

Hy dink vir ’n oomblik na en besef dat hulle eenvoudig nie ’n mens sal volg nie. Hy sê vir homself, “Hoe op aarde kan ek hulle red? Die enigste manier is dat ek soos een van die eende word. As ek maar net soos een van hulle kan word. Dan sal ek hulle kan red. Hulle sal my volg en ek sal hulle kan lei na veiligheid.”

Op daardie oomblik stop hy en oorweeg dit wat hy nou net oordink het. Die woorde echo in sy gedagtes: As ek net soos een van hulle kan word, dan kan ek hulle red. Toe, ten einde laaste, verstaan hy vir die eerste keer God se hart teenoor die mense ..... en hy sak op sy knieë in die sneeu.

Joh. 3:16 Want so lief het God die wêreld gehad, dat Hy sy eniggebore Seun gegee het, sodat elkeen wat in Hom glo, nie verlore mag gaan nie, maar die ewige lewe kan hê.
Joh. 3:17 Want God het sy Seun in die wêreld gestuur nie om die wêreld te veroordeel nie, maar dat die wêreld deur Hom gered kan word.

Motivering

’n Baie bekende spreker het sy seminaar begin deur ’n nuwe R50 noot in die lug te hou. In die saal was 200 mense teenwoordig terwyl hy vra, “Wie wil graag die R50 noot hê?”

Hande begin op te gaan in die gehoor.

Hy sê, “Ek gaan die R50 noot aan een van julle gee, maar laat my eers toe om die volgende te doen.” Hy gaan voort en frommel die R50 noot op sodat dit sleg en gekreukeld voorkom.

Hy vra toe, “Wie wil steeds die R50 noot hê?”

Steeds is die hande van die gehoor in die lug.

“Wel,” antwoord, “Wat daarvan as ek dit doen?” En hy gooi die R50 noot op die vloer en trap en vryf die noot met sy skoen in die vuiligheid op die vloer.

Hy tel die noot op, nou erg verfrommeld en vuil. “Nou, wie stel nog belang in die R50 noot?”
Steeds is die hande in die lug.

“Vriende, julle het almal vandag ’n waardevolle les geleer. Maak nie saak wat ek gedoen het met die geld nie, julle het steeds daarin belang gestel want die noot het nie enige van sy waarde verloor nie. Dit was steeds R50 werd. Baie keer in ons lewens word ons verfrommel, laat val en in die grond in getrap deur besluite wat ons gemaak het en omstandighede wat oor ons pad kom.

Dit voel of ons nutteloos is, sonder enige waarde. Maar maak nie saak wat het gebeur nie of wat sal nog met jou gebeur nie, jy sal nooit waarde verloor nie.
Jy is spesiaal – Moet dit nooit in der ewigheid vergeet nie!”

Kallie se Twintig Sent

Kallie was besig om baie koud te kry terwyl hy in die agterplaas tussen die sneeu sit. Kallie het nie stewels aan nie, hy hou nie van hulle nie en in elk geval besit hy ook nie ’n paar stewels nie. Die dun tekkies wat hy aan het, het ’n paar gate in en is nie baie effektief om die koue uit te hou nie. Kallie is nou al die afgelope uur in die agterplaas en maak nie saak hoe hy die saak bedink nie maar hy kry geen idee wat hy vir sy moeder kan gee vir haar verjaarsdag nie. Hy skud sy kop terwyl hy dink, “Dit is hopeloos, al kan ek aan iets dink het ek in elk geval nie die geld om daarvoor te betaal nie.” Vandat sy vader so ongeveer drie jaar gelede oorlede is, was dit ’n opdraande stryd vir die gesin van vyf om siel en liggaam aanmekaar te hou. Dit was nie omdat sy moeder nie omgee of probeer het nie, dis net asof daar nooit genoeg is om alles te doen nie. Sy moeder werk nagte by die hospitaal, maar die klein vergoeding wat sy ontvang kan ook net sovêr strek en nie verder nie.

Alhoewel die gesin ’n geweldige tekort gehad het aan geld en materiële goedere maar hulle het daarvoor opgemaak in oorvloedige liefde vir mekaar en gesinseenheid. Kallie het twee ouer susters en een jongste suster, wat die huishouding aan die gang hou in hul moeder se afwesigheid wanneer sy werk. Sy drie susters het alreeds pragtige geskenke vir sy moeder gemaak vir haar verjaarsdag. Op ’n manier was dit net nie regverdig nie, hier was dit alreeds die middag voor sy moeder se verjaarsdag en steeds het hy nog niks om vir haar te gee nie. Terwyl hy ’n traan van sy wang afvee en die sneeu skop begin hy mismoedig in die straat af te stap in die rigtings van die winkels.

Dit was nie maklik gewees om ses jaar oud te wees sonder ’n vader nie, veral nie wanneer hy ’n man nodig gehad het om mee te praat nie. Kallie loop van winkel na winkel en bewonder al die pragtige goed in die winkel vensters. Alles lyk so pragtig maar tog so vêr buite sy bereik. Dit het begin donker word en Kallie het baie moedeloos begin omdraai om huis toe te gaan en skielik vang sy oog iets wat glinster op die sypaadjie in die son se laaste strale. Hy buk af en tel ’n blink nuwe twintig sent stuk op. Nog nooit tevore het iemand so ryk gevoel soos Kallie op daardie oomblik nie. Terwyl hy sy nuutgevonde skat in sy hand vashou voel hy hoe ’n warmte deur hom vloei en hy stap vol selfvertroue die eerste winkel binne. Sy opgewondenheid word vinnig geblus toe die verkoops dame hom meedeel dat hy niks kan koop in die winkel vir twintig sent nie.
Hy merk ’n blommewinkel op en stap binne terwyl hy in die ry staan om gehelp te word. Toe die winkel eienaar hom vra of hy hom kan help, plaas Kallie sy twintig sent op die toonbank en vra of hy een blommetjie kan koop vir sy moeder se verjaarsdag. Die winkel eienaar kyk na Kallie en toe na sy twintig sent aanbieding. Hy plaas sy hand op Kallie se skouer en sê, “Wag jy net hier dan gaan ek kyk wat ek vir jou kan doen.”

Terwyl Kallie wag kyk hy na al die pragtige blomme in die winkel en alhoewel hy ’n seun was, kon hy verstaan hoekom moeders en meisies so baie van blomme hou. Die geluid van die deur wat toemaak terwyl die laaste kliënt die winkel verlaat ruk vir Kallie uit sy diepe gedagte wêreld uit, terug na die werklikheid. Heeltemal alleen in die winkel begin Kallie baie eensaam en bang voel. Skielik kom die winkel eienaar uit die agterste werksarea uit na die toonbank. Daar voor Kallie se oë plaas hy twaalf van die mooiste rooi rose met ander fyn wit blommetjies en pragtige groen blare, almal saamgebind met die pragtigste silwer lint. Kallie se hart sak in sy skoene toe die winkel eienaar die blomme neem en hulle netjies in ’n lang wit dosie plaas.
“Dit sal twintig sent wees jong man.” sê die eienaar terwyl hy sy hand uitsteek om die twintig sent te neem. Stadig, beweeg Kallie sy hand om die man sy twintig sent te gee. Kan dit waar wees? Niemand wou hom eens iets gee vir sy twintig sent nie! Terwyl die eienaar die seun se ongeloof aanvoel, voeg hy by, “Ek het toevallig ’n paar rose gehad wat op uitverkoping was, twintig sent vir ’n dosyn. Stel jy belang in hulle?” Die keer het Kallie nie meer gehuiwer nie en toe die man die lang dosie met rose in sy hande plaas, toe weet hy dis waar. Terwyl hy by die deur uitstap, wat die eienaar vir hom oophou, hoor hy die winkel eienaar agterna sê, “Gelukkig verjaarsdag vir jou moeder, seun.”

Terwyl hy weer die winkel binnegaan kom die winkel eienaar se vrou vanuit die stoor. “Met wie het jy so gepraat en waar is die rose wat jy opgemaak het?” Terwyl hy by die venster uit staar en vinnig van die trane uit sy oë vee, antwoord hy. “’n Snaakse ding het vanoggend met my gebeur. Terwyl ek besig was om alles in die winkel reg te kry voordat ek oopmaak, het ek gedink ek hoor ’n stem wat vir my sê om ’n dosyn van my mooiste rose eenkant te hou vir ’n spesiale geskenk. Ek was op daardie stadium nie seker of ek besig was om mal te word nie maar ek het dit nietemin eenkant gebêre. En so paar minute gelede het ’n jong seun ingekom wat ’n blom wou koop vir sy moeder se verjaarsdag met ’n skamele twintig sent. Toe ek na hom kyk het ek myself gesien, baie jare gelede. Ek self was ’n baie arm seun wat niks vir my moeder kon koop met haar verjaarsdag nie. ’n Bebaarde man het my op die sypaadjie voorgekeer en gesê hy wil vir my tien rand gee. Toe ek vanaand die seun sien, het ek geweet wie die stem was dat met my gepraat het en ek het ’n mooi ruikertjie gemaak met my beste rose wat ek het.”
Die winkel eienaar het sy vrou in sy arms geneem en haar ’n liefdevolle drukkie gegee en hulle al twee het uitgestap, op die sypaadjie, in die bitter koue luggie, maar hulle het die koue nie eens gevoel nie vanweë die opwellende liefde in hul harte.

Roepstem van die Barmhartige Liefde …

Ek is die Vonk in jou
Wat jou lewe vashou
Uit My spruit jy voort
Hier in jou hart is waar Ek hoort
Liewe kind, liefling kind
As jy maar kon weet jy kan My maklik vind
As jy dink aan iemand wat jou hart versag
Een van wie jy hou wat jou hart laat lag
Daardie sagte gevoel, nederig en warm
Wat sê dis die een wat jy wil omarm
Wat is daar in daardie persoon
Wat veroorsaak dat jy hom of haar nooit wil verloon
Dis die uniekheid en wese van daardie mens
Die deur-Liefde geskape wonder sonder grens
Dis in die oog, in die stem, in die woorde en die voel
Ons is vir mekaar bedoel
Om te help en te versorg, te troos en te dien
Dis ware liefde wat die oog laat sien
Ek is diep in die hart van elkeen wat My dra
Barmhartige Liefde wat niks van jou vra
Behalwe dat jy My sal dra
En dat jy My uit sal deel
Ek wil harte heel
Ek wil gee en versorg, koester en verbly
Ware Liefde, Wie jy onbeperk kan kry
As jy verenig met My
Deur jou keuse so vry
Dan het jy Die Messias gekry
O liefling van My
Jesus is Hy.

Deur my vriend Ernst